رسانه های آزاد و مستقل مردم را قادر می سازند تا عاری از نفوذ دولت آگاهانه تصمیم بگیرند، رهبران خود را پاسخگو بدانند، و با نظرات و دیدگاه های گوناگون آشنایی پیدا کنند.
روزنامه نگاران در ایالات متحده می توانند درباره مسائل مربوط به بهداشت عمومی گزارش دهند، مقامات منتخب را زیر سؤال ببرند- گاهی اوقات متخاصمانه – و بدون ترس از انتقام جویی مسائل بحث برانگیزی را مطرح کنند.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه در ۲ می ۲۰۲۱ گفت: “اطلاعات و دانش ابزارهای قدرتمندی هستند. مطبوعات آزاد و مستقل نهادی است که مردم را با اطلاعات مورد نیاز برای حمایت از خود، تصمیم گیری آگاهانه و پاسخگو دانستن مقامات دولتی در ارتباط قرار می دهد.”
نویسندگان قانون اساسی ایالات متحده آزادی مطبوعات را تا اندازه ای ضروری تلقی می کردند که آن را در متمم اول آن سند به عنوان بخشی از منشور حقوق (۱۷۹۱) ، که حقوق بنیادین شهروندان را در برابر قدرت بیش از حد دولت تضمین می کند، درج کردند.
در ایالات متحده از رسانه ها گاهی به عنوان “رکن چهارم” یا شاخه چهارم دولت یاد می شود. در حالیکه قوای مجریه، مقننه و قضائیه در قانون اساسی ریشه دارند، عبارت “رکن چهارم” منعکس کننده نقش غیررسمی اما به طور گسترده پذیرفته شده رسانه های خبری در ارائه اطلاعاتی است که شهروندان را به بررسی و نظارت بر قدرت دولت قادر می سازد.
اطلاعات ارائه شده توسط روزنامه نگاران به شهروندان کمک می کند تا در مورد بسیاری از مسائل، از بودجه مدارس محلی گرفته تا ایمنی مواد غذایی و داروها و البته انتخاب مقامات دولتی آگاهانه تصمیم بگیرند.
در مورد بحران کووید-۱۹ ، خبرنگاران آمریکایی توضیح داده اند که این ویروس چیست، درباره تلاش ها برای مهار آن اطلاع رسانی کرده اند، بهترین عملکردها برای جلوگیری از ابتلا به آن را به اشتراک گذاشته اند، و با اطلاعات غلط مقابله کرده اند. در مقایسه، روزنامه نگاران در ایران و چین به دلیل گزارش حقیقت در مورد کووید-۱۹ دستگیر شدند و لپ تاپ های آنها توقیف گشتند. برخی از آنها حتی تهدید به مرگ شدند.
مطبوعات مستقل نظرات و دیدگاه های مختلف را بازتاب می کند، نه فقط آنهایی که سیاستمداران می خواهند پوشش دهند. در ایالات متحده، روزنامه نگاران تحقیقی درباره موضوعات مهم تحقیقات عمیقی انجام می دهند تا حقایقی را که شهروندان باید بدانند کشف و افشا کنند. گزارشگران آمریکایی همه گونه اعتراضات و تجمعات را پوشش می دهند، زیرا می دانند که قانون اساسی از آنها محافظت می کند. در مقایسه، در کشورهایی مانند بلاروس و روسیه، روزنامه نگاران اغلب به دلیل پوشش تجمعاتی که رهبران دولتی با آن مخالف هستند، مورد آزار و اذیت و گاهی ضرب و شتم قرار می گیرند و یا دستگیر می شوند.
در ایالات متحده، رسانه ها مستقل هستند. آنها هیچ بودجه ای از دولت دریافت نمی کنند. بیشتر رسانه ها درآمد خود را از طریق فروش اشتراک یا تبلیغات به دست می آورند. این الگو به استقلال رسانه ها از دولت کمک می کند.
در کشورهایی که آزادی مطبوعات محدود است و یا وجود ندارد، رسانه ها معمولاً متعلق به دولت هستند و یا دولت است که تصمیم می گیرد کدام رسانه ها اجازه فعالیت دارند یا خیر. دولت در این کشورها اغلب اطلاعات را سانسور و صدای مخالفان را خاموش می کند.
به همین دلیل است که دولت ایالات متحده از رسانه های عمومی آمریکا در کشورهایی که مطبوعات را محدود می کنند، حمایت مالی می کند. رسانه هایی مانند رادیو اروپای آزاد، رادیو آسیای آزاد، و صدای آمریکا در کشورهایی که رسانه ها را محدود می کنند و یا اجازه فعالیت آزدانه به آنها نمی دهند، اخبار را به زبان های محلی پخش می کنند. بسیاری از آنها روزنامه نگاران محلی را استخدام می کنند. دولت آمریکا به هیچ عنوان موضوعات و نحوه پوشش آنها را برای این سازمان ها تعیین نمی کند.
چندین سازمان از جمله کمیته حمایت از روزنامه نگاران، خانه آزادی و گزارشگران بدون مرز، بر آزادی مطبوعات در سراسر جهان نظارت دارند.
به گفته گزارشگران بدون مرز: “آزادی اطلاعات در هر دموکراسی اساسی می باشد، اما تقریباً نیمی از جمعیت جهان به اخبار و اطلاعاتی که آزادانه گزارش شده اند دسترسی ندارند. آزادی بیان و اطلاعات اولین و مهمترین آزادی ها است.”
این مقاله قبلاً در ۱۴ اکتبر ۲۰۲۱ منتشر شده بود.
