در سال ١٩١٠، این ساختمان نخستین محل اجرای موسیقی در ایالات متحده به شمار می رفت که برای آمریکایی های آفریقایی تبار ساخته شده بود. این ساختمان میزبان موسیقیدان های سیاهپوست مشهوری مانند اِلا فیتزجرالد، لویی آرمسترانگ، بیلی هالیدی، نت کینگ کول، ماروین گی، آریتا فرانکلین، دیزی گیلسپی، اوتیس ردینگ و لینا هورن بود.
در ابتدا: تفکیک شده و کوچکتر
پس از لغو برده داری در سال ١٨٦٥، بسیاری از سیاهپوستان، مزارع جنوب را که مجبور به کار در آنها بودند ترک کردند و در شهرهایی مانند واشنگتن ساکن شدند. این گروه از سیاهپوستان اگرچه دیگر برده نبودند، در سرتاسر ایالات متحده طبق قوانین جیم کرو از سفیدپوستان جدا نگهداشته می شدند. جیم کرو
شخصیتی کلیشه ای در نمایش های مینسترال بود که نوعی توهین به سیاهپوستان به شمار می رفت.
تمام ساکنان محله های سیاهپوست به پاخاستند. دایان دِیل، از ساکنان واشنگتن، مورخ و نویسنده، که دوره اجرای قوانین جیم کرو را به خاطر می آورد گفت: “ما همه آنچه را دیگران داشتند، در اختیار داشتیم. تنها در مقیاس کوچکتر آن.”
یکی از این محله ها، محله شاو در واشنگتن، برگرفته از نام رابرت گلد شاو، فرمانده واحد پیاده نظام سیاهپوست در جنگ داخلی بود. در محله شاو بود که تئاتر هاوارد احداث شد.
تا دهه ١٩٦٠، مسیری که از تئاتر هاوارد شروع می شد و تا خیابان “یو” ادامه پیدا می کرد به عنوان “خیابان برادوی سیاهپوستان” شناخته می شد. این محله که زاده نژادپرستی بود، به همان شهرت خیابان برادوی در نیویورک بود.
اما هنگامی که مارتین لوتر کینگ جونیور در سال ١٩٦٨ ترور شد، بسیاری از جوامع سیاهپوست بسیار خشمگین شدند. تظاهر کنندگان محله های جدا شده در واشنگتن و شهرهای دیگر، مانند نیو آرک، نیوجرسی، و دیترویت را به آتش کشیدند. دولت فدرال نظامیان را برای خاموش کردن آتش و بازگرداندن نظم به محله هایی مانند شاو اعزام کرد.
تا اواخر دهه ١٩٧٠، شاو مکان دشواری برای زندگی بود، با مدارس دستخوش انحطاط و خشونت که درگیر تجارت مواد مخدر شده بودند. ساختمان های سوخته شده به حال خود رها شدند. باندهای موسیقی گروه های موسیقی Go-go، که سبک خاصی از موسیقی در واشنگتن را اجرا می کردند، برخی از آخرین کنسرت ها را در تئاتر در حال فرو پاشی و آلوده به موش، قبل از این که این محل در اوایل دهه ١٩٨٠ کاملا خراب شود، به اجرا گذاشتند.
اهمیت تاریخ طی احیای مجدد این ساختمان
تا دهه ١٩٩٠، ساختمان های بی شماری به ویرانه تبدیل شدند، تا این که سرمایه گذاران بازار مسکن به شاو و دیگر محله هایی که در گذشته در واشنگتن مختص سیاهپوستان بود هجوم آوردند. ساختمان های دولتی برای اجاره نشینان کم درآمد تخریب و بازسازی شدند. جوانان شاغل، سیاهپوست و سفیدپوست، به منطقه سرازیر شدند، و بعضی از خانه های شهری عصر ویکتوریای آن را بازسازی کردند. رستوران ها کار خود را آغاز کردند. مدارس ترمیم شدند. میزان جنایت کاهش پیدا کرد.
تئاتر هاوارد بیش از یک قرن پس از احداث آن، در سال ٢٠١٠ با اختصاص ٢٩ میلیون دلار بازسازی شد.
تئاتر سبک هنرهای زیبا تا قبل از بازسازی آن، برای مدت ٣٠ سال به حال خود رها شده بود. شان هنسی، هنرمند، که در سال ٢٠٠٣ خانه ای را در فاصله یک چهارراه از این تئاتر خریداری کرد و بعدها از او خواسته شد تا مجسمه ترومپت را برای “نوازنده جاز” که اکنون بر سردر این عمارت قرار دارد بسازد، گفت: “این تئاتر در حالت ویرانه و غمگین آن تنها نمونه ای از مکان های ویران شده در آمریکا است.”
امروز، خیابان های محله شاو منعکس کننده اصالت آن در دوره جیم کرو و نیز تحول آن در طی قرن گذشته است.
قدری بالاتر از تئاتر هاوارد در آن خیابان، دانشگاه هاوارد قرار دارد که در سال ١٨٦٧ برای آموزش برده های آزاد شده احداث شد. این دانشگاه بیش از ده هزار دانشجو را ثبت نام می کند و به رقابت دانشجویان سیاهپوست با دیگر دانشگاه ها می پردازد.
هنسی مجسمه ساز گفت: “من هنوز به صورت هفتگی تا این تئاتر قدم می زنم و همواره سرشار از غرور و برخوردار از حس تعلق به این مکان هستم، هم از نظر مکانی و هم یادآور پیوستار تاریخی آن. مطمئنا آینده تجدید مستمر آن است. امیدوارم این آینده ای باشد که همه را دربرگیرد.”
[این متن از مقاله ای توسط نویسنده مستقل ناتالی هاپکینز، که در نسخه فوریه ٢٠١٤ نشریه الکترونیکی آمریکا منتشر شد، بر گرفته شده است.]
