احتمالا، می توان صدها هزار نفری را که پس از اصابت توفان کاترینا در اوت ٢۰۰۵ نیواورلئان را ترک کردند، نخستین موج پناهندگان آمریکایی در اثر تغییرات آب و هوا نامید. نیمی از جمعیت جهان در مناطق ساحلی یا نزدیک به آن زندگی می کنند؛ بنابراین افزایش سطح آب دریا، مانند موردی که ده سال پیش باعث ویرانی نیواورلئان شد، یک نگرانی بزرگ است.
نیواورلئان در چالش های بسیاری دیگر از آسیب پذیرترین شهرهای جهان سهیم است: بخش عمده آن پایین تر از سطح دریاست، و تاکنون بارها و بارها دچار سیل های عظیم شده است. بازسازی نیواورلئان در پی توفان کاترینا به طور ایمن، پایدار و مقرون به صرفه انجام می گیرد.
افزایش سطح آب در اثر توفان کاترینا خیلی بیشتر از حدی بود که خاکریزهای اطراف شهر می توانستند تحمل کنند. بیش از هشتاد درصد نیواورلئان زیر آب فرو رفت. بیش از ۱٫۸۰۰ نفر جان خود را در این سانحه از دست دادند. کاترینا ٧۵ میلیارد دلار خسارت به بار آورد و بیش از صد هزار نفر را بی خانمان کرد.
طراحان شهری می دانند که سیل بزرگ دیگری در راه است. برخی از راه هایی که برای آمادگی در مقابله با این رخداد پیش گرفته شده اند، عبارتند از:
- جا به جا کردن خانه ها از سطوح پایین با سطوح بالاتر.
- تبدیل زمین های استفاده نشده به پارک و مزارع شهری که سیستم های طبیعی را برای کنترل سیلاب ایجاد می کنند، و همچنین برای جوامع مناطق تفریحی و منابع محلی مواد غذایی فراهم می آورند.
- احیای تالاب های ساحلی، که در مقابل آب توفان ها مانند سپر عمل می کنند و سیلاب ها را جذب می کنند.
- توسعه یک مانع بزرگ در مقابل توفان در اطراف شهر … و همچنین بازسازی سدها و خاکریزها.
- تغییر جهت سیلاب ها دور از مناطق مسکونی.
- بهبود سیستم های ردیابی و هشدار توفان، و به اجرا گذاشتن واکنش های اضطراری و طرح های بازیابی بهتر.
