شاید اعتراض”خزیدن در کاپیتول” در دفاع از حقوق آمریکاییان دچار ناتوانی که در ۱۲ مارس ۱۹۹۰ انجام شد، به تنهایی مهمترین عامل تصویب قانون(ADA) در ۲۵ سال پیش بوده است. هدف از گذراندن این قانون پایان دادن به تفکیک معلولان جسمی و روانی بود و فرصت برابر برای مشارکت در جامعه، برخورداری از زندگی مستقل و دست یافتن به خودکفایی اقتصادی را به آنها نوید می داد.
در آن روز بیش از هزار تن از معترضان برای درخواست تصویب قانونی از کنگره که طی چندین ماه متوقف مانده بود، به واشنگتن آمدند. آنها با تقاضای اقدام فوری شعار می دادند: “ما چه می خواهیم؟ ADA”” ، “کی آن را می خواهیم؟” “همین حالا!”
آی. کینگ جردن، نخستین رئیس ناشنوای دانشگاه گالودت گفت: “ما نمی خواهیم هیچ لطفی در حق ما بکنند. … ما فقط خواستار همان حقوق برابری هستیم که سایر آمریکایی ها از آن برخوردارند.”
آنگاه، ۶۰ تن از فعالان برای تجسم بخشیدن به موانع موجود در برابرافراد معلول، با رها کردن چوب های زیر بغل، صندلی های چرخ دار، صندلی های برقی و دیگر وسایل کمک کننده، خزیدن را برای بالا رفتن از ۸۳ پله ای که به کنگره آمریکا ختم می شدند آغاز کردند.
رسانه های خبری سخنان جنیفر کیلان هشت ساله و مبتلا به فلج مغزی را ضبط کردند که در حال بالا کشاندن خود روی دست ها و بازوهایش گفت، “اگر لازم باشد من همه شب را در اینجا خواهم گذراند.”
پشت سر او در فاصله نزدیکی مایکل وینتر قرار داشت. او با یک اختلال ژنتیکی که استخوان هایش را شکننده می ساخت متولد شده بود و به استفاده از صندلی چرخ دار نیاز داشت.
وینتر آن روز بر این نکته تأمل کرد که چگونه ناتوانی جسمی او موجب به تبعیضاتی مانند اجبار به رفتن به “مدرسه ویژه و تفکیک شده” به جای مدارس عادی، ممنوعیت از سوار شدن بر اتوبوس های سرتاسری تریل ویز به سبب ناتوانی جسمی، و شنیدن “ما به افراد معلول خدمت رسانی نمی کنیم” در رستوران ها می شود.
وینتر سپس گفت: “من احساس کردم باید به کشور نشان داد که مردم مبتلا به معلولیت روزانه با چه مسائلی مواجه هستند. ما مجبور بودیم به خاطر اعتقاداتمان مبارزه کنیم.”
افزایش توجه و فشار وارد شده در نتیجه خزیدن در کاپیتول مؤثر واقع شد. کنگره ظرف مدت چهار ماه ADA را از تصویب گذراند.
جورج اچ. بوش، رئیس جمهوری وقت در ۲۶ ژوئیه ۱۶۹۰ با امضای خود به آن قوت قانونی بخشید.
قانون مورد بحث تبعیض مبتنی بر ناتوانی جسمی یا روانی را در استخدام ممنوع ساخت و دسترسی افراد معلول را به ساختمان ها و به وسایط نقلیه دولتی و خصوصی تضمین کرد.
بوش در مراسم امضاء گفت: “بگذارید دیوار شرم آور محروم سازی سرانجام فرو ریزد.”
