نلسون ماندلا پیش از پایان آپارتاید در آفریقای جنوبی و دریافت جایزه صلح نوبل، ٢٧ سال در زندان حبس بود. او در اثر زندگی در یک سلول تنگ و کار در یک معدن سنگ، دوره هایی از بیماری را از سر گذراند و بینایی خود را در بلند مدت از دست داد.
در حال حاضر به پاس مقررات جدید ماندلا از سوی سازمان ملل متحد، که در گذشته به عنوان مقررات حداقل استاندارد برای رفتار با زندانیان شناخته می شدند، زندانیان ممکن است دوره حبس انسانی تری را تجربه کنند.
هیچیک از ما آینده ای را در زندان، چه برای خودمان، چه برادران و چه دوستانمان نمی خواهیم. با این همه به دانستنش می ارزد که به پاس این مقررات جدید سازمان ملل متحد، اکنون طبق ضوابط جهانی با همه زندانیان باید با احترام رفتار شود، آنها باید از شکنجه در امان باشند و بتوانند در یک محیط پاکیزه و آبرومند زندگی کنند.
برخی از جنبه های مهم مقررات ماندلا عبارتند از:
- هوا، فضا، روشنایی، گرما، تهویه و پاکیزگی کافی برای هر زندانی الزامی است.
- تسهیلات مربوط به حمام و مستراح باید کافی، پاکیزه و آبرومند باشند.
- وعده های غذا باید مرتب و مغذی باشند و خوب آماده شده باشند.
- مراقبت های پزشکی، مشتمل بر مراقبت روانی و مواظبت از دندان ها باید در دسترس باشند.
- مجازات های بیرحمانه غیر انسانی و خفت بار مقررات را نقض می کنند.
- زندانیان سزاوار ارتباط مرتب با دوستان و اعضای خانواده خود هستند.
آیا زندان ها در همه جا این ضوابط سازمان ملل متحد را رعایت خواهند کرد؟ احتمالا نه. ولی این ضوابط به اتفاق آراء در نشست اخیر کمیسیون جرائم سازمان ملل متحد توسط کشورها مورد تصویب قرار گرفتند و انتظار می رود که اندکی دیرتر در سال جاری به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز برسند. مقررات ماندلا در حقوق بشر و کرامت انسانی ریشه دارند. این مقررات همچنین پیشرفت های علمی را در عدالت کیفری بازتاب می دهند.
ماندلا نوشت: “گفته می شود که هیچکس یک کشور را تا زمانی که در داخل زندان های آن به سر نبرده است به درستی نمی شناسد. یک کشور نه بر اساس رفتاری که با بلند پایه ترین شهروندان خود دارد بلکه بر مبنای رفتار آن با پایین مرتبه ترین شهروندانش باید مورد قضاوت قرار گیرد.”
