کامپیوتر امروزی، انرژی خورشیدی، یا داروی ایدز، زمانی به عنوان یک طرح پژوهشی آغاز شدند. و نوآوری های فردا – یک باتری کاغذی برای تلفن هوشمند شما یا غذاهایی که بیماری ها را درمان می کنند- امروز در دست تولید و تکوین هستند.
تحقیق و توسعه (R&D) یک سرمایه گذاری برای فردا است. این به معنای نیاز به سرمایه است – همه آزمایشگاه ها هزینه دارند- اما همچنین به معنای سرمایه گذاری روی مردم، روی دانش و مهارت های آنها است. بالاتر از همه، به معنای محیطی است که بر روی اندیشه های نو باز باشد.
حوزه هایی وجود دارند که ایالات متحده در آنها عملکردی عالی داشته است، ولی همه کشورها باید نوآوری را تشویق کنند.
چگونه آینده را بسازیم؟
ایالات متحده که با دولت، دانشگاه ها و سایر نهادها سالانه ۴۵۰ میلیارد دلار در تحقیق و توسعه سرمایه گذاری می کند، در این زمینه در جهان پیشگام است. چین با نزدیک به ۳۴۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری در این عرصه در رتبه دوم قرار دارد. کره جنوبی و اسراییل بیشترین درصد از تولید ناخالص داخلی خود را در این راه سرمایه گذاری می کنند.
به گفته جان الیک، دانش پژوه و مشاور مستقل در سیاست فناوری، کسب و کارهای ایالات متحده مسول بخش بزرگی از نوآوری ها هستند. شرکت های بزرگ مانند اپل، گوگل، آمازون، تسلا، جنرال الکتریک و 3M، آزمایشگاه های ویژه خود را دارند و سخت می کوشند تا فرآورده ها و خدمات جدیدی برای بازار جهانی که به شکلی فزاینده رقابتی شده است عرضه کنند.
در سال ٢۰۱۴، هزینه شرکت های بزرگ ایالات متحده در عرصه تحقیق و توسعه تقریبا به میزان دو برابر نسبت سال قبل افزایش یافت و بنا به اظهار وزارت بازرگانی ایالات متحده، از سال ۱٩٩۶ به این سو از این بابت بزرگترین پیشرفت حاصل شد. و آنچه که در آزمایشگاه های شرکت های بزرگ تدارک می شود ممکن است از یک مغازه در نزدیکی شما سر در آورد.
نوآوری تنها به پول نیاز ندارد
اما سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه همیشه به نوآوری نمی انجامد. الیک می گوید: “نوآوری به این که شرکت ها چگونه خود را سازمان می دهند و منابع مربوط را مدیریت می کنند بستگی دارد.”
دانیل سارویتس، استاد علوم و جامعه در دانشگاه ایالتی آریزونا می گوید، کارآیی در امر ارتباط و انتقال دانش در میان بخش های گوناگون یک سیستم “به مراتب بیشتر از میزان سرمایه گذاری اهمیت دارد.”
تحقیقاتی که با پشنوانه مالی دولت در دانشگاه ها صورت می گیرند نیز به ترکیبی از دانش و مهارت ها – و باز بودن بر روی ایده های نو- که موجب پرورش نوآوری می شود، یاری می دهند. این تصادفی نیست که مراکز فناوری منطقه ای مانند دره سیلیکون ولی یا جاده ۱٢۸ بوستون فناوری نزدیک دانشگاه های تحقیقاتی پیشرو بزرگ واقع شده اند.
به عبارت دیگر، پول کمک می کند، ولی کافی نیست. سارویتس به این نتیجه گیری می رسد که کشورهایی که نوآوری می کنند نظام های پیشرفته ای برای نوآوری دارند:
- یک اقتصاد پیشرفته: سهمی از اقتصاد ایالات متحده که به صنایع وابسته است و از دانش مایه می گیرد به چهل درصد می رسد؛ و این بالاترین درصد در همه اقتصادهای بزرگ است.
- فرهنگ کارآفرینی: دره سیلیکون ولی، نیویورک و بوستون به این سبب که کانون شرکت های جهانی نوبیناد هستند در صدر جدول قرار دارند.
- نیروی کار ماهر: ایالات متحده دارای بیش از۸۰۰ هزار پژوهشگر با دانشنامه های دکتری در علوم، مهندسی و بهداشت است.
- آموزش عالی با کیفیت: ۱۶ دانشگاه از ٢۰ دانشگاه جهان که پژوهش هایی با بالاترین تاثیرگذاری علمی ارائه می دهند در ایالات متحده هستند.
- فراوانی سرمایه های خطرپذیر: بنا برگزارش ٢۰۱۵ موسسه ارنست و یانگ، یک شرکت حسابرسی و مشاوره، بیش از شصت درصد سرمایه های خطرپذیر در ایالات متحده سرمایه گذاری می شوند.
مهمترین عنصر تشکیل دهنده نوآوری جدید ممکن است نوآوری قدیمی تر باشد. ایجاد یک لایه از فناوری و بازرگانی کردن آن، مهارت های مورد نیاز را برای پیدایش نوآوری بعدی پرورش و توسعه می دهد. از این طریق کارکنانی که در سطح بالایی آموزش دیده و به مهارت های فنی مجهز هستند در کانون های فناوری گردآوری می شوند.
چگونه باید کار را آغاز کرد
پس اگر مکان هایی با سابقه قبلی در نوآوری از امتیاز برخوردارند، دیگران چگونه وارد بازی می شوند؟ آموزش و تعلیم کارکنان یکی از کلیدها است. قوانین و روش هایی که به کار آفرینان امکان می دهند به آسانی کسب و کار راه بیندازند و به سرمایه گذاران به راحتی اجازه می دهند از آنها حمایت کنند، کلید دیگری است. در اقتصاد جهانی شده امروز، سرمایه گذاری ها در تحقیق و توسعه می توانند کارکنان با استعداد را ردیابی کنند و در جستجوی فرهنگ کارآفرینی، صرفنظر از این که در کجا می توان به آن دست یافت، باشند. شرکت های چند ملیتی مستقر در ایالات متحده، ژاپن و اروپا به گونه ای منظم در چین و کشورهای دیگری که در آنها می توانند استعداد و روحیه مورد نیاز خود را بیابند، سرمایه گذاری می کنند.
طرح هایی وجود دارند که در آنها دانشمندانی از کشورهای گوناگون در برنامه های مشترک مشغول کار هستند و هر کدام از آنها به پژوهشی که دیگری انجام داده متکی است.