در سال ٢٠٠٩، وکیلی به نام تام راس در ایالت فلوریدا، وکالت یک شاکی را در پرونده ای مربوط به مشکلات مرتبط با زهکشی بر عهده داشت. راس بر اثرعفونتی که شش سال قبل از آن در پی یک جراحی جزئی روی داد، نابینا شده بود.
نابینایی او قاعدتا نمی بایست مشکلی را برای او به وجود می آورد. مدارکی که در دادگاه های ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند باید به صورت الکترونیکی به گونه ای اسکن شوند که به فردی نابینا یا کم بینا اجازه دهند تا با استفاده از فناوری صفحه خوان به آنها دسترسی پیدا کند. با این وجود بسیاری از اسناد و مدارکی که راس برای پرونده خود نیاز داشت، فایل های پی دی اف ایستا بودند که قابل خوانش با آن فناوری نبودند و این مسئله توانایی او برای وکالت موکلش را با دشواری رو به رو می کرد.
به رغم شکایت های پیاپی راس، قاضی و منشی دادگاه محلی از قابل دسترس کردن این مدارک برای او خودداری کردند.
خوشبختانه راس با حقوق خود تحت قانون آمریکایی های دارای معلولیت (ADA) آشنا بود و به همین خاطر شکایت خود را نزد وزارت دادگستری ایالات متحده مطرح کرد.
در ژوئیه ٢٠۱۴ وزارت دادگستری با این دادگاه به توافق رسید تا اطمینان یابد که دادگاه مذکور هر گونه اسناد و مدارک موجود در بایگانی دادگاه را بنا به درخواست در یک قالب قابل دسترسی در اختیار افراد دارای ناتوانی قرار خواهد داد و تارنما و سیستم الکترونیکی ثبت پرونده این دادگاه کاملا برای افراد معلول، از جمله نابینایان، قابل دسترسی خواهد بود.
قانون آمریکایی های دارای ناتوانی که سالگرد خود را جشن می گیرد، همچنان نقش مهمی را در غیرقانونی کردن هرگونه تبعیض در استخدام بر اساس ناتوانی های جسمی یا فکری و نیز تضمین دسترسی به ساختمان ها و ترابری عمومی و خصوصی ایفا می کند.
