رقابت های ریاست جمهوری بیشترین توجه را به خود جلب می کند، ولی رای دهندگان آمریکایی در ۸ نوامبر ٢۰۱۶ همچنین هزاران نفر از مقامات فدرال، ایالتی و محلی را انتخاب خواهند کرد. این کار به صورت مسالمت آمیز انجام می گیرد. برندگان جشن می گیرند و بازندگان محترمانه شکست خود را می پذیرند … و برای انتخابات بعدی برنامه می ریزند.
در سطح فدرال، رای دهندگان اکثر اعضای یکصد و پانزدهمین کنگره را انتخاب خواهند کرد. در سال ٢۰۱۶ یک سوم کرسی های سنا و تمامی کرسی های مجلس نمایندگان به رای گذاشته خواهند شد. این فرمولی است که توسط قانون اساسی ایالات متحده مقرر شده است. این فرمول به نحوی طراحی شده که به رای دهندگان امکان دهد که در مجلس نمایندگان با سرعت تغییر به وجود آورند حال آنکه در سنا درجه ای از ثبات را حفظ می کند.
حزبی که اکثریت کرسی ها را در هر یک از مجلس های کنگره در اختیار می گیرد نفوذ بزرگی در نحوه اداره آن دارد. این به معنای انتخاب رؤسای کمیته ها، تصمیم درباره این که کدام لایحه به رای گذاشه شود و مسایل اساسی دیگر است.
در حالی که آمریکایی ها برای برگزیدن قضات فدرال رای نمی دهند، رئیس جمهوری آنها را منصوب می کند و مجلس سنا هر مورد انتصاب را مورد تایید قرار می دهد. بنابراین، با آنکه آمریکایی ها فقط قانونگذاران و رئیس قوه مجریه را انتخاب می کنند، رای آنها به قوه قضاییه و دولت نیز شکل می بخشد.
انتخابات ایالتی
این بدان معنی است که انتخابات ایالتی نیز اهمیت فراوان دارد. بیشتر قوانین حاکم بر زندگی روزانه- قوانین مربوط به چگونگی تفسیر قرارداردهای کسب و کار، تعیین سرعت رانندگی، یا مکانی که شما می توانید خانه سازی کنید- همه توسط دولت های ایالتی و محلی به موجب اختیاراتی که از سوی ایالت ها به آنها تفویض شده وضع می شوند.
ایالات متحده برخلاف بسیاری دیگر از کشورها دارای یک نظام فدرال است. دولت فدرال یا ملی تنها صاحب اختیاراتی است که قانون اساسی مشخصا به آن تفویض کرده است. هر اختیار دیگری متعلق به ایالت ها یا شهروندان آمریکا است.
هر ایالت، قانون اساسی خاص خود را دارد. این قوانین اختیارات هر دستگاه را تعیین می کند. برخی از ایالت ها به فرماندار خود همان اختیاراتی را که رئیس جمهوری در سطح فدرال دارد تفویض می کنند، ولی برخی دیگر از ایالت ها تا این مقدار به فرمانداران خود اختیار نمی دهند. برای نمونه برخی از ایالات به فرماندار خود حق “وتو بند به بند ” لوایح مصوبه را می دهند که به او اجازه می دهد فقط جلوی بخشی از یک لایحه را بگیرد- به عنوان مثال کاهش مقدار پولی که به یک برنامه مشخص اختصاص یافته است، بدون وتو کردن کل لایحه.
در سال ٢۰۱۶ در ۱٢ ایالت از ۵۰ ایالت فرمانداران جدید انتخاب خواهند کرد، همه ایالت ها قانونگذاران جدیدانتخاب می کنند و بسیاری از آنها قضات جدید را نیز انتخاب خواهند کرد. در سطوح محلی رای دهندگان در مورد انتخاب مقاماتی مانند شهردار، اعضای هیئت مدیریه مدارس تصمیم خواهند گرفت و در ماساچوست، ورمانت و نبراسکا “ناظران بر حصارها” را نیز تعیین می کنند (یعنی افرادی که حصارها و نرده ها را بازرسی می کنند تا اطمینان یابند که درست نصب شده و به ملک همسایه تجاوز نمی کند).
صرفنظر از این که سمت مقام دولتی تا چه حد بلندپایه یا کم اهمیت باشد، مقامات منتخب همه دارای مسؤلیت مشترکی هستند: تا حداکثر ممکن و تا آنجا که می توانند شهروندانی را که آنها را برگزیده اند، نمایندگی کنند.
