“من نه پول دارم و نه به جز کار کردن منبعی برای تامین هزینه تحصیل.” این بخشی از نامه الیزا گرایر به کالج پنسیلوانیا بود که در آن درباره مخارج تحصیل پرسیده بود.
الیزا آن گرایر یک زن برده آزاد شده بود که به رغم تبعیض نژادی و مشکلات مالی، به پیگیری رویای خود یعنی تحصیل پزشکی پرداخت. او برای تامین مخارج تحصیل، یک سال در میان، دوازده ماه کامل را به کار در مزارع پنبه می پرداخت. در نتیجه هفت سال طول کشید تا فارغ التحصیل شود. با آنکه او در طول تحصیل و زندگی کاری خود با مشکلات زیاد مالی رو به رو بود اما با پشتکار مثال زدنی به پیگیری آرزوهای خود مصمم بود.
الیزا گرایر هفت سال را صرف کار و تحصیل کرده بود تا بتواند در دانشگاه فیکت تنسی تدریس کند، اما فکر می کرد با تحصیل پزشکی می تواند خدمت بیشتری به همنوعان خود بکند.
او از رئیس کالج پزشکی زنان پرسید که آیا راهی هست که یک برده آزاد شده بتواند تحصیل پزشکی کند یا نه. گرایر در کالج پذیرفته شد و هر یک سال در میان تمام وقت کار کرد تا مخارج تحصیل خود را تامین کند. او در سال ۱۸۹۷ فارغ التحصیل شد.
بر اساس یادداشتی در مجله بازنگری پزشکی آمریکای شمالی در سال ۱۸۹۸، گرایر اولین زن سیاهپوستی بود که در جورجیا جواز کار پزشکی دریافت کرد. گرایر می گوید “وقتی دیدم که همه کار مربوط به وضع حمل توسط دستیاران سیاهپوست انجام می شود ولی همه مبلغ سهم پزشکان سفید پوست می شود که فقط نظاره گر بودند، از خودم پرسیدم چرا من نباید بتوانم این پول را دریافت کنم؟ به همین دلیل به پنسیلوانیا رفتم، درس پزشکی خواندم، و به آتلانتا بازگشتم و زندگی خود را وقف حرفه ام کردم. بعضی از بهترین پزشکان مرد سفید در شهر به خوبی پذیرای من شدند و حاضر شدند به من شانس مساوی برای موفقیت بدهند. این آنچه بود که من می خواستم.”
گرایر در طول زندگی حرفه ای بسیار کوتاه خود، از حمایت چند فرد متشخص برای کمک به تحصیل برخوردار شد. از جمله این افراد کشیش کلیسای اپیسکوپال دیوسده در پنسیوانیا بود که نامه ای در حمایت از او برای کالج پزشکی پنسیوانیا نوشت.
گرایر در سال ۱۹٠۱ بیمار شد و دیگر قادر نبود به کار پزشکی ادامه دهد. او به سوزان بی آنتونی رئیس انجمن ملی حمایت از زنان تحت ستم آمریکا نامه ای نوشت و تقاضای کمک کرد اما مدت کوتاهی پس از آن درگذشت. الیزا گرایر در تمام طول تحصیل و زندگی خود او هیچ گاه دست از تلاش برنداشت.
