رویدادهای عادی می توانند به پیامدهایی فوق العاده منجر شوند.
این داستان از جنوب شیکاگو آغاز می شود. پولمن نخست به عنوان محله ای برای کارگران کارخانه توسط کارفرمایان کارخانه تولید واگن های لوکس قطار ساخته شد. طی دهه ها، پولمن به چیزی خیلی پرمفهوم تر تبدیل شد.
بنیانگذار شرکت پولمن برای کارگرانش خانه هایی ساخت که در مقایسه با اغلب کارگران شرکت های دیگر، شرایط زندگی بهتری را به آنها ارائه می دادند. اما در اوج رکود اقتصادی سال های دهه ١٨٩٠، پولمن بدون اینکه کرایه خانه ها را کم کند، حقوق کارگران را کاهش داد. کارگران اعتراض کردند و در حمایت از آنها کارگران سایر کارخانه های راه آهن نیز شرکت پولمن را بایکوت کردند و بدین ترتیب تأثیر آن در سراسر کشور انعکاس یافت. با این اقدام بود که اتحادیه های کارگری ایالات متحده برای نخستین بار قدرت خود را در صحنه به نمایش گذاشتند.
کارگران آمریکایی آفریقایی تبار با وجود نقشی که در سطح ملی در خدمات مسافربری راه آهن داشتند، در سال های دهه ١٨٩٠ در اتحادیه های کارگران راهن آهن حضور نداشتند. کارگران سیاهپوست تنها یک نسل از بردگی رهایی یافته بودند و به عنوان باربر و خدمتکار در واگن ها کار و به مسافران سفیدپوست خدمت می کردند. شرایط کاری آنها از شرایط کاری کارگران سفیدپوست بدتر بود، ولی از دستمزد ثابت برخوردار بودند و یک پله به قشر متوسط جامعه نزدیکتر شدند.
وقتی آن کارگران به قدرت سازمان یافته خود پی بردند، Brotherhood of Sleeping Car Porters، نخستین اتحادیه کارگری سیاهپوستان را برای بستن قرارداد با شرکت های بزرگ تشکیل دادند.
همبستگی آنها به بستر جنبش حقوق مدنی که باعث تغییرات چشمگیری در آن قرن شدند، تبدیل گشت.
پرزیدنت اوباما گفت: “من می خواهم نسل های آینده بدانند که باربران پولمن به پیشرفت در کسب حق رأی و حق اشتغال ما و برابری در زندگی کمک کردند، ولی میراث آنها خیلی از این فراتر می رود. این زنان و مردان بی رتبه در جامعه، بدون ثروت و مقام به بستر یک قشر متوسط جدید تبدیل شدند. این زنان و مردان به فرزندان و نوه هایشان فرصت هایی دادند که خود از آنها برخوردار نبودند.”
میشل اوباما از فرزندان یکی از اعضای اتحادیه Brotherhood of Sleeping Car Porters است که به گفته بنیانگذار آن برای “پاسداری پیشرفته از یک انقلاب اخلاقی بزرگ برای آزادی و اشتغال” بنیان نهاده شد.
