مناظره های ریاست جمهوری آمریكا از روزی كه یک وكیل اهل ایلینوی با استدلال اخلاقی خود علیه برده داری توجه مردم کشور را کاملاً جلب کرد كرد، تغییر كرده اند.
این اتفاق در ۱۸۵۸ رخ داد و استدلال آبراهام لینکلن در مناظره با استیون داگلاس به پیروزی لینکلن در کسب کرسی مجلس سنا منجر نگشت. با این وجود، رونوشت سخنان او در سراسر کشور توزیع گشت و به تخته پرشی تبدیل شد که دو سال بعد لینکلن را به کاخ سفید رساند.
بیش از یک قرن بعد، یعنی از سال ۱۹۷۶ به این سو مناظره های ملی برای هر انتخابات ریاست جمهوری برگزار می شوند. برنامه امسال شامل سه مناظره بین کاندیداهای ریاست جمهوری احزاب بزرگ و یک مناظره بین معاونین ریاست جمهوری آنها است.
به دلیل همه گیری ویروس جدید کرونا تغییراتی در نحوه برگزاری این مناظره ها ایجاد خواهد شد. مناظره های امسال احتمالاً مهمتر از سال های پیش هستند چرا که نامزدها به دلیل محدودیت های بهداشت عمومی فرصت کمتری برای برگزاری و شرکت در رویدادهای معمولی ستادهای انتخاباتی داشته اند.
مناظره های امسال در مقایسه با مناظره بین لینکلن و داگلاس بسیار متفاوت خواهند بود: به جای اینکه هر کاندیدا به طور متداوم یک ساعت یا بیشتر صحبت کند، نامزدهای امروز در یک جلسه نود دقیقه ای پرسش و پاسخ تلویزیونی که توسط روزنامه نگاران برگزار می شود، به نوبت صحبت خواهند کرد. به جای اینکه رونوشت سخنان آنها از طریق تلگراف پخش شود، ده ها میلیون نفر مناظره ها را به طور زنده تماشا و دنبال خواهند کرد و رسانه های اجتماعی و مطبوعات هم سخنان نامزدها و هم واکنش بینندگان نسبت به آنها را در حین مناظره و بعد از آن منعکس خواهند کرد.
مناظره های ریاست جمهوری آمریکا معمولاً بین نامزد حزب جمهوری خواه و دموکرات برگزار می شوند و نامزدهای احزاب دیگر را در بر نمی گیرند. با این حال، اسامی نامزدهای مستقل یا حزب سوم روی برگه های رأی قرار خواهند گرفت.
اتحادیه زنان رأی دهنده، یک سازمان غیرحزبی سال ها برگزاری مناظره ها را بر عهده داشت، اما در سال ۱۹۸۸ رهبران حزب ها کنترل آن را به دست گرفتند. از آن زمان به بعد، تنها نامزدهایی که طبق نظرسنجی های عمومی از پشتیبانی قابل توجهی برخوردارند اجازه شرکت در مناظره ها را دارند. بدین ترتیب هر پاییز فقط دو کاندیدا روی صحنه باقی می ماند، اگرچه در ۱۹۹۲ راس پرو به عنوان یک نامزد مستقل در مناظره های ریاست جمهوری شرکت کرد.
آیا آنها نظر رأی دهندگان را تغییر خواهند داد؟
کاتلین هال جمیسون، مدیر مرکز سیاست های عمومی آننبرگ در دانشگاه پنسیلوانیا می گوید، تحلیل و تفسیر تأثیر دقیق مناظره ها روی رأی دهندگان کار دشواری است، اما آنها به وضوح “حائز اهمیت هستند.” او افزود: “این تنها فرصتدر روند انتخابات است كه نامزدهای دو حزب اصلی را در یکجا در مقابل هم قرار می دهد تا به پرسش های مطرح شده پاسخ دهند. شما به خلق و خو و توانایی آنها را برای پیش بینی و واکنش به اتفاقات غیر منتظره پی می برید.”
بیل بنوآ، استاد ارتباطات در دانشگاه آلاباما در بیرمنگام می گوید که بینندگان آمریکایی نه تنها با شخصیت و خصوصیت های نامزدها آشنایی بیشتری پیدا می کنند بلکه در مورد مسائل و موضع نامزدها در قبال آنها نیز آگاهی بیشتری می یابند.
بنوآ می گوید: “مناظره ها نظر و رأی برخی از رأی دهندگان را تغییر داده اند اما معمولاً موضع آنها را قوی تر می کنند. یک مناظره سیاسی به تنهایی باعث برد یا باخت ستاد انتخاباتی نمی شود، اما مطمئناً باعث تقویت یا تضعیف آن می شود.”
به گفته بنوآ، یکی دیگر از تفاوت های بارز در مقایسه با دوران لینکلن این است که اخیراً بینندگان یک مناظره همزمان نظرات و دیدگاه های دیگران را نیز در شبکه های اجتماعی دنبال می کنند، و این واقعاً می تواند در درک عمیق سخنان نامزدها اختلال ایجاد کند.
به دلیل همه گیری کووید-۱۹، امسال ممکن است مناظره ها بدون حضور مخاطبان برگزار شود. جمیسون می گوید، این یک پیشرفت خواهد بود زیرا رأی دهندگان باید نظرات خود را بدون تحت تأثیر قرار گرفتن تشویق حضار شکل دهند.
استلا م. راوز، استادیار مطالعات دولت و سیاست در دانشگاه مریلند می گوید، مناظره های ریاست جمهوری ایالات متحده با سایر دموکراسی ها فرق دارد، زیرا سیستم سیاسی بیشتر به شخص نامزد ربط دارد تا به برنامه کاری آن حزب.
او می گوید: “مناظره در این کشور امری کاملاً فردگرایانه است.”
اشتباهات و لغزش ها در مناظره ها اغلب بر اخبار حاکم می شوند. اما گاهی اوقات واکنش ها بیش از واقعیت مطرح می شوند. دن كوئیل چهل ساله در مناظره معاونین ریاست جمهوری سال ۱۹۸۸ با لوید بنتسن گفت به اندازه ای در کنگره تجربه دارد كه جان اف كندی قبل از رسیدن به سمت رئیس جمهوری تجربه داشت. بنتسن به تندی واکنش نشان داد و در پاسخ گفت: “من با جک کندی خدمت کردم. من جک کندی را می شناختم. جک کندی یکی از دوستان من بود. سناتور، شما جک کندی نیستی.”
جمیسون می گوید، ولی واقعیت این است که کوئیل به درستی درباره سابقه کاری و تجربه اش صحبت کرد، و این امر نادیده گرفته شد.
با این حال، مناظره ها به رأی دهندگان اطلاعاتی درباره نحوه حکومتداری یک نامزد می دهند. گرچه افراد بدبین گاهی شکایت می کنند که سیاستمداران به وعده های انتخاباتی خود عمل نمی کنند، جمیسون می گوید شواهد خلاف این را نشان می دهد. رؤسای جمهوری سعی می کنند به طور متوسط به ۶۰ درصد پیشنهادات انتخاباتی خود تحقق بخشند.
جمیسون می گوید: در مناظره ها “شما می توانید تفاوت نسبتاً چشمگیری در آنچه که انجام خواهند داد، ببینید.”
به گفته جمیسون، مناظره سال ۱۹۸۰ مثال خوبی است. پرزیدنت جیمی کارتر که در رشته مهندسی سابق کار داشت، واقعیت های زیادی را بیان کرد اما قادر به تشریح نگرش خود نبود. رونالد ریگان بر خلاف او قصه گوی خوبی بود که با مردم ارتباط برقرار کرد، اما جزئیات کمی در رابطه با اجرای سیاست هایش داشت.
او گفت، هر دو آنها در نهایت با همین نقاط قوت و ضعف خود حاکمیت کردند.
ریگان استاد جمله های به یاد ماندنی بود و با مطرح کردن یان پرسش در انتخابات به پیروزی دست یافت: “آیا شما از چهار سال پیش وضعیت بهتری دارید؟”
اگرچه بیشتر پوشش های خبری بر یک یا چند جمله تمرکز می کنند، اما رأی دهندگان از موضوعات بیشتری آگاهی می یابند. بنوآ می گوید تحقیقات نشان می دهند افرادی که مناظره ها را تماشا می کنند، از قبل از مناظره و بیش از افرادی که تماشا نکردند، اطلاعات بیشتری درباره موضوعات مطرح شده دارند.
