هفت سال بعد از این که قانون آمریکایی های دچار معلولیت (ADA) در ٢۶ ژوئیه ۱٩٩٠ قوت اجرایی پیدا کرد، یک جوان اهل مغولستان به نام اویدوف واچیگ همراه پدر خود برای درمان پزشکی عازم لس آنجلس شد. واچیگ که از صندلی چرخ دار استفاده می کند در همان نخستین روزهای اجرای قانون آمریکایی های دچار معلولیت، از این که شهر تا چه اندازه برای معلولان قابل دسترسی بود، شگفت زده شد.
او گفت: “شما می توانستید بدون هیچگونه مانعی با صندلی چرخدار حرکت کنید. می توانستید بدون هیچگونه مانعی سوار اتوبوس شوید و از بولوار ویلشایر به سانتا مونیکا بروید. و این برای من که در آن زمان ۱٧ سال داشتم شگفت آور بود. من هرگز نمی توانستم چنین محیطی را تصور کنم.”
او در دیدارهای بعدی از ایالات متحده متوجه شد که قابلیت دسترسی که نخستین بار در ۱٩٩٧ با آن مواجه شد فراتر از حمل , نقل خیابانی به مکان های دیگر نیز توسعه یافته است. هتل ها و دیگر مکان های عمومی درها و راهروی پهن تری داشتند، میزها به اندازه کافی بلند بودند تا با صندلی های چرخ دار هماهنگ باشند و نرده های متحرک به جای پله ها یا به منزله وسیله جایگزینی برای آنها نصب شده بودند. وزارت امور خارجه برای مسافران بین المللی که دچار معلولیت هستند رهنمودهایی ارائه می کند که چگونه به بهترین وجه از یک سفر بی خطر و لذت بخش و با قابلیت دسترسی برخوردار شوند.
واچیگ گفت، امروز مکان های بیشتری وجود دارند “که شما می توانید در آنها خود را به عنوان شخصی با ناتوانی جسمی معرفی کنید.”
واچیگ گفت: گسترش قانون آمریکایی های دچار معلولیت طی ٢۵ سال گذشته ” نه تنها به یک استاندارد، بلکه به یک سبک زندگی [برای تمامی مردم در ایالات متحده] تبدیل شده است.” واچیگ که همچنان در مغولستان زندگی می کند امیدوار است که این قانون طراحان و معماران را تحت تأثیر قرار دهد تا هنگامی که برای نخستین بار فکرهای خود را تکوین و توسعه می بخشند به یک “طرح جهانی برای همگان بیاندیشند.”
او گفت، قانون آمریکایی های دچار معلولیت “مقدار زیادی فکر و انگیزه به دیگر نقاط جهان داده تا در ارتباط با قابلیت دسترسی و حقوق بشر تغییراتی ایجاد کنند.” او با این استدلال که دو تفاوت اساسی میان انسان ها، از جنسیت و از این که کسی دچار ناتوانی هست یا نه ناشی می شوند، اقدامات بیشتری را از این قبیل در آینده پیش بینی کرد.”
واچیگ اظهار داشت: “انسان ها کار خود را در قانون آمریکایی های دچار معلولیت متوقف نخواهند ساخت. آنها فکرها یا اصولی ارائه خواهند کرد که از گردهم آوردن دو بخشی که بزرگترین اجزای سازنده انسانیت را تشکیل می دهند پشتیبانی کنند. “
