برای بسیاری از مردم آمریکا، نشستن و تماشای آتش بازی ها در آسمان در پایان جشن های ۴ ژوئیه یک سنت است – نمایشی هنری از نور، رنگ و صدا که آسمان را پر می کند و در روز استقلال حس غرور میهن پرستانه را در آنها برمی انگیزد.
آتش بازی یک سنت سالانه است که با جان آدامز، یکی از پدران بنیانگذار و دومین رئیس جمهوری کشور آغاز شد. آدامز آتش بازی را به عنوان بخشی از جشن روز استقلال تصور می کرد. آدامز در نامه‌ای به همسرش، ابیگیل نوشت که این “این روز باید برای همیشه با تشریفات باشکوه، رژه، نمایش، بازی، ورزش، توپ و ناقوس، آتش بازی و چراغانی از یک سوی قاره تا سوی دیگر گرامی داشته شود.”
اگر آدامز می دانست که آمریکایی‌ها توصیه‌های او به کار بستند، بسیار خوشحال می‌شد.
در دهه‌های اخیر، نمایش‌های آتش‌بازی در شهرهای بزرگ بسیار پیچیده تر شده، توسط کامپیوتر طراحی و به صورت الکترونیکی روشن می‌شوند. به دلیل همه گیری کووید-۱۹ بسیاری از جشن های روز استقلال در دو سال گذشته برگزار نشدند. به گفته جولی هکمن، مدیرعامل انجمن پیروتکنیک آمریکا، امسال، جوامع سرتاسر کشور مشتاق هستند تا جشن‌های خود را از سر بگیرند.
هکمن، می‌گوید که تکنسین‌ها ماه‌ها وقت صرف کرده اند تا طرح‌های آتش بازی مانند قطره های باران، آبشار و گل‌های داودی را برای هماهنگی با موسیقی پیچیده ترتیب دهند.
او گفت: “خلاقان نمایش آتش بازی واقعاً از آسمان به عنوان یک بوم نقاشی استفاده می‌کنند و انواع مختلف آتش بازی و جلوه‌ها را در آسمان طراحی و با موسیقی هماهنگ می سازند.”
اما در شهرهای کوچک، آتش بازی ها اغلب مانند دوران آدامز با دست روشن می شود. فناوری‌های جدید می‌توانند پرهزینه باشند. در ضمن ترک عادت‌های قدیمی سخت است.
هکمن گفت: “مردم دوست دارند آتش بازی های شهر کوچک خودشان را هر طور که می خواهند برگزار کنند. و تکنیسین های محلی با علاقه تمام این کار را انجام می دهند.”
به گفته هکمن، تقاضا برای آتش بازی هرگز تا به این اندازه بالا نبوده است. او گفت: “ما پیش‌بینی می‌کنیم که آتش بازی ها از سطح قبل از ۲۰۲۰ فراتر رود.”
این مقاله قبلاً در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۹ منتشر شده بود.
