آیا می توانید تصور کنید که خانه ها ارزان تر ساخته می شوند، انرژی مورد نیازخود را تولید می کنند، و به محیط زیست آسیب نمی رسانند؟
پس از فارغ التحصیلی از دانشکده معماری در سال ۱۹۶۹، مایکل رینولدز تصمیم گرفت این پرسش ها را مأموریت زندگی خود در نظر گیرد و ثابت کند که زباله یک نفر ممکن است گنج فرد دیگری باشد.
رینولدز گفت: “هدف من این نبود که کسب و کار بزرگی راه بیاندازم. من فقط این کار را برای خودم و دوستانم انجام می دادم.”
او پنجاه سال گذشته را صرف طراحی و ساخت کشتی های زمینی، خانه‌های خودکفا در تائوس، نیومکزیکو و سراسر جهان کرده است.
هر خانه امکانات لازم برای تهیه غذا، آب، انرژی، سرپناه راحت، تصفیه فاضلاب و استفاده مجدد از زباله را برای خود فراهم می کند. رینولدز اطمینان می دهد که هیچ یک از خانه‌ها از سوخت‌های فسیلی برای گرمایش استفاده نمی‌کنند، به این معنی که هر کدام در مصرف انرژی خود کربن خنثی هستند.
ابتکار عمل رینولدز منجر به ایجاد بیش از صد ساختار ” پایدار و خودکفا” در تائوس گشته و این جنبش در دهه گذشته رشد کرده است. او تخمین می زند که صدها مورد دیگر از این ساختارها در سراسر ایالات متحده و در سراسر جهان، از کانادا گرفته تا مالاوی وجود دارند.
رینولدز در سال ۱۹۷۰ با تماشای اخبار شبانه، به فکر ساخت اولین کشتی زمینی افتاد. گزارشی درباره کمبود چوب در منطقه شمال غربی آمریکا و به دنبال آن گزارشی در مورد مازاد قوطی های خالی آبجو، رینولدز را به این فکر انداخت تا راه حلی برای هر دو مشکل پیدا کند.
او گفت: “کل مفهوم کشتی زمینی، پاسخ من به گزارش های رسانه ای در مورد مشکلاتی که روی زمین با آن مواجهیم بود.”
او اولین خانه خود را با استفاده از قوطی های آبجو به عنوان عایق داخل بلوک های ساختمانی ساخت، و بعدها این تکنیک را به ثبت رساند. او می گوید وقتی شرکت‌های آبجو از ابتکار عمل او آگاهی یافتند، کل پروژه ساخت و ساز را تأمین مالی کردند.
او به سرعت متوجه شد که می خواهد خانه‌های بیشتری بسازد که ساکنان در آن از همه ملزومات برای زندگی برخوردار خواهند بود – یعنی غذا، آب، سرپناه و تصفیه فاضلاب – و در عین حال قادر خواهند بود ردپای زیست محیطی خود را کاهش دهند.
حدود ۴۰٪ از هر کشتی زمینی با مصالح طبیعی یا مواد بازیافتی ساخته شده است و در صورتی که صاحب خانه به باغبانی بپردازد، غذای کافی برای رفع ۲۵٪ تا ۵۰٪ نیاز ساکنان را تولید می کند.
کشتی‌های زمینی همچنین از طریق روش معماری زمین پناه و ساخت صفحات ضخیم عایق بندی شده با زباله‌های بازیافتی – مانند لاستیک‌های خودرو و بطری های شیشه ای – سرپناهی فراهم می کنند که هر واحد را در طول زمستان گرم و در تابستان خنک نگه می‌دارد. (برای ساخت یک کشتی زمینی معمولی با ۱۴۰ متر مربع مساحت، ۱۰۰۰ لاستیک بازیافتی و حداکثر ۵۰۰ بطری شیشه ای بازیافتی در دیوارها به کار گرفته می شود.)
صفحه های خورشیدی انرژی هر واحد را تامین می کنند و بشکه‌های بزرگ آب باران را برای تمام اهداف لوله کشی جذب، ذخیره، بازیافت و تصفیه می‌کنند – حتی از آب خاکستری (فاضلاب از همه منابع خانگی مانند دوش حمام و ظرفشویی آشپزخانه، به جز توالت‌ها) برای آبیاری باغ های مواد غذایی در فضای باز و بسته استفاده می شود.
او گفت: ما باید سریعتر به سمت نوآوری حرکت کنیم. این کار امکان پذیر است. ما مکانیسم ها لازم را در اختیار داریم.
معماران و طراحان دیگر در ایالات متحده راه رینولدز را دنبال کرده و از مواد بازیافتی در ساخت خانه های خود استفاده کرده اند. واندر هاوس در کلرادو و کورک هاوس در تگزاس دو نمونه از این خانه ها هستند.
اگر ساختن یک خانه جدید فقط با استفاده از مواد بازیافتی امکان پذیر نیست، رینولدز تغییراتی مانند نصب صفحه های خورشیدی و صرفه جویی در آب را توصیه می کند تا خانه ها پایدار و سازگار با محیط زیست شوند.
او گفت: “خورشید به خانه من می تابد – یعنی می توانم برق داشته باشم. باران روی خانه من می بارد – یعنی می توانم آب داشته باشم.” ما باید حرکت در مسیر پایداری را آسان تر کنیم.”
