هارت ویل، میزوری، شهری است که مردم برای صرف ماهی هایی که تازه صید کرده اند در امتداد رودخانه گردهم می آیند، یا به همسایه شان خبر می دهند تا قبل از باران لباس هایی که بیرون پهن کرده اند به داخل خانه بیاورند.
این شهر ممکن است از نورهای روشن شهر و مناطق بهتر شناخته شده آمریکا دور باشد، اما به نوع خود در مرکز ایالات متحده قرار دارد. اداره سرشماری ایالات متحده در اواخر سال گذشته اعلام کرد که هارت ویل مرکز جغرافیایی جمعیت کشور است.
از ۱۷۹۰ به این سو، اداره سرشماری هر دهه نقطه مرکزی کشور را مشخص می کند – نقطه میانی در صورتیکه کل جمعیت کشور روی سطح نقشه توزیع شده باشد. این نقطه برای اولین بار روی نقشه در نزدیکی بالتیمور، یک شهر بندری در ایالت مریلند که فقط ۲۳۰ کیلومتر از اقیانوس اطلس فاصله دارد، تعیین گشت. هر چه بیشتر جمعیت آمریکا از مستعمره های اولیه فراتر رفت، نقطه میانی نیز به طور پیوسته به سمت غرب و اخیراً به سمت جنوب تغییرکرده است. (هارت ویل در بیش از ۱٬۶۴۰ کیلومتری غرب بالتیمور واقع شده است.)
در حالیکه جایگاه هارت ویل حاکی از رشد جمعیت دورتر از اولین ایالت های مستعمره در شرق کشور است، ساکنان این شهر می گویند که نشان دهنده بهترین ارزش های یک شهر کوچک در آمریکا نیز می باشد.
لورن هیوز، رئیس بنیاد بهبود جامعه شهرستان رایت، یک سازمان غیرانتفاعی که با گروه های اجتماعی همکاری می کند، می گوید: “همه یکدیگر را می شناسند و برای دیگران اهمیت قائلند. شهر ما کوچک است، اما قلب بزرگی دارد. وقتی در آن می گردید به نظر می رسد چیز خاصی در آنجا وجود ندارد. اما این مردم شهر هستند که آن را استثنائی می کنند.”
نیاکان هیوز در سال های دهه ۱۸۵۰ در این شهر مستقر شدند و مانند بسیاری دیگر از پیشوایان به کشاورزی پرداختند و زمین و سنت های کشاورزی را به نسل های بعدی منتقل کردند. (مزارع گوشت گاو و لبنیات هنوز رایج هستند.) امروزه، هیوز و همسرش به جای کشاورزی، مکانی را برای مراسم عروسی مدیریت می کنند.
اگرچه طبق آخرین آمار هارت ویل فقط ۵۹۴ نفر جمعیت دارد، اما ارتباط نزدیکی با چندین جامعه کوچکتر دورافتاده دارد. (مرکز جغرافیایی واقعی ایالات متحده در چند کیلومتری مرکز شهر هارت ویل واقع شده است.)
رودخانه گاسکوناد که مردم منطقه آن را کج ترین رودخانه جهان می نامند، از یک طرف با هارت ویل مجاورت دارد و رشد آن را محدود می کند. مرکز این شهر دارای یک چراغ قرمز، یک قهوه خانه و زمین‌های کشاورزی در نزدیکی آن است.
الدرمن مل مون که ۲۲ سال پیش به هارت ویل آمد و تصمیم گرفت در آنجا بماند، می گوید که این شهر او را به یاد شهر تخیلی مایبری در برنامه تلویزیونی اندی گریفیث می اندازد. مون، کشیش کلیسای باپتیست هارت ویل است و علاوه بر این چندین دوره در شورای شهری خدمت کرده است – او حتی چندین بار بدون نامزدن شدن در انتخابات توسط مردم محلی به این سمت انتخاب شد، چرا که فکر می کردند چه او بخواهد یا نه، شهر به فردی مثل او نیاز دارد.
هارت ویل عاری از برخی از مشکلاتی که اغلب در شهرهای بزرگ دیده می شوند، مانند فقر یا اعتیاد نبوده است. کشاورزی می تواند از لحاظ اقتصادی چالش برانگیز باشد و مون اشاره می کند که سطح درآمد در این منطقه به طور متوسط پایین است.
طبق گزارش Data USA میانگین درآمد یک خانوار ۲۲ هزار دلار در سال، حدوداً یک سوم درآمد در کل کشور است. اما تغییرات اخیر در اثر دور کاری به دلیل همه گیری باعث شده است که خانواده‌های جدید به هارت ویل نقل مکان کنند و از هزینه کمتر زندگی بهره مند شوند. (برخی از ساکنان برای کار به منطقه بزرگتر اسپرینگفیلد، میزوری رفت و آمد می کنند.)
مون می گوید: “ما مانند هر جای دیگر مشکلات خودمان را داریم. اما اغلب همسایه ها برای حل آنها به یکدیگر یاری می رسانند. برای مثال، بنیاد بهبود جامعه در یکی از ساختمان های خود یک مرکز بهبودی از اعتیاد به مواد مخدر راه اندازی کرده است.
مانند بسیاری از شهرهای کوچک ایالات متحده، هارت ویل رویدادهای سالانه ویژه ای دارد که بین افراد جامعه پیوند ایجاد می کند: جشنواره پاییزی با رژه مخصوص، موسیقی و فروشندگان صنایع دستی؛ مسابقه وزنه کشی کامیون و تراکتور که توسط گروه مدنی Lions Club سازماندهی می شود، و ساکنان برای کشیدن حداکثر وزن با کامیون یا تراکتور با هم رقابت می کنند؛ و رویدادهای ورزشی دبیرستان که کل شهر را برای تماشا گردهم می آورد.
تغییر به تدریج صورت می گیرد – مون اذعان می کند که ورزشگاه دبیرستان که در سال ۱۹۸۴ ساخته شده است، هنوز “ورزشگاه جدید” نامیده می شود.
یکی از دلایل شهرت این شهر، نبرد ۱۸۶۳ هارت ویل است؛ توپ و سایر آثار جنگی مدت ها پس از جنگ داخلی در اراضی محلی کشف شدند.
در ماه آوریل، نشانگر جدیدی که از این منطقه به عنوان مرکز جمعیتی کشور نام می برد در کنار بنای یادبود جنگ داخلی نصب خواهد شد. برای ده سال آینده، هارت ویل از سلطنت خود در مرکز زندگی آمریکایی لذت خواهد برد.
