زنانی که با معضل کتک خوردن و یا دیگر انواع خشونت خانگی رو به رو هستند، معمولا فقط سه گزینه دارند: آنها می توانند مقابله کرده و بجنگند و به احتمال زیاد بدتر کتک بخورند؛ می توانند تسلیم شوند؛ یا می توانند خانه را ترک کنند – البته اگر کسی باشد که آنها بتوانند به او پناه برده و جایی باشد که بتوانند به آنجا بروند.
هدف رز ثیلن کمک به این گونه زنان است. او برای مدت بیش از سه دهه است که با خشونت خانگی مبارزه کرده و اکنون ریاست موسسه خشونت جنسیتی در مینه سوتا را بر عهده دارد. او در آن جا در جهت پشتیبانی از قوانین حامی قربانیان خواستار اجرای عدالت و همچنین ارائه خدماتی مانند خطوط ویژه تلفنی که به قربانیان اجازه گزارش دادن این آزارها را می دهند، فعالیت می کند.
ثیلن می گوید که “درصد بسیار بالایی از قربانیان” ضرب و جرح یا خشونت های خانگی را زنان تشکیل می دهند. خشونت “معمولا ادامه دار است و می تواند به جراحات جدی و مرگ منتهی شود.” اما او به قربانیان دیگری نیز اشاره می کند: “کودکان، فرد آزاردهنده، سیستم مراقبت های درمانی، سیستم دادرسی کیفری، کسب و کارها، خانواده ها، دوستان، و جامعه.”
و خشونت تنها هزینه این معضل نیست. شما باید هزینه های کلان مراقبت های درمانی و قضایی و همچنین بهره وری از دست رفته را نیز به آن اضافه کنید. و اساسی ترین نکته این که هر خدمتی که زنان آسیب دیده می توانستند به ساختار اخلاقی، اجتماعی، و سیاسی کشورهای خود عرضه کنند نیز قربانی می شود.
پناهگاه ها و خطوط ویژه تلفنی نخستین گام مهم هستند. به گفته ثیلن خطوط ویژه تلفنی زنان را با کمک های مورد نیازشان مرتبط می سازد. این کار از طریق ارائه اطلاعات در مورد گستره مشکل مورد نظر انجام می شود و به فعالان کمک می کند تا برای برداشتن گام های بیشتر جهت رسیدگی به خشونت، به بحث و گفتگو بپردازند.
از قربانی محافظت کنید، اما فرد آزاردهنده را نیز بازدارید
ثیلن می گوید که ارائه سرپناه و خدمات به قربانی جهت بازسازی زندگی خود تنها نیمی از راه حل است. فرد آزاردهنده نیز باید از این کار بازداشته شود. از آنجا که بیشتر آزاردهندگان از خشونت برای اعمال قدرت و تحت کنترل قرار دادن قربانیان خود استفاده می کنند، واکنش جامعه محلی باید به گونه ای باشد که فرد آزاردهنده را از “مزایای” مورد تصور او بی بهره نماید. ثیلن پیشنهاد وضع قوانینی را می دهد که:
- خشونت های خانگی را جرم قلمداد کنند.
- به دادگاه ها اجازه دهند که حتی نزدیک شدن آزاردهندگان به قربانیان خود را نیز ممنوع کنند.
- در پرونده های مربوط به طلاق و کفالت کودکان تاثیر آزارهای گذشته بر کودکان و همین طور قربانیان بزرگسال را مد نظر قرار دهند.
ثیلن همچنین از پلیس و دادگاه ها می خواهد تا شیوه ارزیابی، تحقیق، و رسیدگی قضایی به پرونده های مربوط به خشونت های خانگی را بهبود بخشند.
هدف: برداشتن مسئولیت پایان بخشیدن به خشونت از روی دوش فرد قربانی، که از کمترین قدرت برای پایان بخشیدن به خشونت برخوردار است، و واگذار کردن این مسئولیت به پلیس، دادگاه ها، و خود جامعه محلی.
ثیلن در پایان نتیجه گیری می کند که مردان نیز باید بخشی از این راه حل باشند: “من فکر می کنم این که مردان بیشتری … می گویند که آزار دادن زنی که دوستش دارید دیگر قابل قبول نیست، موجب شود که ما شاهد تغییرات سریع اجتماعی باشیم.”
