حدود یک هفته قبل از اینکه آمریکایی ها برای برگزاری جشن روز شکرگزاری با دوستان و بستگانشان گرد هم آیند، کاروانی از کامیون ها در منطقه جنگ زده تیگرای در اتیوپی توقف کردند. کارکنان بشردوستانه صدها تن مواد غذایی را تخلیه کردند. این کار به دلیل جنگ و بی ثباتی خطرناک بود، اما در نهایت گونی های پر از گندم و نخود و ظرف های بزرگ روغن نباتی بسته بندی و مستقیماً به گرسنگان منطقه ارسال شدند.
این تلاش توسط برنامه جهانی غذای سازمان ملل، بزرگترین سازمان بشردوستانه جهان سازماندهی شده بود. تخمین زده می شود که این مواد غذایی به تغذیه ۶۷ هزار نفر در منطقه کمک خواهد کرد.
اگر چه این یک دستاورد قابل توجه در مقابله با گرسنگی بود، اما دیوید بیزلی، یک آمریکایی اهل کارولینای جنوبی که از سال ۲۰۱۷ مدیریت برنامه جهانی غذا را بر عهده دارد به سختی می تواند از این موفقیت راضی باشد زیرا به آنهایی فکر می کند که هنوز به کمک نیاز دارند.
در پایان سال ۲۰۲۲، برنامه جهانی غذا به ۱۵۳ میلیون نفر در حداقل ۸۰ کشور که بسیاری از آنها با جنگ و قحطی مواجهند غذا، دارو ارائه کرده و از آنها حمایت به عمل آورده است. این بالاترین آمار در تاریخ ۶۰ ساله این برنامه است.
بیزلی در یک مصاحبه تلفنی از مقر این آژانس در رم به ShareAmerica گفت: “وقتی من این مسئولیت را بر عهده گرفتم، هدفم این بود کاری انجام دهم تا دیگر نیازی به برنامه جهانی غذا وجود نداشته باشد؟ ما هنوز کارهای زیادی برای انجام پیش رو داریم.”
برنامه جهانی غذا تحت نظارت بیزلی رشد کرده و به یک تلاش با بودجه سالانه ۱۰ میلیارد دلاری با بیش از ۲۲ هزار کارمند تبدیل شده است، در حالیکه درگیری ها، تغییرات اقلیمی و افزایش قیمت مواد غذایی آسیب پذیرترین جوامع زمین را در معرض دشواری های پیچیده ای قرار داده است. کشورهای کمک کننده بودجه لازم برای ادامه فعالیت های این نهاد را فراهم می کنند و بیش از نیمی از این بودجه از مالیات دهندگان آمریکایی تأمین می شود. تا اواخر سال ۲۰۲۲، آمریکایی ها ۵٬۴ میلیارد دلار برای این برنامه در سال هزینه کردند. در طول دهه گذشته، آنها به این نهاد حدود ۲۵٬۱ میلیارد دلار کمک مالی کرده اند.
برخی ممکن است تعجب کنند که چرا ایالات متحده با وجود نیازهای داخلی همچنان به ارائه کمک های خارجی ادامه می دهد.
بیزلی می گوید: “پاسخ واقعاً ساده است. شما باید این کار را با نیت خوب انجام دهید، اما اگر دلیل دیگری می خواهید این است باید این کار را به خاطر منافع امنیت ملی و منافع مالی خود انجام دهید، زیرا در غیر اینصورت هزینه هزار برابر بیشتری خواهد داشت.”
او می گوید، به عنوان مثال آلمان برای کمک به پناهجویان سوری که طی پنج سال به این کشور اروپایی گریخته بودند، ۱۲۵ میلیارد دلار یا حدود ۷۰ دلار در روز برای هر نفر هزینه کرد. سازمان جهانی غذا می تواند از همان فرد در کشور خود با ۵۰ سنت در روز حمایت کند. او می افزاید، علاوه بر این اکثر پناهندگان در صورت برخورداری از ابزار و پشتیبانی لازم برای داشتن یک زندگی امن و پایدار در کشور خود در وهله اول ترجیح می دهند که هرگز پناهنده نشوند. بنابراین از مالیات دهندگان این سؤال را می پرسم، کدام یک را ترجیح می دهید تأمین مالی کنید؟”
بیزلی که اکنون ۶۵ سال دارد، زندگی خود را صرف خدمات عمومی کرده است. بیزلی در ۱۹۷۸ در سن ۲۱ سالگی برای خدمت به عنوان نماینده دموکرات کارولینای جنوبی در مجلس نمایندگان انتخاب شد. درست ۱۰۰ سال قبل از آن، پدر بزرگ بیزلی برای تصدی همان کرسی انتخاب شده بود. بیزلی در آخرین دوره نمایندگی خود به عضویت حزب جمهوریخواه درآمد و در ۳۷ سالگی فرماندار کارولینای جنوبی شد.
در ۲۰۱۷، او با حمایت نیکی هیلی، نماینده دائم ایالات متحده در سازمان ملل و دیگران به عنوان مدیر برنامه جهانی غذا انتخاب شد. دستاوردهای او خیلی زود مورد توجه قرار گرفت. او در ۲۰۲۰، از طرف این نهاد که به دلیل تلاش هایش برای ایجاد ثبات در جهان از طریق امنیت غذایی و فعالیت های بشردوستانه شناخته شده بود، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. دوره خدمت پنج ساله او در جریان بحران اوکراین تمدید گشت و در آوریل ۲۰۲۳ به پایان خواهد رسید.
رویارویی با واقعیت های امروزی
جنگ روسیه علیه اوکراین کار را پیچیده تر کرده است. برای مثال، بیشتر غلاتی که به منطقه تیگرای می رسید، توسط اوکراین تأمین می شد. حدود ۵۰٪ از غلاتی که برنامه جهانی غذا در سراسر جهان توزیع می کند توسط این کشور که به عنوان “سبد نان” شناخته می شود، تأمین می شود. در اوایل تابستان امسال، با ممانعت روسیه از خروج کشتی ها از بندر اودسا در دریای سیاه، گرسنگان جهان در وضعیت وخیمی قرار گرفتند. بنابراین بیزلی به اودسا رفت و برای تحت فشار قرار دادن ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه برای آزاد کردن کشتی به یک کارزار پیوست. در نهایت سازمان ملل با میانجیگری قراردادی را به نام ابتکار غلات دریای سیاه با روسیه امضا کرد. اندکی بعد، کشتی باربری ایکاریا اِنجل با مواد غذایی به مقصد جیبوتی حرکت کرد. محموله در آنجا تخلیه و به اتیوپی فرستاده شد. کشتی دیگری به نام بی سی وانسا غلات را از اودسا برای آسیاب و تبدیل آن به آرد به ترکیه حمل کرد و از آنجا به افغانستان برده شد.
بیزلی می گوید این محموله ها نه تنها برای گرسنگان بلکه برای همه مفید بودند، زیرا حجم غلات به تثبیت بازارهای جهانی و در نتیجه کاهش قیمت مواد غذایی برای همه کمک کرد.
بیزلی به خوبی می داند که نیکوکاری به تنهایی هرگز مشکل گرسنگی جهان را حل نخواهد کرد. به همین دلیل، نهادی که او رهبری اش را بر عهده دارد همچنین برای انعطاف پذیرتر کردن جوامع و کشاورزان در برابر تغییرات اقلیمی تلاش می کند. متخصصان دسترسی شهرها را به آب تمیز فراهم می کنند و تکنیک هایی را آموزش می دهند که می تواند به رشد و رونق یافتن مزارع کمک کند. فرارسی اجتماعی نیز بسیار مؤثر است. او می گوید: “در زمینه توانمندسازی و تأثیرگذاری بر زنان در سراسر جهان، هیچ عملیاتی به اندازه برنامه جهانی غذا مؤثر نیست.”
در طول تابستان سال جاری، بیزلی اثر ابتکارات برنامه جهانی غذا را به چشم خود دید. او دو سال پس از اینکه این نهاد به نصب چاه آب و سیستم آبیاری کمک کرد، به آفریقا بازگشت. بیابان های بی حاصل به مزارع سر سبز و پر از سبزیجات تبدیل شده بودند.
بیزلی می گوید: “هرگز زنی به نام بیبا را فراموش نخواهم کرد. از او پرسیدم که چگونه زندگی اش تغییر کرده است. او در پاسخ گفت، ما دیگر به شما وابسته نیستیم. آن منطقه خودکفا شده بود و می توانست خودش را تغذیه کند و به اندازه کافی مازاد برای فروش سبزیجات در بازار آزاد داشت. این امر به ساکنان این امکان را می داد که برای فرزندان خود دارو و لباس بخرند.”
بیزلی می گوید: “وای خدای من، وقتی این حرف را می شنوید از خوشحالی به گریه می افتید.”
این مقاله توسط نویسنده مستقل تیم نویل نوشته شده است.
