این روزها کماندوهای نظامی، زامبی ها، نینجاها و موجودات فضایی تنها شخصیت های بازی های ویدیویی محله یا دهکده جهانی نیستند.
از سال ٢٠٠٤ به این سو، “بازی ها برای تغییر“، یک گروه غیرانتفاعی، بازی های ویدیویی را طراحی و ترویج کرده است که به بازیکنان انگیزه می دهند تا به جای نابود کردن موجودات فضایی، دنیا را تغییر دهند. در نخستین بازی ارائه شده توسط این گروه به نام “صلح سازان” بازیکنان دعوت می شوند تا با میانجیگری بین اسراییل ها و فلسطینی ها صلح برقرار کنند.
یک بازی به نام “جنبش نیمه آسمان” به بازیکنان مطالبی را درباره گروه های غیر انتفاعی می آموزد که کوشش خود را وقف امور زنان و ایجاد فرصت هایی برای اهدای کمک وقف می کنند. در این بازی، بازیکنان به یک زن سرخ پوست کمک می کنند تا بر چالش هایی مانند راه اندازی کسب و کار و دایر کردن یک کتابخانه برای دختران غلبه کند. طی سه سال گذشته در حدود ١٫٣ میلیون نفر این بازی را دانلود کرده اند و در این مدت نزدیک به ٥٠٠ هزار دلار برای گروه هایی که به زنان کمک می کنند، جمع آوری شده است.
ارین رنولدز، بنیانگذار Flying Mollusk ، یک استودیوی سازنده بازی های ویدیویی که با گروه بازی ها برای تغییر مشارکت می کند، می گوید: “بازی ها طبیعتا مردم را با مشکلاتی مواجه می کنند که در زندگی واقعی با آن روبرو نمی شوند. آنها مجبور می شوند درباره مسائلی که قبلا هرگز به فکرشان نرسیده است بیاندیشند.”
آسی بوراک، رئیس گروه بازی ها برای تغییر معتقد است که بازی های ویدیویی در عمق خود یک فعالیت اجتماعی، مشارکتی و آموزشی هستند.
بوراک می گوید: “بازی ها نه تنها برای تغییر اجتماعی هیجان انگیز هستند … بلکه یک جنبه تعاملی دارند، شما می توانید تصمیم گیری کنید و پی آمدهای آن تصمیمات را ببینید.”
گوگل، سازمان ملل متحد و آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده و سایر سازمان های بانفوذ این ایده را پذیرفته اند.
طرح “بازی ها برای تغییر،” به جامعه تولیدکنندگان ویدیو، کاربران بازی های ویدیویی و فعالان اجتماعی، سیاستگذاران و آموزشگران الهام بخشیده است. در فستیوال سالانه ٢٠١٤، نمایندگان سازمان ملل متحد یک بازی ماین کرافت را ارائه کردند که در آن جوامع محلی فضاهای عمومی را برای محلات خود طراحی می کنند.
در فستیوال سال ٢٠١٥، گروه “بازی ها برای تغییر” دایره تماس خود را برای جلب توجه تولیدکنندگان و کاربران بازی های ویدیویی و دیگر شرکا از پیشینه های اجتماعی و قومی گوناگون تر گسترش داد.
بوراک گفت: “ما سخت در تلاش هستیم تا صداهای هر چه بیشتری به ما بپیوندند.”