کریستال دوگریگوری که در سال های دهه ۱۹۹۰ در باهاما بزرگ شد، از طریق معلم ریاضیات و مربیان دبیرستانش درباره دانشگاه فیسک، یک دانشگاه تاریخی سیاهپوستان در تنسی آگاهی یافت.
وقتی به سال آخر دبیرستان رسید، دوگریگوری فکر نمی کرد راهی برای تحصیلات عالی پیش رو داشته باشد. آلرژی های شدید او مانع حضور مرتب او در کلاس و در پیشرفت تحصیلی اش اختلال ایجاد کرده بودند. در ضمن، فرهنگ مدرسه اش برای او مناسب نبود.
تا زکانیکه آنتونی ی. جونز، مدیر وقت ثبت نام دانشگاه فیسک برای جذب دانشجویان جدید به دبیرستان دوگریگوری رفت. دوگریگوری، بنیانگذار سازمان HBCUstory.org، تارنمایی که داستان های مربوط به دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان (HBCUs) را بازتاب می کند، می گوید: “او به هیچ وجه نگران واقعیت های زندگی من نبود و از موفقیت من در دانشگاه فیسک مطمئن بود، و به من اعتماد به نفس داد.”
فیسک یکی از ۱۰۱ دانشگاهی است که وزارت آموزش ایالات متحده به عنوان دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان شناسایی می کند. این دانشگاه ها پیش از ۱۹۶۴ برای آموزش آمریکایی های آفریقایی تبار تأسیس گشتند و از سوی یک سازمان ملی معتبر شناخته می شوند. قانون تحصیلات عالی ۱۹۶۵ این مؤسسات آموزشی را HBCU نامید و بودجه فدرال را برای حمایت از آنها افزایش داد.
برخی از آنها دوره های چهار ساله و برخی دیگر مانند کالج های منطقه ای دوره های دو ساله ارائه می دهند. همه رشته ها از حقوق و پزشکی گرفته تا هنرهای آزاد و الهیات در این مؤسسات در دسترس هستند. دانشجویان از همه نژادها می توانند در این دانشکده ها و دانشگاه ها تحصیل کنند، و همه آنها عمدتاً آمریکایی آفریقایی تبار نیستند. تقریباً ۳۰۰ هزار دانشجو در دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان تحصیل می کنند.
بنا به داده های سازمان نیکوکاری صندوق کالج سیاهپوستان متحد، در حالیکه ۱۰ درصد کل دانشجویان آمریکایی آفریقایی تبار در دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان ثبت نام می کنند، این مؤسسات تقریباً ۲۰ درصد کل فارغ التحصیلان آمریکایی آفریقایی تبار و ۳۲ درصد فارغ التحصیلان آمریکایی آفریقایی تبار در رشته های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات (STEM) را تشکیل می دهند.
نخستین دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان – دانشگاه ویلبرفورس در اوهایو، دانشگاه چِینی و دانشگاه لینکلن در پنسیلوانیا- پیش از جنگ داخلی وقتی که تبعیض نژادی مانع ورود دانشجویان سیاهپوست به دانشگاه های سنتی برای سفیدپوستان می شد، در شمال ایالات متحده تأسیس شدند. این مؤسسات به آموزگاران، کشیش ها، و پیشه وران سیاهپوست آموزش و تعلیم می دادند.
به گفته سیدنی فریمن جونیور، استادیار در دانشگاه آیداهو، پس از جنگ داخلی و بازسازی (۱۸۶۵-۱۸۷۷) برای ایجاد یک طبقه تحصیل کرده میان برده هایی که به تازگی رهایی پیدا کرده بودند، دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان در ایالت های جنوبی تأسیس شدند.
امروزه دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان سابقه برتری دارند. بتسی دواس، وزیر آموزش ایالات متحده در بیانیه ای گفت: “هر مؤسسه بی نظیر و بخش مهمی از تار و پور آموزشی کشور است.”
فارغ التحصیلان فعال و تأثیرگذار
دانشگاه هاوارد در واشنگتن دی سی، کالج زنانه اسپیلمن و کالج مردانه مورهاوس در نزدیکی اسپیلمن در جورجیا، و دانشگاه همپتون در ویرجینیا با برخورداری از موقوفات چشمگیر و فارغ التحصیلان فعال، مشهورترین دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان هستند.
دایان ناش، فعال حقوق مدنی در دانشگاه فیسک تحصیل می کرد که جنبش مسافران آزادی را با شرکت دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان سازماندهی کرد. جان لوئیس، نماینده آینده مجلس ایالات متحده از کالج امریکن باپتیست، مارگارت وینونا (یک دانشجوی سفیدپوست) از دانشگاه ایالتی مرکزی ازجمله فعالان این جنبش بودند. فعالیت آنها به رفع تفکبک نژادی در اتوبوس های میان ایالتی کمک کرد.
بایارد راستین، فارغ التحصیل دانشگاه ویلبرفورس و چِینی به سازماندهی جنبش تحریم اتوبوس ها در مونتگومری و راهپیمایی بزرگ واشتگتن کمک کرد. دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور، فارغ التحصیل کالج مورهاوس در این راهپیمایی بود که سخنرانی مشهور “من رویایی درام” را ایراد کرد.
در ۱۹۵۴، تورگود مارشال فارغ التحصیل رشته حقوق از دانشگاه هاوارد و یک گروه وکیل با پیروزی در پرونده بروان در برابر هیئت آموزش توپیکا، کانزاس در دیوان عالی ایالات متحده، به جداسازی نژادی در مؤسسات آموزشی عمومی کشور پایان دادند. (مارشال در ۱۹۶۷ به سمت قاضی دیوان عالی منصوب گشت.)
لسلی جونز، فارغ التحصیل دانشگاه هاوارد و بنیانگذار سازمان صد و هفت که دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان را ترویج می کند می گوید: “به هیچ عنوان نمی شود در مورد جنبش حقوق مدنی بدون اشاره به این دانشکده و دانشگاه ها صحبت کرد- غیر ممکن است.”
اخیراً چندین وکیل تحصیل کرده دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان اقدام به پرونده سازی علیه متهمان قتل سیاهپوستان کرده اند. برای مثال، ل. کریس استووارت (از دانشگاه ایکساویر و دانشکده حقوق دانشگاه هاوارد) وکالت خانواده ریشارد بروکس را در ایالت جورجیا به عهده گرفت. بروکس، یک مرد سیاهپوست ۲۷ ساله بود که به ضربه گلوله یک افسر پلیس آتلانتا کشته شد. آن افسر پلیس اخراج و به جرم قتل متهم شد.
دانشگاه جنوب تگزاس، یکی دیگر از دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان به دختر شش ساله جورج فلوید یک بورسیه تحصیلی کامل اعطا کرد. فلوید، یک مرد سیاهپوست ۴۶ ساله در جریان دستگیری در ۲۵ می در مینیاپولیس کشته شد. افسران پلیس دست اندرکار اخراج و به جرم قتل یا جرایم دیگر متهم شدند.
هر چند فعالان و حقوق شناسان زیادی از دانشکده ها و دانشگاه های تاریخی سیاهپوستان فارغ التحصیل شده اند، این مؤسسات بیشتر برای ارائه امکانات بهتر به دانشجویانی مانند دوگریگوری شناخته شده اند. در ۱۹۹۹ دو گریگوری نخستین نفری در خانواده اش بود که در دانشگاه ثبت نام کرد. جونز که اکنون عضو ارشد هیئت مدیره دانشگاه هاوارد است، به دوگریگوری به کسب کمک هزینه تحصیلی در فیسک کمک کرد و به مادر او قول داد در صورتیکه خوب درس نخواند او را به خانه بازخواهد فرستاد. مادرش به جونز و دانشکده اعتماد کرد.
اگر می خواهید در ایالات متحده آمریکا تحصیل کنید ، به EducationUSA مراجعه کنید.
