به گفته اتحادیه بازیکنان لیگ بیسبال سیاهپوستان، او “احتمالاً یکی از بهترین بازیکنان بیسبال است که نامش هرگز به گوش شما نرسیده است.”
پیش از پایان جدایی نژادی در لیگ برتر بیسبال که در سال ۱۹۴۷ با پیوستن جکی رابینسون به تیم بروکلین داجرز آغاز شد، لیگ های بیسبال سیاهپوستان بهترین بازیکنان سیاهپوست را به نمایش می گذاشتند.
مارسنیا لایل “تونی” اِستون آلبرگا (۱۹۹۶-۱۹۲۱) که در سال ۱۹۵۳ برای بازی در پایگاه دوم تیم ایندیاناپولیس لیگ برتر قرارداد امضا کرد، اولین زنی بود که در یک تیم بیسبال حرفه ای لیگ برتر آمریکا در کنار مردها بازی کرد. داستان زندگی او در نمایشنامه ای با عنوان تونی اِستون در ۳ سپتامبر روی صحنه تئاتر ارینا اِستیج واشنگتن به نمایش گذاشته شد.
این نمایش در ۲۶ سپتامبر در نشنالز پارک، باشگاه تیم بیسبال واشنگتن به طور زنده و رایگان برای علاقه مندان پخش خواهد شد. این نمایشنامه بر اساس کتاب پرتاب قوسی: داستان فوق العاده تونی اِستون، اثر مارتا آکمن، تماشاگران را با یک زن پیشگام که با وجود چالش ها درون و بیرون زمین بازی، شوق و علاقه خود به بیسبال را دنبال می کرد، آشنا می کند.
اِستون، اهل سنت پل، مینه سوتا، به عنوان یک ورزشکار چند رشته ای در تیم های پسرانه بازی می کرد. او در جوانی تصمیم گرفت که روزی در بالاترین سطح بیسبال بازی خواهد کرد. لیگ های سیاهپوستان- که در ۱۹۲۰ شروع به بازی کردند اما از آن زمان منحل گشته و به لیگ برتر تبدیل شده اند – این فرصت را به اِستون دادند. تیم ایندیاناپولیس آخرین تیم لیگ سیاهپوستان بود که منحل گشت و به بازی های نمایشی تا سال های دهه ۱۹۸۰ ادامه داد.
عضویت اِستون در تیم با موفقیت به عنوان یک پدیده نوظهور برای فروش بلیط به کار گرفته شد. اما گاهی اوقات او با جمعیت متخاصم نیز روبرو می شد؛ توسط هم تیمی های دلخور که به او می گفتند جایش در خانه است، نادیده گرفته می شد؛ و یا با بازیکنان تیم های مخالف که سعی می کردند در حین بازی او را مجروح کنند، دست و پنج نرم می کرد.
با این وجود، اِستون با ویژگی های بدنی و اخلاقی و عزم راسخ خود علاقه بسیاری از طرفداران را به خود جلب کرد.
اِستون در لیگ دوم شروع به بازی کرد و در اولین فصل مسابقات ضربه محکمی به توپی که توسط ساچل پیج، بازیکن افسانه ای پرتاب شد، زد. او سپس ارتقاء یافت و به تیم ایندیاناپولیس پیوست، و جای هنک هارون، بازیکن ستاره این تیم را که به تیم میلواکی (آتلانتای کنونی) در لیگ برتر پیوسته بود، گرفت.
باب کندریک، مدیر موزه لیگ های بیسبال سیاهپوستان در کانزاس سیتی، میزوری گفت: “لیگ سیاهپوستان به دلیل محرومیت از آنچه که شاید فراگیرترین نهاد این کشور محسوب می شود، به وجود آمد.” این نمایشنامه “نه تنها قصیده ای برای تونی اِستون، بلکه برای سایر زنان پیشگامی است که در لیگ های سیاهپوستان نقش داشتند” – کانی مورگان و مامی “پینات” جانسون، پس از اِستون نیز به تیم ها پیوستند.
او گفت: “تونی اِستون برای همه ما الهام بخش است.”
کامیل آ. براون، طراح رقص نمایشنامه تونی اِستون، فعل و انفعال بازیگران روی صحنه را از طریق حرکات و همچنین دیالوگ ها توضیح می دهد. او گفت: “بازیگران با یک مربی بیسبال کار کردند که رفتارهای به خصوص بازیکنان بیسبال در طول بازی را به آنها نشان داد.”
ریکی تریپ، دستیار طراح رقص گفت: “رقص در این نمایشنامه خاص شخصیت محور و نشانگر ویژگی های بدنی و زیبایی ورزشکاران سیاهپوست است. بازیگران نقش خود را به خوبی درک کردند، و نتیجه عالی است.”
