ثریا وانکور که پدربزرگ و مادربزرگش هر دو خیاط بودند، طبیعتاً احساس خاصی نسبت به لباس و پوشاک دارد. وقتی این طراح بلژیکی در ۲۰۲۰ استودیو AMA را در گِنت تأسیس کرد، هدفش خلق لباس هایی بود که نه تنها ظاهر خوبی دارند، بلکه لباس هایی بود مردم بتوانند با افتخار آنها را به تن کنند.
وانکور یکی از طراحانی است که می خواهد از تولید پوشاک به طور پایدار و بدون استفاده از نیروی کار اجباری، و با تأکید بر مردم و همچنین سود اطمینان حاصل کند. برای وانکور، اطلاع از اینکه لباس‌ها چگونه، کجا و توسط چه کسی ساخته می‌شوند – یعنی یک زنجیره تأمین شفاف بسیار مهم است.
او برای طرح‌های خود، پارچه‌های قدیمی یا دور ریخته شده را بازیافت می‌کند و با کارگاه‌های محلی که افراد دارای معلولیت یا افرادی که در کار پیدا کردن با مشکل مواجهند را استخدام می کنند، مشارکت می کند. وانکور با هماهنگی با تولیدکنندگان محلی تلاش می‌کند تا حد ممکن استفاده از نیروی کار اجباری و سایر رویکردهای غیراخلاقی در زنجیره تأمین جهانی پوشاک را در فرآیند تولید لباش هایش محدود کند.
وانکور به ShareAmerica گفت: “علاقه زیادی به کالاهای پایدار با یک زنجیره ارزش شفاف و یک داستان در بازار وجود دارد.” او افزود، مردم کالاهایی را می خواهند که بتوانند با آن احساس ارتباط داشته باشند.
او گفت که اغلب اوقات، صنعت مد “برای افرادی که لباس ها را می سازند و افرادی که لباس ها را می پوشند ارزش قائل نیست.”
آنچه که در منطقه سین کیانگ جمهوری خلق چین (PRC) رخ می دهد، نمونه بارزی از نگرانی وانکور است. این منطقه تولید کننده عمده پنبه است. وزارت کار ایالات متحده در گزارشی که در ۲۰۲۰ منتشر کرد، تخمین زد که بیش از ۱۰۰ هزار اویغور عمدتاً مسلمان و اعضای سایر گروه‌های اقلیت مذهبی و قومی احتمالاً در شرایط اجباری برای تولید منسوجات، نخ، دستکش و سایر اقلام به کار گرفته می شوند. از سال ۲۰۱۷، جمهوری خلق چین بیش از یک میلیون اویغور را در اردوگاه‌های بازآموزی حبس نگه داشته است.
ائتلاف برای پایان دادن به کار اجباری در منطقه اویغور تخمین می زند که یک پنجم پارچه های نخی در بازار جهانی با استفاده از نیروی کار اجباری اویغورها ساخته می شوند.
پاتریشیا ژورویچ، بنیانگذار و مدیر عامل شبکه منبع یابی مسئولانه در برکلی، کالیفرنیا گفت: الیاف پنبه ای و کالاهای نخی می توانند چندین بار در بازار جهانی دست به دست شوند و یک “زنجیره تأمین غیر شفاف” ایجاد کنند.
دولت‌ها و گروه‌های مدافع گام‌هایی را برای شفاف تر کردن زنجیره‌های تأمین برداشته اند. در ۲۰۲۱، ایالات متحده واردات همه کالاها از جمله محصولات پنبه ای را که از سین کیانگ منشأ می گیرند، ممنوع کرد. وزارت امور خارجه ایالات متحده مصرف کنندگان را تشویق می کند تا در مورد پیوند کار اجباری یا سایر روش های کار استثماری با محصولاتی که خریداری می کنند، تحقیق کرده و شرکت ها را از نگرانی های خود از این بابت مطلع نگه دارند.
اتحادیه اروپا، فرانسه و آلمان نیز الزاماتی را برای شرکت‌های بزرگ وضع یا پیشنهاد کرده‌اند تا برای حفاظت از حقوق بشر در زنجیره تأمین خود ارزیابی بایسته انجام دهند.
انقلاب مد، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در لندن در سال ۲۰۲۱ کمپین “Who Made My Fabric” را به منظور برجسته ساختن نقض حقوق بشر در زنجیره های تأمین که در چین و سایر کشورها ریشه دارد، راه اندازی کرد. این سازمان غیرانتفاعی شرکت ها را بر اساس میزان اطلاعاتی که در مورد منبع کالاهای خود با مصرف کنندگان به اشتراک می گذارند، رتبه بندی می‌کند.
کری سامرز، بنیانگذار سازمان انقلاب مد می گوید که با افزایش آگاهی عمومی در مورد نقض حقوق بشر، شرکت ها اطلاعات بیشتری را در مورد کالاهایشان در اختیار مصرف کنندگان قرار می دهند. در تارنمای انقلاب مد آمده است: “برندها و خرده فروشان این مسئولیت را به عهده دارند که زنجیره تأمین خود را برای شناسایی خطرات و اثرات نقض حقوق بشر، با دقت مورد بررسی قرار دهند. نقشه برداری و به اشتراک گذاری زنجیره تأمین اولین گام ضروری برای رسیدگی به این خطرات و اثرات است.”
