بسیاری از آمریکایی هایی که به طور چشمگیری در جامعه مشارکت کرده اند در ۱۲ ماه گذشته جان خود را از دست دادند.
تعدادی از آنها عبارتند از آنجلا لنسبوری، بازیگر؛ فارو سندرز، نوازنده ساکسفون جاز؛ پل فارمر، پزشک و بشردوست؛ جری لی لوئیس، اسطوره راک اند رول؛ و اورسولا بلوگی، متخصص عصب شناسی شناختی. ShareAmerica به همه آنها به خاطر تأثیر ماندگارشان در عرصه هنر، علم، سیاست یا ورزش ادای احترام می کند. در اینجا به چند نمونه قابل توجه اشاره می شود:
سیدنی پوآتیه که در میامی از پدر و مادری باهامایی به دنیا آمد، اولین بازیگر سیاهپوستی بود که در سال ۱۹۶۴ برای بازی در فیلم زنبق های مزرعه برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. نقش او در سه فیلم دیگر (به آقا، با عشق؛ در گرمای شب؛ و حدس بزن چه کسی به شام می آید) در ۱۹۶۷ او را به یک ستاره سینما تبدیل کرد و به او در شکستن موانع نژادی در هالیوود کمک کرد. پوآتیه که همچنین یک رهبر حقوق مدنی بود، در ۲۰۰۹ مدال آزادی ریاست جمهوری ایالات متحده را از باراک اوباما دریافت کرد. او در ۶ ژانویه در سن ۹۴ سالگی درگذشت.
مادلین آلبرایت پیش از اینکه در ۱۹۹۷ توسط پرزیدنت بیل کلینتون به عنوان اولین وزیر امور خارجه زن منصوب شود، در سمت نماینده دائم ایالات متحده در سازمان ملل متحد خدمت می کرد. او یک مدافع سرسخت دموکراسی و حقوق بشر بود. آلبرایت که در پراگ چشم به جهان گشود، در کودکی به انگلستان و در سن ۱۱ سالگی به ایالات متحده مهاجرت کرد. پس از اخذ مدرک دکترا در دانشگاه کلمبیا، او حرفه خود در عرصه دیپلماسی که چهار دهه به طول انجامید را آغاز کرد و در طول آن از گسترش ناتو و دموکراسی در کشورهای اروپای شرق دفاع کرد. او در ۲۰۱۲ مدال آزادی ریاست جمهوری را از باراک اوباما دریافت کرد. او در ۲۳ مارس در سن ۸۴ سالگی درگذشت.
کلاس اولدنبورگ، هنرمند پاپ آمریکایی- سوئدی الاصل که به خاطر مجسمه های تاریخی اش از اشیاء روزمره شهرت دارد، در سال های دهه ۱۹۵۰ به عنوان یک چهره کلیدی در صحنه هنری نیویورک ظاهر شد. او گیلاس ها، گیره های لباس، قاشق ها و سایر اقلام پیش پا افتاده را به آثار هنری عجیب و غریب تبدیل کرد و اغلب با همسر فقیدش کوزژ ون بروگن همکاری می کرد. او در ویدئویی که توسط موزه هنر مدرن نیویورک تهیه شده است، می گوید: “یک قانون در مورد هنر من این است که نباید هیچ کارکردی داشته باشد. من کارم را با حذف کارکرد یک چیز شروع می کنم، زیرا کارکرد واقعی آن تبدیل شدن به یک اثر هنری است.” او در ۱۸ ژوئیه در سن ۹۳ سالگی درگذشت.
رانی اسپکتور (با نام اصلی ورونیکا بِنِت) خواننده اصلی گروه پاپ/سول رونتس، این گروه سه نفره را در سال ۱۹۵۷ در دوران نوجوانی با خواهرش اِستل بِنِت و ندرا تالی تشکیل دادند. این گروه مستقر در نیویورک چندین ترانه پر طرفدار و پرفروش از جمله “Be My Baby” و “Baby I Love You“را در سال های دهه ۱۹۶۰ ضبط کرد. پس از انحلال گروه رونتس در ۱۹۶۷، اسپکتور حرفه خود را انفرادی ادامه داد و چندین آلبوم ضبط و منتشر کرد. اسپکتور و رونتس در ۲۰۰۷ به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافتند. او در ۱۲ ژانویه در سن ۷۸ سالگی درگذشت.
دونالد پینکل، جراح اطفال و محقق سرطان، مدیر مؤسس بیمارستان تحقیقاتی کودکان سنت جود در ممفیس، تنسی بود و در سال های دهه ۱۹۶۰ با توسعه اولین داروی مؤثر برای سرطان خون کودکان در حوزه پزشکی تاریخ ساز شد. پینکل همچنین تلاش هایی را برای مطالعه اختلال سلول های داسی شکل و سایر سرطان ها و بیماری ها رهبری کرد. پس از ترک سنت جود در ۱۹۷۳، او در بیمارستان ها و دانشکده های پزشکی در ویسکانسین، کالیفرنیا، پنسیلوانیا و تگزاس کار کرد و افتخارات متعددی را دریافت آورد و در ۱۹۹۴ بازنشسته شد. او در ۹ مارس در سن ۹۵ سالگی درگذشت.
بیل راسل، اسطوره بسکتبال و اولین ابر ستاره سیاهپوست انجمن ملی بسکتبال در ۱۳ فصلی که با تیم بوستون سلتیکس بازی کرد (۱۹۶۹–۱۹۵۶) ۱۱عنوان قهرمانی کسب کرد، رکوردی که هیچ بازیکن دیگری به آن نزدیک نشده است. او اولین مربی سیاهپوست یک تیم ورزشی حرفه ای مدرن در ایالات متحده بود که در ۱۹۶۶ به عنوان بازیکن مربی سلتیکس انتخاب شد. او سپس مربی تیم سیاتل سوپرسونیکس و ساکرامنتو کینگز شد. یک فعال حقوق مدنی، او در ۱۹۷۹ زندگینامه خود نوشت و در ۲۰۱۱ مدال آزادی ریاست جمهوری را از سوی اوباما دریافت کرد. او در ۳۱ ژوئیه در سن ۸۸ سالگی درگذشت.
دیوید مک کالو مجری تلویزیونی، مورخ و نویسنده پرفروش، با نگارش زندگینامه دو رئیس جمهوری، ترومن (۱۹۹۲) و جان آدامز (۲۰۰۱) دو بار برنده جایزه پولیتزر شد و برای یک کتاب با تمرکز بر جوانی تئودور روزولت دو جایزه کتاب ملی دریافت کرد. مهارت او در به تصویر کشیدن چهره های تاریخی آمریکا او را به میزبانی سریال تلویزیونی تجربه آمریکایی و راوی فیلم ها و مستندهای محبوب، از جمله مجموعه های جنگ داخلی کن برنز تبدیل کرد. مک کالو در ۲۰۰۶ مدال آزادی ریاست جمهوری توسط پرزیدنت جورج دبلیو بوش دریافت کرد. او در ۷ اوت در سن ۸۹ سالگی درگذشت.
لورتا لین، خواننده و ترانه سرایی که صدای زنان طبقه کارگر را بازتاب می کرد، در سال ۱۹۶۲ با ترانه ای به نام موفقیت که خود سروده و ساخته بود به شهرت رسید. او در یک شهر معدنی واقع در کوه های آپالاش ایالت کنتاکی متولد شد، در سن ۱۵ سالگی ازدواج کرد و قبل از ۱۹ سالگی صاحب چهار فرزند شد. او برای برخی از آهنگ ها از ازدواج پر نوسان خود الهام گرفته بود، اما نزدیک ترین ترانه به زندگی واقعی اش “دختر معدنچی زغال سنگ” (۱۹۷۰) بود. این عنوان همچنین برای کتاب خاطرات و فیلمی درباره زندگی او استفاده شد. او در ۱۹۸۸ برای عضویت در تالار مشاهیر موسیقی کانتری انتخاب شد و در ۲۰۱۳ توسط پرزیدنت اوباما مدال آزادی ریاست جمهوری را دریافت کرد. او در ۴ اکتبر در ۹۰ سالگی درگذشت.