خشونت علیه زنان و دختران به همه آسیب می رساند

طرح اقدام پکن که در کنفرانس سازمان ملل در سال ١٩٩٥ به تصویب رسید، یک برنامه کاری را برای توانمندسازی زنان تعیین و ١٢ زمینه اساسی مورد نگرانی را شناسایی می کند. بیش از دو دهه پس از کنفرانس پکن،ShareAmerica    پیشرفت هایی را که در هر یک از این زمینه ها در سطح جهانی صورت گرفته اند ارزیابی می کند. مقاله امروز بر پایان بخشیدن به خشونت علیه زنان و دختران تمرکز دارد.

خشونت علیه زنان یک مشکل جدی در مقیاس جهانی است که بر سلامت عمومی تاثیر می گذارد، مانع پیشرفت زنان می شود، و به طور کل از توسعه اقتصادی جامعه جلوگیری می کند.

مشکلی جدی و شایع

پژوهش های بین المللی نشان می دهند که خشونت علیه زنان مشکلی جدی و شایع است که ۷٠ درصد زنان در جهان در طول عمرشان تجربه می کنند. در بسیاری از نقاط جهان، خشونت علیه زنان و دختران در فرهنگ و تاریخ ریشه دارد و اغلب توسط نزدیکان و آشنایان انجام می گیرند. میزان خشونت در جوامعی بیشتر و وخیم تر است که قربانیان در آن از خدمات حمایتی محروم هستند و قوانین به طور مؤثر از زنان قربانی حمایت و خطاکاران را مجازات نمی کنند.

در بسیاری از مناطق، سربازان و مبارزان برای پیشبرد اهداف سیاسی خود به تجاوز و خشونت جنسی سیستماتیک علیه زنان مبادرت می کنند. خشونت علیه زنان به هر نحوی که رخ دهد به همه آسیب می رساند.

عوامل فرهنگی

خشونت علیه زنان اگرچه در همۀ فرهنگ ها و جوامع وجود دارد، اما میزان آن در جوامعی که رسم و رسوم پدرسالارانه دارند بالاتر است. در این جوامع زنان تحت نظارت جامعه یا در خانه پنهان هستند، و از مشارکت در بازار اقتصادی کار یا مالکیت یا به ارث بردن مال و اموال محرومند. خشونت در بسیاری از فرهنگ ها و جوامع به حدی ریشه دار است که میلیون ها زن آن را بخش گریزناپذیری از زندگی و زناشویی می دانند. بسیاری از زنان مضروب از ترس مجازات محنت خشونت را در سکوت تحمل می کنند.

در برخی نقاط جهان، به ویژه در آفریقا و خاورمیانه، مثله کردن آلت تناسلی دختران شکلی شایع از خشونت علیه زنان است. ماریا کریمجی در یک ویدیو تجربه شخصی خود را در این مورد حکایت می کند.

برخی اشکال خشونت علیه زنان و دختران نیز به ازدواج مربوط می شود – ازدواج کودکان، ازدواج اجباری با شخص تعیین شده، عروس ربایی، و مرگ و خشونت مربوط به جهیزیه در آفریقا و خاورمیانه همچنان رایج هستند. ازدواج کودک و ازدواج اجباری در آفریقا، آسیای جنوبی و مرکزی، و خاورمیانه شایع است. قتل های ناموسی – کشتن زن به دست خویشان مرد برای حفظ “ناموس و شرف” خانواده رخ می دهند. در قتل های ناموسی زنان ممکن است به دلایل مختلف، مانند حرف زدن با مردی که با او نسبتی ندارد، آمیزش جنسی با رضایت طرفین بدون ازدواج، امتناع از ازدواج با مرد مورد نظر خانواده، بی حرمتی به شوهر، یا درخواست طلاق کشته شوند. قتل های ناموسی  و ناقص سازی آلت تناسلی دختران حتی در بین جامعه مهاجر در اروپا و آمریکای شمالی هم دیده می شود.

قاچاق زنان و دختران

قاچاق زنان و دختران به منظور بهره برداری جنسی، ازدواج، خدمتکاری در خانه و کارگری شکل جدید برده داری امروزی است و میلیون ها زن و دختر را در سرتاسر جهان گرفتار آن هستند. قاچاقچیان، زنان را با وعدۀ شغل و فرصت برای زندگی بهتر فریب می دهند و به آنها زور می گویند. والدین دختران خود را به مبالغ ناچیزی پول یا به وعدۀ دریافت دستمزد کار آنها می فروشند. قاچاقچیان انسان اغلب جوامع فقیر و آسیب پذیر را هدف قرار می دهند اما زنان جوان در پی تحصیل یا کار در خارج از کشور هم می توانند در خطر باشند.

ضرورت اقدامات هماهنگ شده

کمپین های آگاهی سازی، مراکز بحران و پناهگاه برای قربانیان زن، خدمات کمک به قربانیان (مراقبت پزشکی، مشاوره و خدمات حقوقی)، و خواستار شدن واکنش بهتر نظام عدالت کیفری و قوانین بهتر که از قربانیان خشونت علیه زنان دفاع و مبتکران را مجازات می کنند، ازجمله راه های ایجاد تغییر هستند. خشونت علیه زنان قابل پیشگیری است ولی مستلزم ارادۀ سیاسی دولت ها، همکاری سازمان های بین المللی و جامعه مدنی و اقدام قانونی و حقوقی در کلیه بخش های جامعه است.

شوشو نامگابه، یک روزنامه نگار و مجری رادیو در این کار موفق شده است. او در جمهوری دموکراتیک کنگو متولد شد و انجمن رسانه های زنان در جنوب کیوو (AFEM) را به منظور مبارزه با خشونت علیه زنان و دختران، به ویژه تجاوز جنسی به عنوان یک تاکتیک جنگی تأسیس کرد. او از طریق آگاهی رسانی به عموم و تشویق زنان به بیان رفتارهای سهمناک و سوءرفتارهایی که قربانی آن بوده اند، جامعه محلی قوی را علیه شورشیان وحشی که به دنبال بیرون کردن آنها از زمین هایشان که غنی از مواد معدنی هستند، تشکیل داد.

به همین ترتیب، شبکه ضد خشونت خانگی، یک گروه در چین در مورد چنین خشونت هایی آموزش می دهد و از قربانیان آن حمایت و پشتیبانی می کند. لی هونگتائو، یکی از بنیانگذاران این سازمان می گوید: “ده سال پیش، هیچ مردی حتی فکر هم نمی کرد که زدن همسرش یک جرم است. حال، خیلی ها می دانند.”