پیوند نزدیکی بین موسیقی و سیاست در طول تاریخ ایالات متحده وجود داشته است، و ترانه هایی که برای نامزدها تبلیغ یا به رقبای آنها حمله می کنند به بیش از ۲۰۰ سال پیش بازمی گردند.
این ترانه ها اغلب منعکس کننده ماهیت جنجالی کارزارهای انتخاباتی در آمریکا هستند، که استوارت آیزنستات – دیپلمات آمریکایی و مدیر سابق امور داخلی کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری جیمی کارتر – آن را به عنوان “روندی بی نظم و ترتیب … [با] قانون و مقررات معدود” توصیف کرد.
به عنوان مثال در مبارزه انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۸۰۰- که جان آدامز، دومین رئیس جمهور ایالات متحده را در برابر جانشین احتمالی خود، توماس جفرسون قرار داد – کارزار هر نامزد ترانه هایی را انتخاب کرد که طرف مقابل را به تمسخر می گرفت.
اولین ترانه نیمه رسمی کارزارهای انتخاباتی با عنوان “شکارچیان کنتاکی” در مبارزات انتخابات ریاست جمهوری بین جان کوینسی آدامز، پسر آدامز و اندرو جکسون در ۱۸۲۴ به کار گرفته شد، و از رفتار و کردار برجسته جکسون در ارتش تجلیل می کرد. این ترانه چهره عمومی وی را به عنوان یک مرد مردمی تقویت کرد و در مقایسه، رقیبش را به عنوان یک عضو عالی دستگاه سیاسی معرفی نمود. (با این حال، آدامز برنده شد.)
پرزیدنت مارتین ون بورن و قهرمان جنگ ویلیام هنری هریسون در سال ۱۸۴۰ با یکدیگر رقابت کردند. این مبارزات انتخاباتی به عنوان نخستین کارزار ریاست جمهوری مدرن توصیف می شود – یعنی نخستین کارزاری که در آن نامزدها به صراحت از خود دفاع می کردند. و هیچ محدودیتی در ترانه های به کار گرفته شده وجود نداشت.
یک ترانه به طرفداری از هریسون، جایگاه ون بورن را در “پایین ترین نقطه جهنم” خواند. در عوض، پیروان ون بورن شعر جدیدی را برای آهنگ لالایی “Baby Rockabye Baby” ساختند که به هریسون با نام مستعارش “Tip” اشاره می کرد.
(“Rockabye baby, when you awake / You will discover Tip is a fake / Far from the battle, war cry, and drum / He sits in his cabin a-drinking bad rum.”)
بسیاری از ترانه های کارزارهای انتخاباتی قرن نوزدهم از نامزدها به عنوان قهرمانان آزادی تمجید می کنند. معروف ترین آنها، “لینکلن و آزادی” بود که به ترانه رسمی کارزار انتخاباتی آبراهام لینکلن در ۱۸۶۰ تبدیل شد. این ترانه که توسط جسی هاچینسون جونیور نوشته شده بود، با ملودی یک آهنگ مردمی قدیمی ساخته شد که هنوز امروزه اجرا می شود.
امروزه مانند قدیم، ترانه ها برای رأی دهندگان پرمفهوم هستند
جان تروتمن، متصدی موسیقی آمریکایی در موزه ملی تاریخ آمریکا در مؤسسه اسمیتسونین گفت: “ترانه های کارزارهای انتخاباتی می توانند طرفداران را در رویدادها گردهم آورند و همچنین می توانند به موضوعات مهم کارزار اشاره کنند. آنها می توانند طیف وسیعی از واکنش های احساسی را در رأی دهندگان برانگیزند – از امید برای تغییر گرفته تا آرزوی بازگشت به گذشته (که اغلب تصور می شود).”
ترانه “روزهای شاد دوباره برگشتند،” اثر میلتون آگر (موسیقی) و جک یلن (متن ترانه) در ۱۹۲۹، به عنوان ترانه رسمی کارزار انتخاباتی موفقیت آمیز فرانکلین د. روزولت در ۱۹۳۲ برای ریاست جمهوری به کار گرفته شد. در حالیکه آمریکایی ها از رکود بزرگ رنج می بردند، روزولت با کمک ملودی شاد این ترانه امید آنها را به آینده ای بهتر برانگیخت.
هری ترومن ترانه برادوی “I’m Just Wild About Harry” را برای کارزار خود در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۴۸ انتخاب کرد. در ۱۹۵۲، ترانه سرا ایروینگ برلین، ترانه کارزار انتخاباتی دوایت د. آیزنهاور (“I like Ike “) را نوشت. در ۱۹۶۰، خواننده فرانک سیناترا یکی از آهنگ های محبوب خود (“High Hopes”) را اقتباس کرد و به ترانه کارزار انتخاباتی جان اف کندی تبدیل کرد.
در کارزارهای اخیر انتخابات ریاست جمهوری، نامزدها گاهی اوقات مجوز اجرا یا پخش آهنگ های شادکام و از پیش ضبط شده را در رویدادهای خود درخواست و کسب می کنند.
تروتمن گفت، اگرچه ترانه ها در کارزارهای انتخاباتی می توانند طرفداران را گردهم بیاورند، اما وقتی یک ترانه توسط نامزدی استفاده شود که از سوی آن هنرمند خاص حمایت نمی شود، می تواند بحث و جنجال انگیز باشد.
یک نمونه خوب آن، اقتباس کارزار انتخاباتی رونالد ریگان ۱۹۸۴ از ترانه “Born in the U.S.A.” ساخته بروس اسپرینگستین است. به گفته تروتمن، اسپرینگستین متن این ترانه را برای جانبازان جنگ ویتنام که پس از بازگشت به کشور با سختی های زندگی مواجه بودند، نوشته بود. با این حال، کیفیت و مفهوم عمیق برگردان این شعر “من در ایالات متحده آمریکا متولد شدم!” – به جای درک خیانتی که برخی از جانبازان به خاطر عدم استقبال گرم از سوی همتایان خود پس از بازگشت به کشور احساس کردند، برای بسیاری از شنوندگان احساس غرور و افتخار ایجاد کرد.
تروتمن گفت: “البته جالبی این ترانه در این است که می تواند همزمان هر دو معنی را به همراه داشته باشد و انتخاب آن توسط کارزار ریگان گفتگوهای مهم فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را ایجاد کرد. این گفتگوها “در نهایت می توانند به اندازه سخنرانی های انتخاباتی در موفقیت دموکراسی کشورمان مؤثر و اساسی باشند”.
