جهانگردی به نام مارک آوانسینا به یاد آورد که درست لحظاتی پیش از آن که در ۱۱ مارس ۲٠۱۱ زلزله ای با شدت ۹ ریشتر ژاپن را به لرزه در آورد، “سکوتی غیرعادی چنانکه گفتی دنیا متوقف شده است برقرار گردید” سپس “زلزله آغاز شد… و چنین احساس می شد تا که ابد ادامه دارد.”
زلزله و سونامی که موجب آن شد به مرگ ۱۵٫۸۹۴نفر انجامید. این زلزله از نظر شدت و وسعت چهارمین زلزله ای شناخته شد که به ثبت رسیده است و بزرگترین زلزله ای بود که تا آن زمان در ژاپن اتفاق افتاد.
دولت اوباما وعده کمک داد و اعلام داشت: “در مدتی که مردم ژاپن در حال بهبودی و بازسازی هستند آمریکا در کنار ژاپن خواهد ایستاد.”
با وجود اقدام دولت ایالات متحده، مردم آمریکا نیز به پا خاستند و ۷۳۰ میلیون دلار در اختیار موسسات نیکوکاری و سازمان های امداد رسانی به قربانیان فاجعه گذاشتند. مرکز مبادله بین المللی ژاپن (JCIE) این عمل را به عنوان “بزرگترین پاسخ نیکوکارانه در تاریخ آمریکا به مصیبتی که در یک کشور پیشرفته دیگر روی داده است” توصیف کرد.
این مرکز افزود: “پیوندهای تازه میان سازمان های انسان دوستانه … ژاپنی و آمریکایی” باید به معنای یک همکاری عمیق تر برای مقابله با مصیبت های آینده تلقی شود. یک نمونه از آن این است که پس ازهمکاری با یکدیگر در پی زلزله در ژاپن، مرسی کُر مستقر در ایالات متحده و بادهای صلح ژاپن از طریق اشتراک مساعی با همدیگر به یک خشکسالی مرگبار در نیجریه پاسخ دادند. به همین روش خدمات جهانی کلیسا با سازمان غیردولتی ژاپنی به نام قایق صلح به منظور امداد رسانی به دنبال وقوع توفان بزرگ سال ۲۰۱۳ در فیلیپین به همکاری با یکدیگر پرداختند.
همکاری روز افزون میان دو کشور فراتر از امداد رسانی به فجایع در حال افزایش است. یک برنامه جدید دو جانبه بنام طرح توموداچی که یک سال بعد از وقوع زلزله دایر گردید در سطح آموزشی، دانشگاهی، ورزشی و نیز رهبری و کارآفرینی پیوندهای جدید ایجاد می کند. بیش از نیمی از شرکت کنندگان این برنامه در منطقه توکیو که به شدیدترین وجهی از زلزله آسیب دید مستقر هستند.