کمپین جان سیاهان مهم است (#BlackLivesMatter) پس از بیگناه شناخته شدن فرد متهم به قتل یک آمریکایی آفریقایی تبار به نام تریوان مارتین از سوی دادگاهی در فلوریدا در سال ٢۰۱۳ در قالب یک هشتگ در توئیتر آغاز شد. این حرکت، که در آغاز بر روی چگونگی رفتار افسران مجری قانون با اقلیت های نژادی متمرکز بود، اکنون رشد کرده و به یک جنبش بین المللی تبدیل شده است. شعبه های محلی آن اولویت های خود را که شامل نابرابری جنسیتی، هویتی، و اجتماعی است، انتخاب می کنند.
دو تن از رهبران این جنبش، مانیکا دنیس، هماهنگ کننده منطقه ای شهر نیویورک و پاتریس کولورز، یک سازمان دهنده، اخیرا رشد این جنبش را تشریح کرده و توضیح دادند که چگونه فعالان دیگر می توانند تکنیک های این جنبش را پیش بگیرند. آنها با گروهی از مخاطبان آنلاینی در یک گفتگوی تعاملی که با حمایت وزارت امور خارجه ایالات متحده، در ساختمان مرکزی اتحادیه آفریقا در آدیس آبابا، واقع در اتیوپی، برگزار شد، صحبت کردند.
دنیس به این گروه گفت که مردم بیشتر تمایل دارند که بر مبنای انرژی و شور و شوق سازماندهی کنند، اما هرگونه اقدام مستقیم پایدار و یا کمپین اعتراضی “باید نخست بر مبنای رابطه سازی استوار باشد. … ما برای ایجاد روابط معتبر وقت می گذاریم.”
او افزود: “ما یک شبکه هستیم. این بدان معنا است که مردم فرصت خواهند داشت تا مشکلاتی که بیشترین تاثیر را بر آنها دارند، شناسایی کنند و دریابند که بهترین رویکرد برای جوامع محلی آنها چه خواهد بود؟”
از استعدادهای همه استفاده کنید
سازمان دهندگان باید برای ایجاد یک شبکه نیرومند از استعدادهای همه اعضای خود بیشترین بهره برداری را بکنند. این به معنای آگاهی داشتن از نقاط قوت اعضای تیم و اجازه دادن به آنها برای مشارکت در بخش هایی است که می توانند بیشترین تاثیرگذاری را داشته باشند. او گفت: “اگر شما فردی نیستید که خودش را در حال تظاهرات بر روی پله های دادگاه ببیند، اما یک طراح گرافیک هستید، می توانید به تهیه بیانیه های کلیدی و حضور رسانه ای کمک کنید. اگر شما فردی هستید که می تواند به مراقبت از کودکان بپردازد، در آن صورت هم شما در این جا جایی برای خود خواهید یافت.”
ایجاد یک جامعه محلی مبتنی بر حقوق بشر مستلزم ملاحظات بیشتری است. یکی از آنها اطمینان یافتن از این امر است که مکان هایی برای التیام پیدا کردن وجود دارند، به ویژه وقتی که درد و نابرابری برای مدت چندین نسل درونی شده باشد.
او اظهار داشت: “ما از موسیقی و داستان گویی و همه روش های سنتی و بومی مان جهت حمایت از دیدن پویایی مان، در شنیدن صدایمان، و در احساس توانمند شدنمان برای رهبری، استفاده می کنیم.”
در شعبه دنیس، اعضا و حامیان [این جنبش] رویداد “کتاب ها و صبحانه” را به طور مرتب برگزار می کنند و طی آن به تبادل ایده های خود و ایجاد آگاهی می پردازند، و درباره غذا و رفاقت با یکدیگر گفتگو می کنند.
پاتریس کالورز بر اهمیت جامعه محلی تاکید ورزید. او گفت که افرادی که به تنهایی کار می کنند، معمولا دچار تضعیف روحیه شده و یا احساس می کنند که به اندازه کافی فعالیت ندارند. آنها برای پیگیری تلاش هایشان نیازمند جامعه محلی خود هستند.
او گفت: “تنها چیزی که من می گویم این است که به یک گروه بپیوندید. وقتی شما به سازمان ها می پیوندید، این اقدام خیلی قدرتمندتر است” و “در جهان افراد بسیار زیادی هستند که کارهای فوق العاده ای انجام می دهند.”
دنیس افزود: “به رغم آن که نبرد برای عدالت می تواند دشوار و گاه دردناک بوده و بی ثباتی به بار بیاورد، با وجود این ما کلی هم خوش می گذرانیم. ما اطمینان می یابیم که شادی، جشن، و خنده را در همه کارهایی که انجام می دهیم لحاظ کنیم.”