مناظر طبیعی آمریکا – وسیع، متنوع و شورانگیز – برای نسل ها از هنرمندان الهام بخش بوده اند، و هنرمند کِی واکینگ اِستیک تازه ترین نقاشی هایش را از بهترین آثار خود می داند.
واکینگ اِستیک ۸۶ ساله در طول زندگی حرفه ای خود تاریخ و هویت شخصی بومیان آمریکا را مورد بررسی قرار داده است. او اخیراً این کار را از طریق نقاشی منظره های طبیعی غرب آمریکا و نیوانگلند انجام می دهد. الگوهای هندسی طراحی شده توسط مردم قبایلی که مدت ها قبل از هر کس دیگری در این مکان ها زندگی می کردند در این نقاشی ها به تصویر کشیده شده اند.
واکینگ اِستیک منظره های طبیعی و دریایی را به صورت دوگانه ترسیم می‌کند، که حاکی از دوگانگی “شناخته و ناشناخته” می باشد و به عنوان استعاره ای برای “یکپارچگی ناهمخوانی هاون‌ها” به کار گرفته می شود که به گفته این هنرمند “برای ما که دو نژادی هستیم جالب و جذاب است.” او از طرف پدری عضوی از ملت چروکی اوکلاهاما، و از طرف مادری اسکاتلندی/ایرلندی تبار است.
واکینگ اِستیک به عنوان یک هنرمند برجسته آمریکایی تلقی می شود و آثارش در موزه هنر متروپولیتن و موزه ملی بومیان آمریکایی اسمیتسونین و همچنین سایر مجموعه های دائمی به نمایش گذاشته می شوند.
خلاقیت او مراحل هنری متفاوتی را طی کرده است. در سال های دهه ۱۹۷۰، نقاشی های او به سبک انتزاعی بودند و بر رئیس جوزف (۱۹۰۴-۱۸۴۰) رهبر قبیله نز پرس تمرکز داشتند. این نقاشی ها غم و افسوس برای جان ها و خانه های از دست رفته را بازتاب می کنند. او می گوید که این مجموعه “ترانه ای طولانی و غم‌انگیز برای ادای احترام به رئیس جوزف و مردمش” است که به زور از دره والووا در اورگان بیرون رانده شدند.
واکینگ اِستیک می گوید در حالیکه تکنیک خلاقانه او تغییر کرده است، مضامین نقاشی های او همیشه در رابطه با زمین بوده اند. پس از سفر به میدان‌های نبرد در مونتانا – جایی که جنگجویان بومی قرن نوزدهم برای حفظ زمین های اجدادی خود مبارزه کردند – او شروع به استفاده از نقش های هندسی با مناظر کرد تا به بینندگان خاستگاه بومیان آمریکا در ایالات متحده را یادآوری کند.
در حالیکه برخی ها این الگوها را مدرن می نامند، واکینگ اِستیک اشاره می کند که قبایل فلات آمریکا از جمله قبیله نز پرس و مردمان گریت بیسین و دشت بزرگ، قرن ها برای تزئین کیسه های پوستی دباغی شده از چنین الگوهایی استفاده می کردند. او توضیح می‌دهد: “به طور سنتی، مردها دستاوردهای خود در نبردها را نقاشی می کردند، و زنان طرح های انتزاعی خلق می کردند.”
مردمان بومی مختلف را می توان با الگوهای متمایز شناسایی کرد. طرح های هر قبیله معمولاً نمایانگر ویژگی های مناظر طبیعی مانند رودخانه ها یا کوه ها هستند. واکینگ اِستیک می‌گوید: “من در تمام نقاشی‌ها از طرح های قبیله های خاصی استفاده کردم” که در منطقه به تصویر کشیده شده زندگی می کردند.
او طرح های مردمان شاین در شمال و سیوآن و همچنین برخی از قبایلی که از بین رفته اند را در آثار خود نقاشی می کند. بنا به گزارش وزارت کشور ایالات متحده، ۵۷۴ قبیله بومی به رسمیت شناخته شده در ایالات متحده وجود دارد. واکینگ اِستیک طرح های روی کیسه ها، سبدها، فرش ها، مهره کاری یا سفالگری را مطالعه کرده است. او می گوید: “من رنگ ها را تغییر می‌دهم … اما شکل‌ها را تغییر نمی‌دهم.”
واکینگ اِستیک علاوه بر به تصویر کشیدن رابطه بومیان آمریکا با زمین، از بینندگان می خواهد “ببینند که دنیای ما مکانی زیبا است. یک گنجینه است. این جایگاه ما در کیهان است و ما باید از آن مراقبت کنیم، زیرا هیچ جای دیگر نمی توانیم زندگی کنیم.”
یکی از نقاشی های واکینگ اِستیک در حال حاضر در نمایشگاه مناظر آمریکایی مرکز دیوید سی دریسکل در کالج پارک، مریلند در محوطه دانشگاه مریلند به نمایش گذاشته شده است، و برگزاری نمایشگاهی از آثار او برای فوریه ۲۰۲۲ در گالری هیلز در نیویورک سیتی برنامه ریزی شده است.
او درباره این آثار می‌گوید: “فکر می کنم نقاشی‌های امروز من واضح تر و مستقیم تر از نقاشی‌هایی هستند که در تمام زندگی ام خلق کرده ام.”
