پرزیدنت اوباما که اکنون آخرین سال تصدی خود در مقام ریاست جمهوری را می گذراند، اخیرا به شوخی گفت، برخی از هوادارانش دوست دارند که او همچنان سر کار باقی بماند. او در ماه نوامبر در برابر جمعی در نیویورک گفت: “آنها می گویند، باراک، ما دوست داشتیم که تو یک دوره دیگر هم به کار ادامه می دادی.”
او افزود: “ولی من در پاسخ می گویم: اولا، این مغایر با قانون اساسی است. جورج واشنگتن سرمشق خوبی به جا گذاشت. دوما، حتی اگر با قانون اساسی هم مغایرتی نمی داشت، میشل اجازه نمی داد. و سوما، این هرگز ربطی به شخص من نداشته است.
همه روسای جمهوری، جز یکی، از الگوی واشنگتن پیروی کردند و بعد از دومین دوره تصدی چهار ساله از قدرت کناره گیری کردند. بیست و دومین اصلاحیه قانون اساسی که در سال ۱٩۵۱ به تصویب رسید، اکنون همه را از این که بیش از دو بار به ریاست جمهوری برگزیده شوند، منع می کند.
برخی ها با محدویت دوره های ریاست جمهوری مخالفند. آنها چنین استدلال می کنند که رای دهندگان باید قادر باشند رئیس جمهوری مورد علاقه شان را در آن سمت نگهدارند. بنا به ادعای آنها، محدودیت دوره های ریاست جمهوری همچنین روسای جمهوری را در دومین دور تصدی شان تضعیف می کند، روندی که در اصطلاحات سیاسی آمریکا “اردک لنگ” نامیده می شود.
ولی این محدودیت موجب تشویق نامزدهای جدید با افکار نو می شود و کشور را در برابر این عقیده که یک رهبر واحد احتراز ناپذیر است محافظت می کند. به گفته طرفداران این استدلال، ریاست جمهوری یک کار است، نه یک مسیر شغلی.
توماس کرونین، استاد کالج کلرادو و کارشناس ریاست جمهوری می گوید: “بیست و دومین اصلاحیه (که محدودیت مدت تصدی را مقرر می دارد) یک مصالحه واقع گرایانه ولی نه کامل، میان نیاز به انرژی، قاطعیت و رهبری در مقام ریاست جمهوری، و اصل جمهوریت، دایر بر ادواری بودن دوران تصدی است.”
دو سوم آمریکایی ها از بیست و دومین اصلاحیه و محدودیت دوره های مدت ریاست جمهوری پشتیبانی می کنند. کورنین اظهار داشت: “اکثریت آمریکایی ها این مسئله را درک می کنند که محدودیت دوره های ریاست جمهوری ما بصورتی برای صیانت از آزادی است.”
