دانشجویان دانشگاه ها و کالج های ایالات متحده برای محافظت از کره زمین پروژه های نوآورانه توسعه می دهند.
دانشجویان در ایالات متحده می توانند برخی از بزرگترین چهره ها در علوم، فناوری و مهندسی را الگوی خود قرار دهند. نتیجه این کار: نوآوری های بسیار در امور اقلیم در محیط دانشگاه و فراتر از آن.
شرکت های خصوصی به دانشجویان جایزه اعطا می کنند
وقتی بنیاد ماسک خواستار طرح های پیشنهادی برای جذب یک میلیارد تن دی اکسید کربن در سال شد، دانشجویان دانشگاه میامی به این فراخوان پاسخ دادند.
لورا استیگهورست، دانشجوی سال آخر پس از پرتاب اسپیس ایکس در بهار ۲۰۲۱ از این مسابقه آگاهی یافت. او با کمک گرگ راو، محقق ارشد و متخصص جذب کربن در مؤسسه علوم دریایی در دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز، تیمی متشکل از دانشجویان دانشگاه میامی را برای طراحی یک مدل کارآمد و ارائه یک طرح تحقیقاتی گرد هم آورد.
راه حل پیشنهادی آنها قرص های حل شونده که کربن را در اقیانوس جذب می کنند. آنها از جمله پنج دانشجویانی بودند که در نوامبر ۲۰۲۱ جایزه ۵۰۰ هزار دلاری را دریافت کردند.
او به دانشگاه میامی گفت: “من تا اندازه ای به راه حل مان اطمینان داشتم که تصور می کردم این اتفاق می افتد. اما طرح ما بر اساس یک فرضیه بود. بنابراین، اکنون باید ثابت کنیم که این ایده در دنیای واقعی و در مقیاس بزرگ نیز کارآمد است.”
جان پالسون، استاد دانشکده مهندسی و علوم کاربردی دانشگاه هاروارد کلاسی را برای توسعه یک فیلتر میکروپلاستیک تدریس می کرد.
این کلاس با حمایت شرکت صنایع شیمیایی آلمانی ب آ اس اف، دانشجویان را به چالش کشید تا روشی را برای حذف میکروپلاستیک ها از آب مهندسی کنند. میکروپلاستیک ها بر گونه های آبزی و جمعیت پرندگان در سراسر جهان تأثیر منفی می گذارند.
در سیستم ابداع شده توسط دانشجویان، حباب های کوچک درون آب، ذرات پلاستیکی را در داخل یک راکتور تحریک می کنند. سپس، یک ترکیب اضافه شده ذرات را به سمت سطح آب سوق می دهد و بدین ترتیب می توان آنها را جمع آوری کرد.
مگی شولتس، یکی از دانشجویان و مدیر پروژه این تیم گفت: “ما همه مهندس هستیم، اما از آنجایی که در رشته های مختلف مهندسی خوانده ایم، همکاری با یک تیم متنوع بسیار جالب بود. برای من تجربه بسیار آموزنده ای بود.”
تحقق پروژه ها پس از فارغ التحصیلی دانشجویان
کاترین سیزوف، دانشجوی مقطع کارشناسی در دانشگاه پنسیلوانیا و هم کلاسی هایش حسگرهای اتیلن را برای تشخیص شروع پوسیدگی میوه ها مهندسی کردند. هدف این حسگرها کاهش ضایعات مواد غذایی است که ۶ تا ۸ درصد گازهای گلخانه ای در جهان را منتشر می کنند.
درصد زیادی از محصولات قبل از رسیدن به فروشگاه ها در انبارها خراب می شوند. حسگرهای توسعه یافته توسط تیم سیزوف، به تأمین کنندگان درباره میزان مواد شیمیایی آزاد شده سیب ها، گلابی ها و دیگر میوه ها هشدار می دهند تا در بهترین فرصت محصولات را به فروشندگان برسانند.
سیزوف پس از فارغ التحصیلی شرکت خود – استریلا بیوتکنولوژی- را برای بهبود فناوری حسگرها تأسیس کرد. طی چند سال گذشته، استریلا این حسگرها را در سرتاسر کشور به فروش رسانده و اکنون بیش از نیمی از کارخانه های بسته‌بندی سیب و گلابی در ایالات متحده از آنها استفاده می‌کنند.
