ایالات متحده به اندازه سایر کشورها قدمت ندارد، ولی سایت های فرهنگی بسیاری دارد که از اهمیت تاریخی برخوردارند. برنامه ملی اماکن تاریخی به حفظ آنها کمک می کند تا نسل های آینده نیز از آنها بهره مند شوند.
بنا به سازمان خدمات پارک ملی ایالات متحده(NPS) ، هر اثر یا مکان ملی نشان دهنده یک جنبه استثنایی از تاریخ و فرهنگ آمریکا است.
یک اثر تاریخی می تواند یک ساختمان، سایت، ساختار، شی یا منطقه باشد – به شرط آن که وزیر کشور ایالات متحده آن را به عنوان یک اثر تاریخی آمریکا شناسایی و معرفی کند.
سازمان خدمات پارک ملی از سال ۱۹۶۰ بر مراقبت و حفاظت از آثار تاریخی آمریکا نظارت داشته است. سیستم آبراه اِری در نیویورک و جزیره مک کیناک در میشیگان از اولین اماکنی بودند که در آن سال در فهرست آثار تاریخی به ثبت رسیدند.
آبراه اِری به عنوان نمونه بارزی از موفقیت صنعتی آمریکا در اوایل قرن نوزدهم در شرق کشور برگزیده شد، در حالیکه کل جزیره مک کیناک – یک مستعمره تابستانی قرن نوزدهم که تا امروز خودروها در آن مجاز نیستند – به عنوان یکی از گوهرهای غرب میانه در این فهرست ثبت شد.
سازمان خدمات پارک ملی از طریق یک نظرسنجی سالانه، سایت های بالقوه شاخص تاریخ ملی را برای یافتن اماکن با اهمیت تاریخی و فرهنگی برای ایالات متحده انتخاب می کند. بعد از تصمیمگیری این سازمان و هیئت مشاوره ویژه آن، فهرست سایت های پیشنهاد شده برای انتخاب نهایی به وزیر کشور منتقل می شود.
صاحبان املاک خصوصی می توانند آزادانه برای پذیرش یا رد قرار گرفتن آن مکان در فهرست اماکن تاریخی کشور تصمیم بگیرند.
در ایالات متحده بیش از ۲۶۰۰ مکان به ثبت رسیده اند و دولت فدرال مالکیت کمتر از ۴۰۰ از آنها را در اختیار دارد. تقریباً ۸۵٪ آنها متعلق به شهروندان خصوصی، سازمان ها، شرکت ها، نهادهای قبیله ای یا دولت های ایالتی یا محلی – یا گاهی اوقات ترکیبی از آنها- هستند.
حتی اگر یک مکان تاریخی متعلق به یک نهاد خصوصی باشد، دولت فدرال می تواند هزینه حفاظت از آن را تأمین کند. طبق قانون حفاظت از بناهای تاریخی مصوبه ۱۹۶۶، دولت فدرال می تواند مجوزها را صادر کند و به بناهای تاریخی برای نگهداری و مراقبت بودجه اختصاص دهد.
اگر بودجه فدرال اعطا شود، آن ملک تحت قوانین و مقررات فدرال قرار می گیرد و تغییراتی که احتمالاً ویژگی های آن را کاهش می دهند، محدود می شوند. در صورتیکه صاحب یک ملک خصوصی بودجه فدرال دریافت نکند، این محدودیت ها اعمال نخواهند شد، اگرچه آن ملک تحت قوانین محلی و ایالتی باقی خواهد ماند.
همه آثار تاریخی ساختمان و ساختارهای ثابت نیستند. ماشین های کابلی سانفرانسیسکو یک اثر تاریخی است که همه می توانند سوار آن شوند. شهر سانفرانسیسکو مالکیت آن را در اختیار دارد، اما دولت فدرال، ایالتی و محلی همه در سال های دهه ۱۹۸۰ برای ترمیم و بازسازی سیستم مشارکت کردند.
حتی اگر یک بنای تاریخی بودجه فدرال دریافت نکند و طبق قوانین محلی یا ایالتی اداره نشود، سازمان خدمات پارک ملی می تواند آن را بررسی کند تا اطمینان حاصل شود که هنوز پابرجاست و رو به ویرانی نمی رود.
سازمان خدمات پارک ملی پیشنهادهایی را در مورد نحوه نگهداری بناها و آثار ثبت شده ارائه می دهد، اما در صورت عدم تخصیص بودجه فدرال، مالک خصوصی هیچگونه تعهد قانونی برای انجام آن ندارد. بودجه فدرال از طریق کمک هزینه ها می تواند به حفظ هر یک از بناهای تاریخی ملی کمک کند، تا از خراب شدن آن پیشگیری کرده و در نتیجه از احتمال ویرانی آن بکاهد.
حتی اگر یک ساختمان در فهرست بناهای تاریخی ثبت شده باشد، با توجه به قوانین شهری که در آن واقع شده، هنوز می تواند تخریب شود. ترمینال گراند سنترال شهر نیویورک نزدیک بود تخریب شود تا اینکه ژاکلین کندی اوناسیس، بانوی اول سابق در سال های دهه ۱۹۷۰موفق شد بقای آن را توسط دولت ایالتی و فدرال تضمین کند. تا امروز، گردشگران و مسافران می توانند از این ترمینال تاریخی که در ۲۰۲۳ صد ساله خواهد شد، بازدید کنند.
