آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه در جریان سفر خود به اروپا از ۳۰ نوامبر تا ۲ دسامبر گفت که ایالات متحده و کشورهای ناتو در برابر تهاجم جهانی متحد در کنار یکدیگر ایستاده اند.
بلینکن در نشست وزیران ناتو در ریگا، لتونی گفت: “این اتحاد برای امنیت ما حیاتی است. این اتحاد بر اساس ارزش های مشترک ایجاد شده و یک نیروی قدرتمند برای ثبات در اروپا و آمریکای شمالی است.”
بلینکن گفت که ایالات متحده و ناتو کاملاً به اوکراین متعهد هستند و باری دیگر بر نگرانی دولت آمریکا در مورد تجمع نیروهای روسی در نزدیکی مرز اوکراین تأکید کرد.
بلینکن گفت: “حمایت ایالات متحده از حق حاکمیت و تمامیت ارضی اوکراین تزلزل ناپذیر است و ما به مشارکت امنیتی خود با اوکراین همچنان متعهد باقی می مانیم.” او به روسیه هشدار داد که “ما آماده ایم هزینه های سنگینی را برای تهاجم بیشتر روسیه به اوکراین تحمیل کنیم.”
وزیر امور خارجه همچنین در شورای وزیران سازمان امنیت و همکاری اروپا (OSCE) در اول و دوم دسامبر شرکت کرد. بلینکن سازمان امنیت و همکاری اروپا را “نهادی ارزشمندی” نامید، زیرا دیدگاه این سازمان در مورد امنیت، احترام به حقوق بشر و اصول دموکراتیک حکومت را در بر می گیرد.
بلینکن در این سفر با سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه ملاقات کرد و مصراً از این کشور خواست تا تعداد نیروهای خود را در نزدیکی اوکراین کاهش دهد، به آتش بس شرح داده شده در توافقنامه مینسک پایبند بماند، و به ناظران سازمان امنیت و همکاری اروپا اجازه دسترسی کامل به منطقه را بدهد.
بلینکن گفت: “دیپلماسی بهترین راه برای جلوگیری از وقوع یک بحران است.” اما او هشدار داد که “اگر روسیه تصمیم به تقابل بگیرد، عواقب جدی در پی خواهد داشت.”
ایالات متحده و متحدانش نیز بلاروس را مسئول می دانند. ایالات متحده تحریم های جدیدی را علیه ۳۲ فرد و نهاد در بلاروس به دلیل نقشی که در حمایت از پرزیدنت آلیاکساندر لوکاشنکا در سرکوب داشتند، اعلام کرد.
بلینکن مصراً از بلاروس خواست تا همه زندانیان سیاسی را آزاد کند، انتخابات عادلانه ای را تحت نظارت مستقل برگزار کند، و قاچاق مهاجران در امتداد مرزهای خود را متوقف کند. اتحادیه اروپا، بریتانیا و کانادا نیز تحریم هایی را علیه بلاروس اعلام کردند.
در طول این سفر، بلینکن به ارتباط بین آزادی و ثبات و بین سرکوب داخلی و تهاجم فرامرزی اشاره کرد. او گفت: “ما شاهد بوده ایم که چگونه کشورهایی که به طور سیستماتیک حقوق بشر را در درون مرزهای خود نقض می کنند، بی ثباتی را در کشورهای دیگر رواج می دهند و چگونه حاکمانی که از قدرت خود سوء استفاده می کنند و حقوق مردم خود را نادیده می گیرند، به رهبران سایر کشورها نیز این بهانه را می دهند تا همانگونه عمل کنند.”
“صلح و رفاه پایدار مستلزم احترام به حاکمیت و تمامیت ارضی کشورها و حقوق بشر همه مردم است.”
