تالار مشاهیر ملی زنان، شش زن سیاه پوست پیشگام را به عضویت منحصر به فرد خود درآورده است، و دستاوردهای آنها را در سنیکا فالز، نیویورک، زادگاه جنبش حقوق زنان آمریکا به رسمیت شناخت.
مجموعه جدید مجازی این تالار از دستاوردهای زنانی که به اندازه کافی نمایندگی نمی شوند، تجلیل می کند. این کار پس از مرگ زنانی که در حاشیه قرار داشتند و در طول زندگی خود نادیده گرفته شده بودند، و یا قبل از ۱۹۶۹ – سال تأسیس تالار مشاهیر ملی زنان- و یا قبل از راه یافتن به آن درگذشتند، انجام می گیرد.
زنانی که در ۲۰۲۰ به این تالار راه یافتند عبارتند از:
هنریتا لکس (۱۹۵۱-۱۹۲۰)
میراث هنریتا لکس به لطف سلول های نامیرای هلا (HeLa) که در توسعه واکسن فلج اطفال، شیمی درمانی، تحقیقات در مورد بیماری پارکینسون و موارد دیگر به کار گرفته شدند، جاودانه خواهد ماند. اگر چه استفاده از سلول های او در طول دهه ها به پیشرفت علوم پزشکی کمک کرده است، اما سؤالاتی را نیز در مورد اصول اخلاقی در این زمینه مطرح کرده و این سؤالات باعث ایجاد پادمان های جدید شدند، چرا که این کار بدون اطلاع و رضایت او انجام شد. به گفته مسئولان بیمارستان جانز هاپکینز، سلول های او به عنوان بخشی از درمان سرطان رحم وی به آزمایشگاه آورده و کشت داده شدند.
در حالی که بیشتر سلول های سرطانی ظرف چند روز می میرند، دانشمندان دریافتند که سلول های لکس هر ۲۴ ساعت دو برابر می شود. لکس در ۱۹۵۱ در اثر سرطان رحم درگذشت. تا به امروز، سلول های هلا که براحتی قابل کشت هستند در بیش از ۷۶ مطالعه پزشکی مورد استفاده قرار گرفته اند.
مری چرچ ترل (۱۹۵۴–۱۸۶۳)
مری چرچ ترل در بیشتر زندگی خود در زمینه حقوق مدنی فعالیت داشت و همچنین مدافع حق رأی زنان و زنان سیاهپوست بود. او سازمانی را برای زنان سیاهپوست راه اندازی کرد تا بتواند به مسائل مربوط به لینچ کردن، اصلاحات در آموزش، و محرومیت از حقوق خود بپردازند. او به طور گسترده در مورد توانمندسازی زنان سیاهپوست نوشته است، از جمله در زندگینامه خود تحت عنوان یک زن رنگین پوست در یک دنیای سفید. او در ۸۰ سالگی به اعتراضات علیه تفکیک نژادی در رستوران ها و سینماها پیوست.
در طول زندگی اش، این دبیر و مربی به موفقیت های بی سابقه ای دست یافت. او نخستین زن سیاهپوستی بود که از کالج اوبرلین در رشته ادبیات کلاسیک مدرک دانشگاهی کسب کرد، نخستین زن سیاهپوستی بود که در ایالات متحده به عنوان هیئت مدیره یک دبیرستان در یک شهر بزرگ (واشنگتن) منصوب گشت، و نخستین رئیس انجمن ملی زنان رنگین پوست بود.
باربارا رز جانز پاول (۱۹۹۱–۱۹۳۵)
باربارا رز جان پاول در دوران نوجوانی اعتصابی را در مدرسه سازماندهی کرد كه به برافروختن آتش جنبش برای پایان بخشیدن به جداسازی نژادی در آمریكا کمک کرد. او در ۱۶ سالگی در ۱۹۵۱ برای اعتراض به کلاس های پر جمعیت و شرایط بد در دبیرستان خود در فارمویل، ویرجینیا که از لحاظ نژادی جداسازی شده بود، همکلاسی های خود را در یک اعتصاب دو هفته ای هدایت کرد. دبیرستان رابرت روسا موتان نه تنها تجهیزات فرسوده داشت، بلکه نه آزمایشگاه علوم داشت، نه سالن ورزشی و نه حتی لوله کشی. اعتراض او به ایجاد یک دادخواست منجر گشت که در ۱۹۵۴ در پرونده برجسته براون ضد هیئت آموزشی در دیوان عالی ایالات متحده درج شد. حکم دیوان عالی جداسازی نژادی در مدارس عمومی آمریکا را بر خلاف قانون اساسی اعلام کرد و به آن پایان داد.
آریتا فرانکلین (۲۰۰۸-۱۹۴۲)
فرانکلین که به “ملکه سول” شهرت داشت و به ویژه برای “احترام”، ترانه قدرتمند خود برای حقوق مدنی و زنان شناخته می شود، بخش چشمگیری از زندگی خود را به این مسائل پرداخت. این خواننده، ترانه سرا، پیانیست، و بازیگر به گروه های مدافع حقوق مدنی پول اهدا می کرد و گاهی اوقات حقوق و دستمزد کارمندان را پرداخت می کرد و در بسیاری از رویدادهای آنها برای جمع آوری پول یا اعتراض ترانه اجرا می کرد. فرانکلین در ۱۶ سالگی با هری بلافونته، یک خواننده و فعال حقوق مدنی دیگر همراه با مارتین لوتر کینگ جونیور مسافرت و برنامه اجرا می کرد تا از طریق ترانه به پیشبرد حقوق مدنی کمک کند.
فرانکلین، اولین زنی بود که به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت و برای شش دهه آهنگ ضبط کرد و کنسرت برگزار می کرد. جایزه اسطوره گرامی در ۱۹۹۱، و جایزه گرامی برای یک عمر دستاورد در ۱۹۹۴ از جمله افتخارات دیگری هستند که به او اعطا شد. میراث این خواننده افسانه ای در هنرمندانی که از هنر او الهام گرفته و تحت تأثیر سبک او قرار داشته اند، ازجمله جنیفر هادسون و دالی پرتون جاودان مانده است.
باربارا هیلاری (۲۰۱۹ – ۱۹۳۱)
وقتی باربارا هیلاری، پرستار بازنشسته شنید که هیچ زن سیاهپوستی به قطب شمال نرفته است، تصمیم گرفت نخستین زنی باشد که این کار را انجام می دهد. او در ۷۵ سالگی به هدف خود رسید و همچنین به مسن ترین فردی تبدیل شد که به قطب شمال پا گذاشت. چند سال بعد، در ۷۹ سالگی، هیلاری به نخستین زن سیاهپوستی تبدیل شد که به قطب جنوب رفت. او که بنیانگذار و سردبیر نشریه پنینسولا، یک مجله غیرانتفاعی برای مخاطبان چند نژادی، اولین مجله از نوع خود در منطقه نیویورک بود، به درهم شکستن موانع و مرزها عادت داشت.
تونی موریسون (۲۰۱۹ – ۱۹۳۱)
مجموعه آثار ادبی تونی موریسون صداها و تجربیات سیاهپوستان را انعکاس می دهند. موریسون در سال ۱۹۶۷ به نشریات رندام هاوس پیوست و به نخستین زن سیاهپوستی تبدیل گشت که سردبیر ارشد ادبیات داستان بود. دررندام هاوس، او به ادغام ادبیات سیاهپوستان در ادبیات عامه کمک کرد و شروع به نوشتن داستان هایی کرد که زندگی و تجربیات زنان سیاهپوست را روایت می کردند.
اولین رمان او، “آبی ترین چشم” از داستان کوتاهی در مورد زنان سیاهپوستی که آرزو می کردند چشمان آبی داشتند، الهام گرفت. او با “سرود سلیمان” تحسین منتقدان را جلب و جایزه ملی حلقه منتقدان کتاب را از آن خود کرد. این مقاله نویس و استاد دانشگاه پرینستون جوایز متعددی دریافت کرد، از جمله جایزه پولیتزر برای کتاب محبوب در ۱۹۸۸، جایزه نوبل ادبیات در ۱۹۹۳، و مدال ملی علوم انسانی در سال ۲۰۰۰.