کمتر کسی از پرداخت مالیات راضی است. اما در سال ١٩١٣، پرزیدنت وودرو ویلسون قانونی را به امضا رساند که بعضی از آمریکایی ها خواهان آن بودند: مالیات ملی بر درآمد.
از نظر تاریخی، دولت ایالات متحده درآمدهایی را با بستن مالیات بر کالاهایی مانند مشروبات الکلی، تنباکو و شکر بدست آورده بود. دولت اغلب تعرفه های سنگینی بر کالاهای وارداتی وضع می کرد. اما آن مالیات ها برای مصرف کنندگان بسیار سنگین بودند. افزوده بر این، بسیاری از آمریکایی ها شاهد بودند که پیشرفت صنعتی به ایجاد ثروت های هنگفت منجر می شد، و اعتقاد داشتند که شهروندان و کسب و کارهایی که تازگی به ثروت زیاد می رسیدند می بایست سهم بیشتری از مالیات ها را تقبل کنند.
“مالیات بهایی است که برای یک جامعه متمدن می پردازیم.”
در سال ١٩١٢، ویلسون نامزد ریاست جمهوری شد و با خط مشی مبنی بر یک مالیات بر درآمد فدرال به ریاست جمهوری رسید. او در سال بعد این قانون را به امضا رساند. آمریکایی ها هنوز بر سر مالیات ها بحث می کنند، اما مالیات بر درآمد منبعی حیاتی برای درآمد دولت فدرال است.
این مالیات بر درآمد سالانه که باید تا پانزدهم آوریل بطور کامل برای سال قبل پرداخت شود همیشه “تصاعدی” بوده است، به این معنا که مالیات با روند نرخ تصاعدی بالاتری به درآمدهای بیشترتعلق می گیرد.
درحالی که پرداخت مالیات هیچ گاه محبوب نبوده است آمریکایی ها مالیات بر درآمد خود را می پردازند و در توجیه آن با اولیور وندل هولمز جونیور، قاضی سابق دیوان عالی کشور همصدا هستند: “مالیات بهایی هاست که ما برای یک جامعه متمدن می پردازیم.”
