هنگامی که جوهان ارگای تصمیم گرفت بازار کوچکی برای فروش غذا و ادویه از کشور زادگاه خود اتیوپی باز کند، همه رقابت هایی که در میدان بیلد آمریکا در فالز چرچ، ویرجینیا جریان داشتند او را مرعوب نساختند. در آنجا ده ها مغازه با تابلوهایی به رنگ نارنجی و قهوه ای و به دو زبان انگلیسی و امهری مستقر هستند.
ارگای که پیش از این صاحب رستورانی در نیویورک بود، می گوید: “همه چیز به کیفیت بستگی دارد.” او در حالی که در یک یخدان را باز می کند می گوید: “این اینجرا (نان مخصوص اتیوپیایی) را مخصوصا ما هر روز مستقیما از طریق فرودگاه دالاس از اتیوپی دریافت می کنیم. این بهترین اینجرایی هست که در شهر پیدا می شود.”
اینجرا نانی شبیه به کِرِپ است که از “تِف” [نوعی دانه ریز اندازه خشخاش که در اتیوپی و اریتره می روید) درست شده است. غذای ادویه دار اتیوپیایی را روی آن می گذارند و با دست می خورند. این شامی است که بسیاری از آمریکاییان از آن لذت می برند.
یشیمبت توتو بلی، یک مهاجر اتیوپیایی می گوید: “آمریکایی ها عاشق غذای اتیوپی هستند. ما برای غذا خوردن از دست هایمان استفاده می کنیم و غذا را تقسیم می کنیم – بزرگترین چیز همین است. لباس ها، آهنگ ها، زبان و الفبا همه جذاب هستند.”
بیلای بعد از این که در اواخر دهه ۱٩۸٠ به واشنگتن نقل مکان کرد مصمم شد کسب و کاری به راه اندازد. او شرح می دهد: “من می دانستم که اگر فقط از ساعت ۸ صبح تا ۵ بعدازظهر کار کنم نخواهم توانست به رویایم جامه عمل بپوشانم.”
او همراه با شوهرش یهونی بیلای که یک خواننده اتیوپیایی مشهور است، ابتدا رستورانی را در محله تاریخی شاو که مخصوص آمریکایی های آفریقایی تبار واشنگتن است به راه انداخت. او برای کسب و کار خود جای پایی به وجود آورد و جمع آوری اطلاعات را راجع کسب و کارها، پزشکان، وکلای دعاوی اتیوپیایی و دیگران آغاز کرد و از تبلیغگران خواست تا صفحاتی از صفحه های زرد کتاب تلفن اتیوپیایی ها را به او اختصاص دهند.
راهنمای کسب و کار حالا دارای ۶٠٠ صفحه است و در میان جمعیت اتیوپیایی منطقه پخش می شود.
اتیوپی کوچک
بسیاری از اتیوپیایی ها زادگاه خود را در دهه ۱٩۸٠ به خاطر نا آرامی های سیاسی و قحطی بین سال های ۱٩۸۳ و ۱٩۸۵ ترک کردند. در ۱٩۸٠، اداره آمار و سرشماری ایالات متحده تعداد مهاجران اتیوپیایی را فقط ۱٠ هزار نفر برآورد کرد. سه دهه بعد همان اداره تعداد مهاجران اتیوپیایی و فرزندانشان را ٢۵۱ هزار نفر شمارش کرد. در حالیکه هزاران تن از آنها در مینیاپولیس، سیاتل، آتلانتا و دیگر شهرها مستقر شده اند، بنا به گفته موسسه سیاستگذاری مهاجرت، منطقه بزرگ واشنگتن با در بر گرفتن ۳۵ هزار اتیوپیایی تبار، جایی است که بیشترین تعداد اتیوپیایی ها در آن متمرکز شده اند. برخی از رهبران جامعه معتقدند که این تعداد از ٢٠٠ هزار نفر هم تجاوز می کند.
چه عاملی این تعداد از اتیوپیایی ها را به واشنگتن می کشاند
تشای تفرا، رئیس شورای توسعه جامعه اتیوپیایی ها (ECDC) که دارای مدرک دکتری در رشته زبان شناسی اجتماعی از دانشگاه جورج تاون است توضیح می دهد: “آنها می دانند که اینجا پایتخت است، این جریان شباهت هایی به چگونگی شکل گرفتن مهاجرت در اتیوپی دارد. آدیس آبابا شهری است که دولت، بازرگانی و آموزش در آن استقرار دارند. در استان ها بعد از دبیرستان شما برای اشتغال یا کارآموزی بیشتر به کجا می روید؟ جای منطقی پایتخت است.”
در واشنگتن بسیاری از اتیوپیایی ها راننده تاکسی و خودروهای پارک ها هستند. برکت ولدو کار نیمه وقت را برای کولونیال پارکینگ در کالج آغاز کرد و تا مقام معاون ارشد آن شرکت پیش رفت. ولدو که اکنون یک مدیر اجرایی در شرکت فورج، شعبه ای از کولونیال است تخمین می زند که ۱٠ هزار اتیوپیایی طی سال ها برای تأسیسات پارکینگ کار کرده و آن را به صورت “یکی از بزرگترین، اگر نه بزرگترین کارفرمایان اتیوپیایی ها، خارج از زادگاهشان در آورده اند.”
ولدو می گوید:” پرندگان هم نوع با هم یک جا جمع می شوند.” او یادآور می شود که این کاری است که افراد با حداقل انگلیسی هم از عهده آن بر می آیند. او ادامه می دهد: “لازم نیست حرف زیادی بزنید، شما اگر بخندید و سلام کنید، توانایی تان در خدمت به مشتری بر نارسایی شما در دانستن زبان فائق می آید.”
هران سریکه- برهان، معاون مدیر دفتر شهردار واشنگتن در امور آفریقا می گوید، پرواز مستقیم از آدیس آبابا به واشنگتن به افزایش جمعیت اتیوپیایی ها کمک می کند. این خط هوایی از ۱٩٩۸ پروازهای خود را دو بار در هفته آغاز کرد و در ٢٠۱٠ آنها را به پرواز روزانه تبدیل ساخت.
بنا به گفته سریکه برهان “نسل ها به دنبال یکدیگر به اینجا آمده اند. “اگر شما مجبورید زندگی تان را اداره و از خانواده تان حمایت کنید، برای اتیوپیایی هایی که از نظر تحصیل و مزایای شغلی با دشواری رو به رو می شوند، راندن تاکسی یا اشتغال به یک کار خدماتی دیگر، یک راه جایگزین است. مردم معیشت خود را تأمین می کنند و این کار شرافتمندانه ای است.”
در سالهای ۱٩٩٠، رستوران های اتیوپیایی به احیای رونق محله آدامز مورگان که حالا پر رفت و آمد شده است کمک کرد. وقتی اجاره ها بیش از حد بالا رفتند، تعداد زیادی از آنها به خیابان U نقل مکان کردند و به احیای دوباره آن محله یاری دادند.
دِرِجی دِستا، روزنامه ماهانه زاتوپیا را برای جامعه محلی اتیوپیایی ها منتشر می کند. بنا به گفته او، در حالیکه رانندگان تاکسی و متصدیان پارکینگ ها “بیشتر به چشم می خورند، بسیاری از اتیوپیایی ها مشاغل تخصصی دارند. به یک اداره ثبت امتیاز و به بیمارستان ها بروید و در آنجا زبان امهری را خواهید شنید. اتیوپیایی ها همه جا حضور دارند.
مایک اندیل، معاون رئیس شرکت BLEN، یک شرکت تولید نرم افزار که اتیوپیایی ها آن را بنیانگذاری کرده اند، فکر می کند که مهاجران اتیوپیایی “دی سی را به مکانی پر تحرک و جوش و خروش تبدیل کرده اند. مهاجران جدید هنگام ورود با سیستم آمریکایی به مراتب بیشتر سازگاری دارند. آنها ارزش اعتبار بانکی را درک می کنند و می دانند از کجا وام بگیرند. ما حالا با سهولت فراوان به طبقه متوسط متمایل به بالا می پیوندیم.”
مهاری گویتام، به تازگی یک رستوران و یک مغازه شیرینی فروشی به نام ویوا آفریکا در میدان بیلد آمریکا باز کرده است. این رستوران ۱۶ ساعت در روز باز است. گویتام می گوید: “این شروع کار است. ما باید سخت کار کنیم. زندگی کردن در اینجا خوب است. در اینجا آزادی هست.”
چند مغازه آن طرف تر، جایی است که ارگای نیز به آینده خود می نگرد. “من هم مثل هر کس دیگری رویای آمریکایی خودم را دارم و می دانم که یک روز موفق خواهم شد. خدا به من کمک می کند. خدا یار آمریکا باشد.”
کریستوفر کانل، نویسنده این مقاله یک نویسنده مستقل مستقر در واشنگتن است. او در گذشته سردبیر و دستیار رئیس دفتر آسوشیتدپرس بوده است. او مکررا درباره آموزش مقاله می نویسد، ازجمله یک گزارش سالانه درباره برندگان جایزه سناتور پال سایمون به نام NAFSA برای بین المللی کردن محیط دانشگاهی.