ده برنده سال ٢٠١٥ جایزه بین المللی زنان شجاع که هر سال از سوی وزارت امور خارجه اهدا می شود، افتخار می کنند که به بهبود شرایط زندگی افراد بسیاری کمک کرده اند، حتی اگر برخی از آنها شغل ها، سابقه و حتی زندگی خود را برای این کار به مخاطره انداختند.
کاترین راسل، سفیر سیار ایالات متحده در امور جهانی زنان در مراسم اهدای جوایز در ششم مارس گفت که برندگان نشانی از کارهای بزرگ و دلیرانه هستند که زنان در سراسر جهان در حال انجام آنها هستند.
راسل گفت: “مانند زنان شجاع و شگفت انگیزی که امروز در اینجا حضور دارند، هر دختری می تواند برای ایجاد صلح تلاش کند، از بیماران مراقبت کند، قوانین و مفهوم قدیمی جنسیت را تغییر دهد، بدون ترس با افراط گرایی مقابله کند و یا خلبانی کند. هر دختری می تواند به یک زن شجاع تبدیل شود.”
برندگان سال ٢٠١٥ عبارتند از:
- نیلوفر رحمانی، کاپیتان نیروی هوایی افغانستان، او نخستین زن کشورش است که یک هواگرد ثابت بال را خلبانی می کند. او با وجود تهدید مرگ از سوی طالبان و مخالفت از سوی خانواده همسرش برای دریافت آموزش و تعلیم پافشاری کرد.
- نادیا شارمین، خبرنگار و فعال مدافع حقوق زنان از بنگلادش، هنگامیکه تظاهرات سازماندهی شده توسط اصولگرایان را پوشش می داد، توسط جمعی خصومت طلب مورد حمله قرار گرفت و نزدیک بود جان خود را از دست بدهد. وقتی مسئولان شبکه تلویزیونی از پرداخت هزینه پزشکی او امتناع کردند، به جای پایان دادن به حرفه اش او به استخدام یک شبکه تلویزیونی دیگر درآمد و همچنان به پوشش دادن تظاهرات محافظه کاران ادامه می دهد.
- رُزا خولیتا مونتنیو سالواتیرا، بنیانگذار و مدیر یک سازمان انجمن مدنی زنان بولیوی با ارائه مشاوره حقوقی به بیش از ٣٠ هزار قربانی تجاوز، حمله جنسی و یا خشونت خانگی به ارتقاء حقوق زنان در کشورش کمک کرد.
- می سابه فیو، مدیر شبکه برابری جنسیتی در برمه است و با وجود اتهامات جنایی، جریمه های مالی و اذیت و آزارهایی که بر او تحمیل می شود اقداماتی را در جهت پایان بخشیدن به تبعیض علیه زنان و اقلیت های قومی و مذهبی به انجام رسانده است. پس از خشونت های قومی که در ٢٠١١ در استان کاچین به وقوع پیوستند، او شبکه های صلح را بنیان نهاد و بر نقش زنان در بازسازی پس از جنگ پافشاری کرد.
- بیاتریس ایپی، مدیر بنیاد صدای قلب در جمهوری آفریقای مرکزی توسط شورشیان سیلیکا مورد هدف قرار گرفت چرا که در تکاپو بود برای کودکان رها شده سرپناه پیدا کند؛ کودکانی که در غیراینصورت مجبور به پیوستن به شورشیان می شدند. او در حین محافظت از آسیب پذیرترین افراد کشورش برای صلح و آشتی فعالیت می کرد.
- ماری کلرچیکولا، یک پرستار و فعال در گینه از بازماندگان ابولا است. پس از اینکه از سوی دوستانش ترد و از خانه اش رانده شد، با علاقه شدید به مدافعه از دیگر بازماندگان ابولا پرداخت که در جامعه با ننگ و تهمت مواجه هستند.
- سایاکا اوساکابه، شبکه ماتاهارا را به منظور پایان بخشیدن به اذیت و آزار زنان باردار در میان نیروی کار کشور بنیان نهاد. او کمک کرد تا وادار کردن زنان به انتخاب بین خانواده و حرفه شان متوقف شود، و در گفتگوها درباره نقش زنان در نیروی کار ژاپن تحول ایجاد کرد.
- اربانا اکزارا، سردبیر زِری (یکی از مهمترین روزنامه های کوزوو)، فساد، رشوه گیری و ارتباطات بین گروه های افراط گرا و امام ها و سازمان های محلی را افشاء کرد. با وجود تهدید مرگ، اکزارا دولت کشورش را مجبور کرد به یافته های وی رسیدگی کند.
- تبسم ادنان، در پاکستان شورای خواهران را که به قتل های ناموسی، اسیدپاشی و مبادله زنان در عوض حل منازعه ها می پردازد، بنیاد نهاد. او نخستین زنی بود که برای شرکت در شورای بزرگ که به طور سنتی از مردها تشکیل می شود، دعوت شد.
- مجد چورباجی، مدیر روابط خارجی سازمان سوری مراکز زنان برای توسعه، خیلی پیش از اینکه خودش در زندان حبس شود، از حقوق زندانیان دفاع می کرد. او از پشت میله های زندان، مهارت های شهروندی و ایجاد صلح را به دیگران آموخت و ١٥٠ زندانی را سازماندهی کرد تا اعتصاب کرده و خواستار روند محاکمه درست شوند.
میشل اوباما، بانوی اول در بیانیه ای که از قبل تهیه شده بود گفت: “این زنان به کار خود ادامه دادند، زیرا برای آنها، سکوت یک گزینه نبود. برای آنها روی گرداندن از ناعدالتی هایی که شاهدش بودند غیرممکن بود.”
بانوی اول همچنین گفت، برندگان همچنین نشانی از قدرت آموزش و تحصیل هستند و افزود که در حال حاضر ٦٢ میلیون دختر در سراسر جهان به مدرسه نمی روند.
هدف ابتکار بگذاریید دخترها بیاموزند، ترویج تحصیل دختران است. میشل اوباما هنگام راه اندازی این ابتکار گفت که قدرت آموزش و تحصیل نه تنها زندگی زنان و دختران، بلکه خانواده ها، جوامع و کشورهایشان را تغییر می دهد.