بسیاری از مهاجران دوست دارند در مکانهایی که از لحاظ مناظر و شرایط آب و هوا به کشور زادگاه شان شباهت دارند مستقر شوند. بنا بر این جای تعجب نیست که بیش از یک قرن پیش، هنگامی که مهاجرانی از منطقه حاصلخیز پنجاب عزیمت به ایالات متحده را آغاز کردند، به مرکز دره ساکرامنتو در شمال کالیفرنیا روی آوردند. اراضی زیبای کشاورزی در آن دره و سیستم های رودخانه ای اش سرزمینی را که آنها پشت سر گذاشته بودند به یادشان می آوردند.
اکثریت عمده مهاجران پنجابی که بخت خود را در آغاز قرن بیستم در ایالات متحده آزمودند از مسلمانان و سیک ها تشکیل می شدند. مهاجران اولیه به کارهایی مانند کارگری ساختمانی یا کارگری کشاورزی مشغول شدند. کاشتن، رویاندن و درو کردن محصولات برای این بومیان پنجاب یک امر طبیعی بود.
نخستین معبد سیک ها در ۱٩۱٢ در استاکتون، کالیفرنیا، دایر و به کانونی برای مهاجران تبدیل شد و آنها از طریق آن درباره فرصت های شغلی در سراسر دره مرکزی کالیفرنیا اطلاعات به دست می آوردند.
معدودی از مهاجران اولیه پنجابی خانوده هایشان را همراه خود می آوردند و بعضی از مردان پنجابی با زنان محلی و اغلب مکزیکی ازدواج می کردند. با گذشت سال ها و تغییر قوانین مهاجرات ایالات متحده، اعضای خانوده های پنجابی به طور روز افزون در دره ساکرامنتو مستقر شدند.
فرهنگ های مشترک
امروز حدود ده هزار نفر از ساکنان فرمانداری ساتر و فرمانداری یوبا از تبار مهاجران پنجابی هستند. اکثر آنها با زمین پیوند دارند و آمریکایی های پنجابی تبار ازجمله موفق ترین کشاورزان کالیفرنیا به شمار می روند.
امروزه در میان نسل دوم و سوم آمریکایی های پنجابی تبار و تازه وارد ها، پزشک، دندانپزشک، مربی های آموزشی، خرده فروش، مهندس، بانکدار و کارمند دولت دیده می شوند.
در یوباسیتی و شهر نزدیک آن ماریس ویل، “هند کوچک” یا “پاکستان کوچک،” یا تمرکز خاصی از رستوران ها و مغازه های قومی وجود ندارد. پنجابی ها از مدتها پیش در جامعه محلی جذب شده اند و در میان طیف وسیعی از آمریکایی ها با پیشینه های قومی و اجتماعی متفاوت زندگی می کنند. مسئله تطبیق نیست، بلکه فرهنگ مشترک است.
در والمارت یا استارباکس خیابان پلوماس واقع در مرکز بازسازی شده یوباسیتی حضور مردانی با ریش های پرپشت و دستارهای مشخص – که علامت متمایز سیک های پایبند به آیین خویش است- یا زنانی که به سبک پنجابی ها بلوز شلوار یا ساری پوشیده اند، یک منظره عادی است.
دانش آموزان در دبیرستان های محلی برای آموختن اجباری زبان های خارجی، به همان نحو که قادرند زبان فرانسه و اسپانیایی را انتخاب کنند، می توانند زبان پنجابی را برگزینند. در رادیو و تلویزیون محلی برنامه هایی به زبان پنجابی ارائه می شوند. یک معبد گنبددار سیک یا “گردواره” در جاده تیرا بوئینا قد کشیده است و این فقط یکی از گردواره های منطقه است. از افراد غیر سیک نیز در این معابد استقبال می شود و به بازدیدکنندگان در هر روز هفته یک وعده غذای رایگان که به لانگار معروف است اهدا می شود.
از ۱٩۸٠ به این سو در نخستین یکشنبه ماه نوامبر معبد سیک ها در تیرا بوئینا سالگرد پیدایش گورو گرانت صاحب – کتاب مقدس این آیین یکتا پرستی که سابقه پانصدساله دارد- با یک رژه سالانه که بیش از پنجاه تا هشتاد هزار شرکت کننده و تماشاچی را به خود جلب می کند جشن می گیرد. در هماهنگی با سنت سیک ها، به همه شرکت کنندگان در معبد، نوشیدنی سرد داده می شود.
جشنواره پنجابی آمریکایی که هر سال در آخرین یکشنبه ماه مه برگزار می شود، توسط انجمن آمریکایی میراث پنجابی که در ۱٩٩۳ به منظور تشویق درک میان فرهنگ ها در جامعه محلی بنیانگذاری شد، سازمان داده می شود. جشنواره یک جشن غیر مذهبی است که طی آن غذا، فیلم، موسیقی و رقص بنگالی ارائه می شوند.
ارزش های سیک همان ارزش های آمریکایی هستند
دکتر جسبیر کانگ پس ازگذراندن دوره انترنی خود در بیمارستان کوک کانتی در شیکاگو، در ۱٩٩۱ به یوباسیتی آمد. او که به عنوان یک پزشک و عضو جامعه محلی از احترام فراوانی برخوردار است کمک به دیگران برای درک بهتر آیین سیک و سبک زندگی سیک ها را، برای خود به صورت یک رسالت در آورده است و در عین حال به آرمان ها و میراث میهن دوم خود ارج می گذارد.
کانگ توضیح می دهد، “ارزش های سیک همان ارزهای آمریکای هستند، در سرتاسر کتاب مقدس ارزش هایی مشابه با ارزش های آمریکایی، مفاهیم عدالت و برابری را می توان یافت. ”
او و همسرش سوخجیت، می خواهند سه فرزندشان که در آمریکا متولد شده اند از تجربه غنی چند فرهنگی برخوردار گردند.
کانگ بنیانگذار جشنواره سالانه پنچابی آمریکایی است. دیگر تلاش های فرارسی او نوشتن، سخنرانی عمومی و تولید ویدئوهای آموزشی را شامل می شوند.
پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ٢٠٠۱، او به عنوان مشاور برای تهیه فیلم مستند مستقلی به نام هویت درک نشده، کشف سیک ها(٢٠٠۴) کار کرد. این فیلم میراث فرهنگی سیک های آمریکایی و ظاهر متمایز آنها را تشریح می کند. کانگ و برادرش جاسجیت از ۱٩٩۳ تا کنون، یک برنامه هفتگی تلویزیونی به نام “اپنا پنجاب” را تهیه می کنند که در آن با خبرسازان به زبان های پنجابی و انگلیسی مصاحبه می شود.
دکتر کانگ در ٢٠۱٠ از سوی بنیاد غیرانتفاعی فریمانت- ریداوت به خاطر فعالیتش در آموزش و پیشگیری از بیماری قند به عنوان پزشک سال شناخته شد. او که خدمات اجتماعی خود را به مراتب فراتر از جامعه پنچابی آمریکایی گسترش داده، در ٢٠٠۶ نیز توسط ایستگاه تلویزیون عمومی KVIE در ساکرامنتو به عنوان یک”قهرمان محلی” مورد تمجید قرار گرفت.
دکتر کانگ می گوید که او نه تنها به امید دست یافتن به موفقیت مادی بلکه به این خاطر که آبراهام لینکلن و جان اف. کندی قهرمانان او بوده اند، به آمریکا جلب شد. او در ایالات متحده به خیلی چیزهای دیگر نیز دست یافت. “من عدالت و انصاف را یافتم. من کرامت انسانی را یافتم. من بردباری و عشق را یافتم. من سخاوتمندی و روحیه را یافتم، این کشوری است که به سخت کوشی پاداش می دهد.”
ادای دین به جامعه
در دفتر با نظم کیران جُهل بلک، بسته های گردو که عبارت اروپا، خاورمیانه و کرانه اقیانوس آرام روی آنها نوشته شده دیده می شوند. بلک مدیر بازاریابی تولیدکنندگان گردو در دره ساکرامنتو است. این شرکت تعاونی که گردوها را فرآوری می کند و به بازار عرضه می دهد، متعلق به کشاورزان محلی از جمله پدر او است.
پیش از این او مدیر امور سیاسی فدراسیون دفتر کشاورزی کالیفرنیا بود و به عنوان مدیر امور ملی و بخش پژوهشی آن، برای جلب پشتیبانی در ساکرامنتو و واشنگتن فعالیت می کرد. این یک تحول نسلی در شغل خانوادگی آنها بود. بلک و دو خواهر جوان ترش در مزرعه ای که در سال ۱٩۶٠ توسط پدربزرگشان راه اندازی شد بزرگ شدند. آنها اکنون در سه فرمانداری هلو، آلو و گردو تولید می کنند.
پدرش سارب جُهل، دانشنامه مهندسی خود را در رشته الکترونیک دریافت کرد ولی از تحصیلاتش برای توسعه دادن و تنوع بخشیدن به کسب کار خانوادگی سود جست. او و پراب هجت، مادر کیریان که آموزگار بود، همواره بر دستاوردهای تحصیلی، رهبری و خدمت به جامعه تأکید می کردند و می خواستند که کیریان پزشک شود.
او تحصیلات پیش پزشکی خود را در دانشگاه کالیفرنیا در دیویس آغاز کرد ولی مثل پدرش پرورش محصولات و “حس کردن خاک با دست های خود را” جذّاب تر یافت. او رشته اصلی درس خود را به دانش پرورش محصول و مدیریت تغییر داد. کیریان توضیح می دهد: “من برای این که پدرم را در جریان بگذارم کمی صبر کردم. ولی شما باید کاری را انجام بدهید که دوست دارید.”
بلک که در ایالات متحده متولد شد و با یک غیر پنجابی- که به کسب و کار خانوادگی پیوسته- ازدواج کرده است، به طور قطع یک شخص دو فرهنگی است، ولی بر روی آنچه هر دو دنیای او به طور عمده در آن با هم مشترکند تاکید می گذارد.
او می گوید: “فرهنگ از غذا، لباس و موسیقی و بی شک از قومیت بالاتر است. فرهنگ عبارت از پرداختن به ارزش های مهم است، یک کار نیرومند اخلاقی، آموختن بی وقفه، روی خود شرط بستن و ادای دین به جامعه است.”
