در ماه سپتامبر سال ٢۰۱۴ یکی از شرکت های وابسته به گوگل به نام شرکت کالیکو با مسئولیت محدود و یک شرکت داروسازی به نام “اب وای” یک شراکت را که می تواند ۱٫۵ میلیارد دلار ارزش داشته باشد، برای یافتن و تهیه راه درمان بیماری های آلزایمر، پارکینسون، و دیگر بیماری های مرتبط با سالمندی تشکیل دادند.
این طرح برای گوگل نماد توسعه مرزهای این شرکت فراتر از نرم افزارهای رایانه ای بود. برای دره سیلیکون، منطقه ای در کالیفرنیا که به خاطر شرکت های فناوری عالی و نیز فرهنگ کارآفرینی خود مشهور است، این طرح عرصه های تازه ای را برای پژوهش، نوآوری، و رویارویی با آینده معرفی می کرد. این طرح همچنین برای ناظران خارج از دره سیلیکون پرسش هایی را مطرح کرد، از جمله این که: آیا این قطب جهانی فناوری عالی و کارآفرینی خلاقانه می تواند به نوآوری خود ادامه دهد؟ و اگر چنین است، آیا دره سیلیکون می تواند جهان را نجات دهد؟
رشد نیم رساناها در مین باغ های میوه
ناظران بر این موضوع که چگونه و چه زمانی آمیزه منحصر به فردی از ادراک فناوری و روحیه کارآفرینی که دره سیلیکون را تعریف می کند، آغاز شد، اختلاف نظر دارند. برخی به گاراژ پالو آلتو اشاره می کنند، جایی که در سال ۱٩۳٩ دیوید پاکارد و ویلیام هیولت شرکت الکترونیکی خود را راه اندازی کردند. برخی دیگر نیز به ویلیام شاکلی، یکی از مخترعان ترانزیستور اشاره می کنند.
در سال ۱٩۵۵ شاکلی یک آزمایشگاه نیم رساناها را در میان باغ های زردآلو در دره ای در نزدیکی سانفرانسیسکو تأسیس کرد. وی ۱٢ پژوهشگر برجسته را استخدام کرد تا برای او کار کنند. تنها دو سال بعد، هشت تن از آنها ۳٫۵۰۰ دلار از پول خود را صرف توسعه روش تولید انبوه ترانزیستورهای سیلیکونی کردند و شاکلی را ترک کردند تا شرکت نیم رسانای فرچایلد را راه اندازی کنند. در نهایت، بسیاری از کارمندان فرچایلد شرکت های نوپای خود را بنیان نهادند. و همینطور هم شد. شرکت ها تقسیم شدند، از هم جدا شدند، و چند برابر گشتند. نوآوری شتاب پیدا کرد. آن گونه که یک مورخ به نام لسلی برلین توضیح می دهد، مهارت هایی که به هنگام اجرای یک پروژه سودآور کسب می شد، از توسعه پروژه بعدی حمایت می کرد.
چه چیزی دره سیلیکون را منحصر به فرد می کند؟
دره سیلیکون کار خود را با داشتن چند مزیت آغاز کرد. دانشگاه استنفورد که در نزدیکی آن قرار داشت، تخصص لازم در زمینه فناوری را ارائه داد و در سال های حیاتی پس از جنگ جهانی دوم تمرکز نه تنها بر دستاوردهای نظری – در این جا دلارهای تحقیقاتی دولت ایالات متحده به آن کمک کرد – بلکه در زمینه استفاده از این پیشرفت ها جهت تجسم کردن و به وجود آوردن فرآورده های تازه ای برای مصرف کنندگان، قرار گرفت.
سرمایه گذاران خطرپذیر، رایزنان، وکلا، و دیگران در این نمونه کاری، فرصت های کسب و کار را مشاهده کردند. آنها به اندازه کافی در مورد فناوری های در حال ظهور چیز آموخته بودند تا بتوانند ایده های تازه را ارزیابی کرده و با استفاده از دانش فناوری و سرمایه گذاری های حیاتی از کارآفرینان حمایت نمایند.
خلاصه این که در دره سیلیکون یک کارآفرین می تواند با اندوخته ای اندک یعنی کمی بیش از یک ایده خوب، شرکت خود را نسبتا آسان تر با هزینه ای اندک راه اندازی کند. افراد بسیاری کوشیدند تا افشره فرمول دره سیلیکون را به دست آورده و تکرار کنند. از این میان تنها عده کمی موفق شدند. پس راز این موفقیت در چیست؟
راز آن در یک واژه است، و آن فرهنگ است. برلین می گوید که کار با یک زیرساخت نیرومند فناوری آغاز می شود. سپس افسانه جویندگان طلا و شیوه زندگی آسان کالیفرنیا را نیز باید به آن افزود و این دستورالعمل خوبی برای جذب افرادی است که دارای ایده و آستانه تحمل بالا برای ریسک کردن هستند و چیزهای کمی برای از دست دادن دارند.
این جا است که یک تجمع حساس به وجود می آید. با ورود شمار بیشتری از کارآفرین عرصه فناوری، آنها با افرادی مانند خود رو به رو می شدند.
اشلی ونس، نویسنده رایانه باز دره سیلیکون می گوید: “علاقه مندان یکدیگر را وامی دارند تا چیزهای تازه تر و بهتری را ارائه دهند. کارمندان از یک شرکت به شرکت دیگر می روند و با خود مفاهیم تازه را می آورند که می توان آنها را با اندکی بهینه سازی به صورت یک نوآوری تازه به وجود آورد.”
به عبارت دیگر، محلی را بسازید که در آن کارآفرینان حوزه فناوری بتوانند در آن شبکه ایجاد کرده و شکوفا شوند. با افزایش تعداد آنها این مکان برای دیگران نیز جذاب تر خواهد شد.
مکان های دیگری در ایالات متحده و گوشه و کنار جهان کوشیده اند تا دره سیلیکون های خود را به وجود آورند. بسیاری از آنها دانشگاه هایی قوی و پول فراوانی دارند. اما با این وجود، آنها معمولا شکست می خورند. چرا؟ کارشناسان به دو ارزش ناملموس منطقه ولی اشاره می کنند: اشتیاق و باز بودن فضا.
یک کارآفرین به نام جان گرال می گوید: “اگر شما شور و شوق نداشته باشید، قادر نخواهید بود دیگران را متقاعد کنید تا به شما بپیوندند، روی شما سرمایه گذاری کنند، و یا به شما پول بدهند. شور و شوق همچنین به شما کمک خواهد کرد تا دوران های سخت را پشت سر بگذارید.” این بدان معنا نیست که این کارآفرینان پول در نمی آورند. در حقیقت آنها در برخی موارد پول های کلانی به دست می آورند. اما برای بسیاری از نوآفرینان بلند پرواز عرصه فناوری، پول عامل پیش برنده نیست.
سباستین ثرون به وال استریت ژورنال گفت: “موضع گوگل این بود که ما وظیفه داریم تا برای جهان کاری فوق العاده را انجام دهیم.” ثرون که متولد آلمان است، ریاست اداره پژوهش های پیشرفته شرکت گوگل، موسوم به گوگل ایکس را بر عهده دارد.
یک نکته دیگر درباره شور و شوق. اگر شما مصمم به انجام کاری باشید، دیگر “نژاد، رنگ پوست، و لهجه اهمیتی ندارد.” این ها سخنان یک کارآفرین متولد هندوستان به نام یوگن کاپادیا است. وی می افزاید که در دره سیلیکون “توانایی شما برای موفقیت تنها به تمایل خود شما به موفقیت، توانایی شما در نوآوری، و ظرفیت شما برای سختکوشی بستگی دارد.” شرکت نوپای کاپادیا موسوم به اینفینوت در میان آن دسته از شرکت های منطقه دره سیلیکون است که دست کم یکی از بنیانگذاران آنها در خارج از ایالات متحده متولد شده است. این شرکت ها نیمی از تعداد کل این شرکت های این منطقه را تشکیل می دهند. این باز بودن درها، در توجیه موفقیت دره سیلیکون در جذب استعدادها از سراسر جهان کمک می کند.
آینده ای همراه با اختلال
چونگ مون لی، سردبیر پرتگاه دره سیلیکون، می گوید که این منطقه همواره در پی آن بوده که آینده را به وجود آورد. اما آیا اکنون خواسته های آن حتی برای رویاپردازترین کارآفرینان هم زیادی بزرگ شده است؟
بیانیه مأموریت اولیه گوگل خواهان سازماندهی اطلاعات جهان و قابل دسترس و قابل استفاده کردن آن در سراسر جهان بود. به تازگی رئیس اجرایی گوگل، لری پیج، به فایننشال تایمز گفت که این شرکت “احتمال می تواند بسیاری از مشکلاتی که ما انسان ها با آنها رو به رو هستیم را حل کند.”
برگردیم به شرکت کالیکو. این نماد تلاش های شرکت های فناوری برای ایجاد اختلال یا بازسازی بنیادین صنایع جا افتاده در عرصه هایی مانند ترابری (اوبر، تسلا موتورز) و آموزش (اداسیتی) گرفته تا بخش انرژی (سیستم های انرژی پاور، بلو انرژی) و همین طور هوافضا (اسکای باکس ایمیجینگ، پلنت لبز) است.
در سال های دهه ۱٩٧۰ آنها به کمبود نفت اشاره کردند. آنها سپس به رقابت ژاپن و حباب مالی “دات کام” اشاره نمودند. امروز نیز بارقه های افول دره سیلیکون را در بلندپروازی های بیش از حد بخش فناوری مشاهده می کنند. با این وجود، سال مالی ٢۰۱۵ از لحاظ ثبت اختراعات بیشتر، ورود شرکت های بیشتر به بازار داد و ستد سهام، و سهم بی سابقه سرمایه هایی که بیش از هر زمان دیگر وارد این دره می شوند، سالی بی سابقه بود. تنها زمان قادر خواهد بود که بگوید آیا کارآفرینان علاقه مند، روشن فکر، بلندپرواز، و البته خارق العاده دره سیلیکون کالیفرنیا به راستی می توانند جهان را نجات دهند.
