در ۱۸۳۹، کشتی آمیستاد از هاوانا به مقصد پورتو پرنسیپه، کوبا بادبان افراشت و ۵۳ آفریقایی را برای یک عمر بردگی به این جزیره برد. اما این آفریقایی ها هنگامی که روی کشتی بودند، برای آزادی خود مبارزه کردند. این شورش به آنها در بردگی مدتی وقفه داد. کمی پس از آن، مخالفان برده داری در آمریکا مبارزه آنها را به پیشگاه عدالت در دادگاه های ایالات متحده بردند.
این آفریقایی ها – ۴۹ مرد، سه دختر و یک پسر، همه اعضای قبیله منده – در سیرالئون امروزی توسط تاجران برده پرتغالی اسیر شده بودند و به عنوان برده در کوبا که در آن زمان مستعمره اسپانیا بود فروخته شده بودند.
در آن زمان، ایالات متحده و همچنین اسپانیا و دیگر قدرت های اروپایی تجارت و واردات برده را غیرقانونی کرده بودند. اما تجارت برده در اقیانوس اطلس به طور غیرقانونی ادامه داشت. هاوانا، جایی که افراد قبیله منده فروخته می شدند، به یک بندر مهم فروش برده تبدیل شده بود.
پس از رهبری یک شورش خونین و تصاحب کشتی آمیستاد، سنگبه پیه (که توسط تاجران برده اسپانیایی جوزف سینکه نامیده شده بود) به صاحبان مزارع دستور داد تا آمیستاد را به سیرالئون هدایت کنند.
اما صاحبان کشتی
بدون آگاهی پیه و ده ها بازمانده آفریقایی، تغییر مسیر دادند و کشتی را به سوی سواحل شمالی ایالات متحده هدایت کردند.
درگیری قانونی
نیروی دریایی ایالات متحده آمیستاد را در لانگ آیلند، نیویورک توقیف کرد و آن را کنکتیکت انتقال داد.
ورود کشتی به کنکتیکت در شمال شرقی آمریکا موجب برانگیخته شدن یک مناقشه دیپلماتیک، قانونی، و اخلاقی، و مطرح شدن پرسش هایی در مورد برده داری در پیشگاه دیوان عالی ایالات متحده گشت.
دولت اسپانیا مستقیماً از پرزیدنت مارتین وان بورن درخواست کرد تا بازماندگان قبیله منده به کوبا بازگردانده شوند. رئیس جمهوری این درخواست را به دادگاه منطقه ای ایالات متحده در هارتفورد، کنکتیکت منتقل کرد. این دادگاه در حال بررسی پرونده بود تا تشخیص دهد که آیا افراد قبیله منده اصولاً برده بودند یا خیر.
وان بورن به دلیل یک بحران اقتصادی در انتخابات آتی از حمایت کمی برخوردار بود. او بر این باور بود که یک حکم به نفع برده داران او میان رای دهندگان محبوب تر خواهد کرد. او تا اندازه ای از موافقت دادگاه با درخواست دولت اسپانیا مطمئن بود كه یک کشتی را برای بازگرداندن آفریقایی ها – كه در جریان این پرونده در یک زندان کنکتیک حبس به سر می بردند- به كوبا آماده کرده بود.
اما طرفداران الغای بردگی برای استخدام یک مترجم و مصاحبه با پیه و سایر بازماندگان و کمک های حقوقی لوئیس تاپن، وکیل مخالف برده داری پول جمع آوری کردند. تاپان دلسوزی و همدردی مردم را نسبت به وضعیت آفریقایی ها به دست آورد.
بر خلاف انتظار و کمال تعجب بسیاری از افراد، اندرو جادسون، قاضی دادگاه منطقه ای در ۱۸۴۰ حکم خود را به نفع آفریقایی ها صادر کرد و اعلام کرد كه آنها برده اسپانیایی ها نیستند و به طور غیرقانونی قاچاق شده اند و باید به سیرالئون برگردانده شوند. دولت ون بورن درخواست تجدید نظر كرد اما باز هم باخت.
دولت آمریكا قصد داشت در استیناف نهایی در مقابل دیوان عالی كشور استدلال كند كه طبق الزامات معاهده آنها می بایست به کوبا بازگردانده شوند.
تاپان و الیس گری لورینگ، فعال مخالف برده داری تغییرات مهمی در تیم حقوقی خود ایجاد کردند. آنها كسی را استخدام کردند كه قبلاً در مقابل دیوان عالی كشور استدلال كرد بود، در مذاکره معاهدات تجربه داشت و مهمتر از همه از برده داری متنفر بود.
نقش رئیس جمهوری پیشین
طرفداران الغای بردگی همه این خصوصیات را در جان کوئینسی آدامز، رئیس جمهور سابق که در ۷۲ سالگی به عنوان عضو کنگره ایالتی ماساچوست همچنان در سیاست فعالیت داشت، پیدا کردند. او در ابتدا برای دفاع از پرونده آفریقایی ها مردد بود، اما نهایتاً این مسئولیت را پذیرفت و باور داشت که این کار به آخرین خدمت او به آمریکا تبدیل خواهد گشت.
جان دبلیو فرانکلین، مدیر ارشد موزه ملی تاریخ و فرهنگ آمریکایی های آفریقایی تبار مؤسسه اسمیتسونین می گوید: “ما از خود می پرسیم، ‘روسأی جمهوری پس از پایان دوره ریاست جمهوری خود چه کار می کنند؟'” او در پاسخ به این سؤال می گوید: “این یک نمونه است. آدامز یک “عضو قدرتمند جامعه” بود.
آدامز در استدلال از پرونده آمیستاد در سال ۱۸۴۱ گفت که اعضای قبیله منده آزاد بودند و باید به سرزمین خود بازگردانده شوند.
او ایالات متحده را به چالش كشید تا مطابق آرمان های خود عمل كند. آدامز گفت: “وقتی متن اعلامیه استقلال را می خوانید که می گوید، همه از حق زندگی و آزادی برخوردارند، و این حق غیرقابل انكار است، می توانید در مورد این پرونده تصمیم بگیرید. من به نمایندگی از این مردان تیره بخت هیچ چیزی غیر از پیروی از این اعلامیه نمی خواهم.”
دیوان عالی کشور به نفع آدامز حکم صادر کرد و مخالفان برده داری برای کمک به بازگرداندن آفریقایی های رنج کشیده به سرزمین شان پول جمع آوری کردند. (عده ای از آنها در انتظار رسیدگی به پرونده و حکم دادگاه در اثر بیماری درگذشتند. سی و پنج آفریقایی از جمله پیه توانستند به سیرالئون بازگردند. (یکی از دختران بعداً برای تحصیل در کالج اوبرلین در اوهایو به ایالات متحده بازگشت.)
وان بورن در انتخابات دوره دوم ناکام ماند (حتی قبل از شروع رسیدگی دیوان عالی به این پرونده).
در ۱۹۹۲، شهر نیو هیون در کنکتیکت با نصب یک مجسمه برنز چهار متری از پیه از بازماندگان آمیستاد تقدیر نمود. تندیس پیه با افتخار در مقابل ساختمانی که زمانی زندان نیوهیون بود قرار گرفته است، جایی که او و همراهانش در انتظار حکم دادگاهی که نهایتاً به آنها رهایی بخشید و جنبش الغای برده داری را در ایالات متحده تقویت کرد، در حبس به سر بردند.
این مقاله قبلاً در ۲۰ اوت ۲۰۲۰ منتشر شده بود.
