نقش بازماندگان ابولا می تواند در مهار این ویروس حیاتی باشد. بازماندگان نمی توانند ابولا را به دیگران منتقل کنند یا دوباره به آن مبتلا شوند. این افراد به دلیل مصونیتی که دارند می توانند بدون مریض شدن به مداوای بیماران جدید بپردازند. و این به آنها کمک می کند تا روش هایی نوین و مبتکرانه برای کمک کردن بیابند.
دکانتی دیویس که یکی از نجات یافتگان است هم اکنون در یک مرکز مراقبت از کودکان در مونروویا، لیبریا کار می کند. این کودکان یتیم هستند و از خانواده هایی می آیند که افراد آن به ابولا دچار شده اند یا در اثر ابولا جان خود را از دست داده اند. این بدان معناست که خود آنها نیز ممکن است آلوده به این ویروس باشند و در صورتی که بصورت مناسبی مداوا نشوند می توانند دیگران را نیز آلوده کنند.
دیویس و نه بازمانده دیگر که در آنجا کار می کنند اولین نشانه های بیماری را می دانند و به دقت کودکان را برای شناسایی علائم، تحت نظر دارند. متاسفانه برخی در اثر این بیماری می میرند اما برخی هم نجات می یابند و به کمک رسانی می پردازند.
“نجات یافتگان ابولا که تبدیل به الگویی برای جوامع خود می شوند بهترین نماد پایداری روح انسان هستند.”
– تام فریدن، مدیر CDC
استیون پوتو پس از مبارزه اش با ابولا به عنوان رد یاب نشانه های تماس در وست پوینت در لیبریا شروع به کار کرد. او با افرادی که با بیماران مبتلا به ابولا سر و کار داشته اند تماس می گیرد تا مطمئن شود آنها نشانه های بیماری را از خود بروز نمی دهند. پوتو که شاهد مرگ ٣٩ نفر از نزدیکان خود به دلیل ابتلا به این ویروس بوده است از واقعیت های جدی این بیماری سخن می گوید.
او حین صحبت هایش با یک گزارشگر واشنگتن پست گفت: “اگر سریعتر به درمانگاه های ابولا برسید، و سریعتر تحت درمان قرار بگیرید، می توانید زنده بمانید”. با این که پوتو تجربیاتش را با دیگر افراد جامه خود در میان می گذارد، هنوز کسانی هستند که شک می کنند و به ابولا به دیده کلاه برداری و افسانه می نگردند.
به گفته مرکز جلوگیری و کنترل بیماری ها (CDC)، برچسبی که به بازماندگان ابولا زده می شود افراد بیمار را از درمان دلسرد می کند و همین وظیفه مهم ردیاب نشانه های تماس را دشوارتر می کند. به همین جهت، بسیاری از افراد که در تماس با ابولا بوده اند بدون آنکه بدانند به شیوع آن کمک می کنند.
