اگر فکر می کنید دولت ها در سطح ملی- و حتی ایالتی، نخستین نهادهایی باشند که برای مهار آلودگی اقدام می کنند، دوباره به مطلب بیاندیشید. این شهرها هستند که معمولا در چنین کاری پیشگامند. آنها راهبردهایی را برای بهبود کیفیت هوا آزمایش می کنند و موفقیت هایشان را به اشتراک می گذارند. افزوده بر این، موفقیت های آنها بیشتر اوقات با آهنگی آهسته تر توسط سیاست گذاران در سطح ایالتی یا ملی تکرار و به اجرا گذاشته می شوند.
این بدان معنی نیست که کار شهرها همیشه رضایتبخش است. در حقیقت، شهرها آلودگی زیادی تولید می کنند. ولی شهرها، به ویژه در کشورهای در حال توسعه هنگامی که در صدد بهبود کیفیت هوا هستند از یک امتیاز برخوردارند. آنها از درس های آموخته شده توسط کشورهای در حال توسعه که دهه ها سال پیش با آلودگی زیانبار هوا مواجه بودند، بهره می برند. اشتباهات گذشته نهایتا به راه های نوآورانه ای برای جلوگیری از آلودگی انجامیدند، بنابر این شهرها در کشورهای در حال توسعه می توانند از این دانش برای رسیدن به راه حل های موثر استفاده می کنند.
راهیت “ریت” آگاروالا، متخصص محیط زیست و مدیر پیشین برنامه ریزی شهری و پایداری دراز مدت در نیویورک و استاد کنونی دانشگاه کلمبیا می گوید، این لحظه هیجان آوری است. او با مایکل بلومبرگ، شهردار سابق نیویورک روی طرح های سبز مانند “خط مرتفع” کار کرد. این طرح خط آهن مرتفعی را که دیگر مورد استفاده نبود به یک کوچه باغی برای گردش و در عین حال جذب کربن و زیبا ساختن شهر تبدیل کرد.
اقتصادهای نوپا می توانند پیشگام باشند
آگاروالا می گوید، هند، برای مثال در موقعیت مناسبی برای بهره گرفتن از نوآوری هایی قرار دارد که برای شهروندان کیفیت زندگی بهتر و رشد اقتصادی فراهم خواهند آورد. او می گوید: “اگر شما به هر یک از چالش های پیش روی شهرهای هند نگاه کنید- کیفیت هوا، ترافیک، حمل و نقل، مسکن و مقاومت در مقابل آب و هوا؛ همه این چالش ها مستقیما توسط ابتکارهایی که از میزان کربن می کاهند حل می شوند.”
راهبردهای موفقیت آمیزی که در اقتصادهای نوپا به کار بسته شده اند هم اکنون توسط شهرها در سراسر جهان به اجرا گذاشته شده اند. آگاروالا می گوید، انتقال سریع با اتوبوس، یا BRT ، که در کوریتیبا، برزیل، در سال های دهه ۱٩٧۰ مورد استفاده قرار گرفت، اکنون داغ ترین موضوع است و در سرتاسر اروپا و ایالات متحده به کاربرده می شود. این یک اختراع برزیلی بود و طی مدت بیست سال برنامه ریزان حمل و نقل به آن به عنوان متروی آدم های فقیر نگاه می کردند. آنها حالا فکر می کنند در عمل ممکن است این وسیله بهتر از یک مترو باشد.”
او همچنین به مترو دهلی نو اشاره می کند: “[مترو] بر یک مبنای عملیاتی سود بخش استوار است، چون تراکم مسافران به حدی بالا است که با وجود پایین بودن چشمگیر کرایه، درآمد مثبت تولید می کند.” هند می تواند از عهده برآوردن این تقاضا برآید و خدمتی هم که از نظر زیسیت محیطی مثبت و بسیار ارزشمند است، ارائه کند. در نیویورک یا لندن، مترو برای تامین هزینه ها علاوه بر دریافت کرایه به یارانه نیز نیازمند است، و جمعیت عظیمی که تقاضای یکسانی از یک سیستم داشته باشد وجود ندارد.
آگاروالا گفت، او روزی را تصور می کند که “ایالات متحده، اروپا، ژاپن و دیگر کشورها برای پیش بردن کارها به الگوهای هندی نگاه کنند.”
نیروی برقی که براستی مدرن است
شهرها در برزیل، هند و سایر اقتصادهای نو پا می توانند شیوه های کهنه و ناکارآمد تاسیسات زیربنایی شبکه برق رسانی را پشت سر بگذارند و برق را در شبکه های کوچک روشن نگهدارند. به گفته آگاروالا، نیروگاه برق متکی بر سوخت زغال سنگ به یک شبکه متعارف گران قیمت نیاز دارد. ولی برای تولید انرژی توزیع شده چنین نیازی نیست. “شما غالبا می توانید صفحه خورشیدی را با استفاده از باتری بر بالای پشت بام نصب کنید، به یک خانه، یا یک روستای دور افتاده برق برسانید و این در عمل ارزان تر، قابل اتکاتر و پاکیزه تر است. در اینجا پولی برای وصل کردن سیم های در هم پیچیده به یک ایستگاه دور افتاده مصرف نمی شود.
آگاروالا می گوید، امروزه شهرها در کشورهای در حال توسعه در وضعیت خوبی قرار دارند، چون می توانند به “توسعه پاکیزه دست یابند- توسعه شهری که بهترین عملکردها در کشورهای غربی ولی در واقع هوشمندانه تر را به کار می برد،” و از راهبردهای موفق و نوآوری ها برای ترسیم مسیری تازه استفاده می کند.
