وقتی که ایالات متحده و کانادا نخستین “پارک صلح بین المللی” را در سال ۱۹۳۲ در کوهستان های راکی بنیان نهادند، این کشورهای همسایه و دوست نمادی از نیکوکاری را به وجود آوردند که امروزه کشورهای دیگر می خواهند از روی دست آنها نسخه برداری کنند.
پارک صلح بین المللی گلیشر-واترتون (یخچال طبیعی واترتون) به صورت مشترک در ایالت مونتانا در ایالات متحده و استان آلبرتا در کانادا واقع شده است. این پارک به مساحت ۴٫۵۵۶ کیلومتر مربع الگویی برای تلاش های گسترده جهت محافظت از رودخانه ها، جنگل ها، کوهستان ها، و مناطق حیات وحش، که در بیش از ۲٠٠ قلمرو در گوشه و کنار جهان وجود دارند، محسوب می شود.
از این تعداد، تنها حدود ده پارک به عنوان پارک های بین المللی صلح شناخته می شوند. اما سازمان های زیست محیطی مانند اتحادیه بین المللی محافظت از طبیعت (IUCN) سخت در تلاش هستند تا از این سرزمین های شگفت انگیز پاسداری کنند. نلسون ماندلا در سال های دهه ۱۹۹٠ به تاسیس چندین فضای حفاظت شده بین چند کشور در آفریقای جنوبی کمک کرد.
پیشنهاد احداث پارک های صلح بین المللی در برخی مکان های شگفت انگیز مطرح شده اند که از آن جمله می توان به منطقه غیرنظامی کره و همچنین در امتداد دریای برینگ که بین روسیه و ایالات متحده قرار دارد، اشاره کرد.
پاکسازی یک رودخانه مقدس
خردسالان اسرائیلی در یک تالاب کوچک که آب آلوده رود اردن به آن می ریزد، ایستاده اند. (عکس از آسوشیتدپرس)
اکو پیس میدل ایست (صلح زیست محیطی خاورمیانه) که یک شرکت غیرسیاسی با مدیران مشترک اسرائیلی، فلسطینی، و اردنی است، تلاش های پاکسازی رود آلوده اردن را رهبری می کند.
تاد والترز، بنیانگذار هیئت های پارک های صلح بین المللی که یک سازمان آموزشی طبیعت وحش است، گفت که تاسیس یک پارک صلح در سال ۲٠٠۴ در منطقه کوردیرا دل کاندور، میان اکوادور و پرو، در واقع از دل یک توافق قبلی برای پایان بخشیدن به خشونت صورت گرفت.
او گفت که کمربند سبز اروپا در امتداد خط ۱۲ هزار و ۵٠٠ کیلومتری پرده آهنین، که زمانی شرق و غرب را از یکدیگر جدا می کرد، نمونه دیگری از همکاری بین المللی است.
پارک بین المللی لا آمیستاد: پاناما و کاستاریکا
این پارک که بین پاناما و کاستاریکا قرار دارد، بخش های بزرگی از مرتفع ترین و وحشی ترین کوهستان های غیرآتشفشانی در آمریکای مرکزی را دربر می گیرد. زمانی این دو کشور دچار اختلافات مرزی بودند.
سلیم علی، که صاحب کرسی توسعه منابع پایدار در دانشگاه کوئینزلند استرالیا است، گفت: “بهره برداری از منافع محافظت از محیط زیست چند کشوری مستلزم آن است که سیاستمداران” محیط زیست را در راس اولویت های خود قرار دهند؛ نه این که آن را به عنوان “موضوعی جالب، ولی غیر حیاتی” تلقی کنند.
آیین “دست هایی از دو سوی مرزها” همه ساله در ماه سپتامبر سالروز ایجاد این پارک را در پارک گلیشر-واترتون، جایی که این اقدام از آن آغاز گردید، جشن می گیرد. به رغم آن که این پارک ها هزینه های ورودی متفاوتی دارند، اما پارکبانان ایالات متحده و کانادا هدایت کوهپیمایی هایی آموزشی را بر عهده داشته و در عملیات مقابله با آتش سوزی و جستجو و نجات با یکدیگر همکاری می کنند. جف مو، مسئول پارک گلیشر، گفت: “ما در فکر ایجاد یک گله بوفالوی چند کشوری هستیم.”
