وقتی شهروندان آمریکایی برای انتخابات ریاست جمهوری به پای صندوق های رأی می روند، برای شخصی به نام هاگنر میستر یا رکس تیتر رأی خواهند داد.
احتمالاً اسم این افراد تابحال به گوش شما نرسیده است. در واقع، اکثر رأی دهندگانی که در ۲۰١۶ به آنها رأی دادند نیز از هویت آنها بی خبر بودند. در آخرین انتخابات ریاست جمهوری، میستر و تیتر گزیننده بودند- گروهی که در نظام انتخاباتی آمریکا نقش مهمی در انتخاب رئیس جمهوری ایفا می کند. این گروه مجمع گزینندگان یا انجمن گزینش گران نام دارد.
احزاب سیاسی ایالتی “گزینندگان” خود را انتخاب می کنند. آنها روز بعد از انتخابات گردهم جمع می شوند تا رئیس جمهوری را انتخاب کنند. رأی دهندگان اسامی نامزدها را روی برگه های برگ می بینند، ولی رأی آنها در واقع به گزینندگانی می رود که به انتخاب آن نامزدها متعهد شده اند. (در ۲۰١۶ میستر، وزیر کشاورزی ایالت مریلند به انتخاب هیلاری کلینتون و تیتر، یک واعظ در تگزاس به انتخاب دونالد ترامپ متعهد شده بودند.)
گری گریگ، مدیر مرکز مک کانل در دانشگاه لوئیویل، یک مرکز دانشگاهی غیر حزبی که بر آموزش علوم مدنی تمرکز دارد گفت که توضیح نقش مجمع گزینندگان دشوار است. هر ایالت به تناسب جمعیت خود بر همان اساس تعیین تعداد نمایندگان در مجلس نمایندگان، گزیننده دارد و دو گزیننده دیگر نیز برای دو سناتوری که هر ایالت از آن برخوردار است به آن تعلق می گیرد. این گزینندگان رئیس جمهوری بعدی را انتخاب می کنند.
آغاز این سیستم
بنیانگذاران کشور نظامی را ایجاد کردند که در آن رئیس جمهوری قدرت اجرایی را در دست دارد، و نظام نمایندگی از سوی مردم از تبدیل شدن آن به یک حکومت استبدادی و دیکتاتوری اطمینان حاصل می کند.
به گفته گریگ، در دورانی که مردم در سرتاسر کشور پخش بودند و به ابزار و لوازم ارتباطی امروزی، و یا یک سیستم حزبی توسعه یافته برای کمک در انتخاب نامزدها دسترسی نداشتند، رأی گیری مستقیم یا رأی مردمی به طور جدی در نظر گرفته نشدند. در این صورت انتخابات می توانستند مرتب به کسب نتایج بسیار نزدیک و انتخاب رئیس جمهوری توسط مجلس نمایندگان پایان منجر شوند.
تعیین تعداد گزینندگان بر همان اساس تعیین تعداد نمایندگان هر ایالت در مجلس حاکی از سازش و تفاهم بین ایالت ها پیرامون این گزینندگان است. ایالت هایی که دارای جمعیت بیشتری هستند، به تناسب از نمایندگان بیشتری در مجلس برخوردارند؛ و ایالت هایی که دارای جمعیت کمتری هستند مانند ایالت های بزرگتر از همان تعداد سناتور در مجلس سنا برخوردار می شوند (همه ایالت ها دارای دو سناتور هستند.)
واشنگتن دی سی و ۴۸ ایالت دیگر همه رأی های گزینندگان خود را به نامزدی اختصاص می دهند که بیشترین رأی را در آن ایالت کسب کرده است، صرفنظر از اینکه این پیروزی با اختلاف بسیار کم یا خیلی زیاد آراء به دست آمده باشد. فقط در نبراسکا و مین است که بیشتر از یک نامزد می توانند از حمایت گزینندگان برخوردار شوند.
آمل احمد، دانشیار علوم سیاسی در دانشگاه آمهرست ماساچوست سیستم انتخاباتی آمریکا را با مسابقات جهان بیس بال مقایسه می کند. او گفت: “تیمی که برنده مسابقات می شود، لزوماً تیمی نیست که بیشترین امتیاز را کسب می کند بلکه تیمی است که بیشترین تعداد مسابقه را برنده می شود.”
به گفته احمد، این سیستم نفوذ بسیار زیادی در اختیار ایالت های نوسانی یا چرخشی می گذارد – ایالت هایی که در هر دوره انتخابات هیچ کدام از دو حزب اصلی و نامزدهای آنها پشتیبانی قاطع در آن ندارند.
اما گریگ می گوید که انتخابات ٧۰ سال گذشته که بسیار رقابتی بوده اند و رؤسای جمهوری متعددی را از هر دو حزب به قدرت رسانده اند، ثابت کرده اند که این سیستم عملکرد خوبی دارد. او می گوید: “سیستم مجمع گزینندگان انتخابات خوب، رقابتی و معتبری به ما ارائه داده است.”
نتایج
گزینندگان در ماه دسامبر برای انتخاب رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری در ایالت های خود جمع می شوند. نتایج به رئیس سنا، یعنی معاون رئیس جمهوری ایالات متحده ارسال می شوند. اعضای کنگره در اوایل ماه ژانویه برای شمارش آراء گرد هم می آیند، و سپس رئیس سنا برندگان را اعلام می کند. در بیستم ژانویه، ساعت دوازده بعدازظهر، رئیس جمهور منتخب سوگند ادا می کند و رسماً به رئیس جمهوری ایالات متحده تبدیل می شود.
