مردم سالاری، روش حکومتی است که با آشفتگی و بن بست های سیاسی همراه است. برای مثال، منتقدان دولت ایالات متحده از این بابت شاکی هستند که اختلافات و رقابت بین دموکرات ها و جمهوریخواه ها، و بین رئیس جمهوری و کنگره به این معنی است که هیچ کاری انجام نمی گیرد. با این همه مسائل چالش انگیزی که پیش رو داریم، آیا بهتر نیست بگذاریم یک حکومت نظامی با ثبات و کارآ، برای مدت کوتاهی هم که شده اداره امور کشور را به عهده بگیرد؟
لورانس ویلکرسون، استاد امور دولتی در دانشگاه ویلیام و ماری در ویرجینیا می گوید، حتی آنهایی که حاضرند آزادی های مهم خود، مانند آزادی بیان را رها کنند، از اینکه یک ژنرال ارتش حاکمیت کشورشان را در دست بگیرد ناامید و دلسرد خواهند شد.
برای ویلکرسون، سرباز بازنشسته از نیروی زمینی ایالات متحده با ٣١ سال سابقه، تاریخ نشان داده است که یک حکومت نظامی نمی تواند اشتغال ایجاد کند، و به کامیابی اقتصادی و دیگر خواسته های اساسی مردم تحقق بخشد. او نتیجه گرفت: “صرفنظر از اینکه چند بار در تاریخ حکومت نظامی اداره امور یک کشور را در دست گرفته است، در انجام این کار ناکام مانده و ناکام خواهد ماند. این کار غیرممکن است.”
ویلکرسون می گوید، مانند دیگر حاکمانی که در مقابل رأی دهندگان پاسخگو نیستند، حکومت های نظامی به طور اجتناب ناپذیر در معرض رشوه گیری قرار می گیرند و فاسد می شوند. هر چه بیشتر یک حکومت نظامی در نظام اقتصادی یک کشور دخالت کند، کمتر مایل خواهد بود دارایی های خود را از دست بدهد و از قدرت کناره گیری کند.
ویلکرسون می گوید: “آنچه که مردم از رهبران سیاسی انتظار دارند، فقط آزادی نیست. … آنها خواستار برخورداری از یک شغل خوب هستند. آنها خواستار امنیتی مناسب هستند و می خواهند قادر باشند افکار و عقاید خود را بیان کنند. ولی فرهنگ نظامی شامل این چیزها نمی شود و تمرکز آن بر “فرمانبری و انجام مأموریت است.”
برای برخی از کشورها، ایجاد زیرساخت ها و نهادهای لازم برای فرار از حکومت نظامی زمان می برد. ویلکرسون در پایان می گوید: “اگرچه مردم سالاری می تواند ناامیدکننده باشد، ولی منافع مردم توسط دولتی که آزادانه و منصفانه توسط خود آنها انتخاب شده است، بهتر حفظ می شود.”
