هکتور کورتز، یکی از شش فرزند مهاجر پورتوریکویی، پس از مرگ پدر خود به دام باندهای خلافکار شیکاگو افتاد. اما یک کشیش محلی کورتز را تشویق کرد تا تحصیلات دبیرستانی خود را تکمیل کند و برای ادامه تحصیل به دانشگاه برود. کورتز گفت: “او مرا به سوی دانشکده کوچکی راهنمایی کرد که به دلیل خوب نبودن نمراتم مرا به صورت مشروط پذیرفت و کمک کرد تا یک بورس تحصیلی به دست آورم. من نخستین نفر در خانواده ام بودم که از کالج فارغ التحصیل شد.”
کورتز، بعد از ٣٠ سال کار در بخش غیرانتفاعی، شغلی را به عنوان مدیر ارشد برنامه مربیگری برای هیسپانیک تبارها، در سازمان غیر انتفاعی برادران بزرگتر و خواهران بزرگتر آمریکا (Big Brothers Big Sisters of America) به دست آورد. او گفت: “من در زندگی خود یک مربی داشتم که زندگی مرا متحول ساخت. من می خواهم دین خود را به نسلی از لاتین تبارها ادا کنم.”
مربی ها تحول ایجاد می کنند
برای کودکانی مانند کورتز، یافتن موقعیتی در بتن اصلی جامعه آمریکایی می تواند چالشی سردر گم کننده باشد. داشتن الگوی رفتاری می تواند کمکی باشد و سازمان برادران بزرگتر و خواهران بزرگتر سعی می کند چنین فردی را در اختیار جوانان قرار دهد. این سازمان، بیش از صد سال است که مربیان داوطلب را برای کودکان محروم فراهم می کند، اما در سال ٢٠٠٧ بود که برنامه مربیگری خود را برای خدمت به کودکان هیسپانیک تباری که در ایالات متحده زندگی می کنند، آغاز کرد. به گفته کورتز، این برنامه هر ساله به ٤٠ هزار کودک هیسپانیک تبار خدمت می کند. او افزود، خانواده هایی که از کمک مربی استفاده می کنند، اغلب در جوامعی زندگی می کنند که از لحاظ اقتصادی زندگی سختی دارند و مدارس آنان به اعتبارات مالی لازم دسترسی ندارند . در حالیکه کودکانی که در این برنامه شرکت می کنند عموما به زبان انگلیسی صحبت می کنند، ولی هیچیک از والدین آنها قادر به صحبت به زبان انگلیسی نیستند.
جفت کردن مربیان و کودکان
لازم نیست که مربیان هیسپانیک تبار باشند ولی پیشینه، شخصیت و رفتار آنها مورد بررسی قرار می گیرد و در برنامه های آموزشی و تعلیمی گسترده ای شرکت می کنند. کورتز گفت که هرچه رابطه بین مربی و کودک در آغاز قوی تر باشد، عمر رابطه آنها نیز طولانی تر خواهد بود.” مربیان هر ماه چهار ساعت را با “خواهر یا برادر کوچک” خود صرف می کنند – آنها با یکدیگر به موزه می روند، بازی می کنند و یا به سادگی با هم وقت صرف می کنند. کورتز تاکید کرد که داوطلبان به اختصاص زمان به این کار متعهد می شوند، اما از لحاظ مالی تعهدی ندارند. او افزود، اغلب برادر بزرگ و یا خواهر بزرگ پول بلیت یک مسابقه و یا مراسم دیگر را پرداخت می کند.
معمولا رابطه مربی- کودک برای دو سال و یا تا هنگامی که کودک به حداکثر سن مجاز در برنامه که ١٦ سال است می رسد، ادامه می یابد. اکثر کودکان که در این برنامه شرکت دارند، بین ٨ تا ١١ سال سن دارند، اما این برنامه سعی دارد تا کودکان با سن بالاتر را نیز که ممکن است به رفتارهای خطرناک رو آورند پوشش دهد.
کورتز گفت: ” سال های مدرسه راهنمایی، در جوامع آمریکای لاتین تبار، یک دوره گذار به شمار می آید. شما می توانید در ابتدا و در سال های اولیه، کودکی با رفتار بسیار خوب داشته باشید، اما هنگامی که آنها وارد مدرسه متوسطه می شوند، در آنها تمایلی برای استفاده از الکل، سیگار و شرکت در گروه های خلافکار به وجود می آید.”
کورتز اظهار کرد، این برنامه به سختی کار می کند تا کودکان را در مدرسه نگه دارد. او گفت، اگرچه بررسی ها نشان می دهد که اکثر کودکان هیسپانیک تبار آرزوی رفتن به دانشگاه را دارند، ولی “آنها فشار زیادی برای کار کردن و حمایت از خانواده خود احساس می کنند، زیرا والدین شان فداکاری های زیادی برای آنها کرده اند. این موضوع مانع عظیمی است.”
نتایج این برنامه مربیگری دلگرم کننده است. یافته های مطالعه و بررسی صورت گرفته در سال ٢٠٠٩ درباره “برادران و خواهران کوچک” سابق نشان داد که ٧٠ درصد آنان حداقل برای دو سال به کالج رفته اند و ٦٠ درصد آنها دارای مشاغلی هستند که سالانه بیش از ٧٠ هزار دلار درآمد دارند.
شاید مهم ترین نکته این است که بسیاری از “برادران و خواهران کوچک” گذشته بزرگ شده اند و اکنون خودشان تبدیل به مربی شده اند.
در ژوئن ٢٠١٣ ، هکتور کورتز شغل جدیدی را در کمیته خدمات دوستان آمریکایی آغاز کرد.
طی ماه ملی میراث هیسپانیک که از ١٥ سپتامبر تا ١٥ اکتبر برگزار می شود، ایالات متحده فرهنگ، آداب و رسوم و مشارکت های خارق العاده آمریکایی هایی که ریشه و تبارشان به اسپانیا، مکزیک و کشورهای اسپانیولی زبان آمریکای مرکزی، آمریکای جنوبی و جزائر کارائیب باز می گردد، گرامی می دارد.
