وقتی که گرِگ نیکلز در سال ٢٠٠٢ شهردار سیاتل شد، رسیدگی به گرمایش جهانی در دستور کار او قرار نداشت.
او معتقد بود که “تغییرات آب و هوا در آینده و ابتدا در نقاط دیگر روی خواهند داد.”
نیکلز بعدها گفت، ” اشتباه می کردم.”
به گفته جاناتان هیسکز، خبرنگار مستقر در سیاتل، نیکلز در ٢٠٠۵ آگاه شد که تغیرات آب و هوا در حال ایجاد اختلال در نقش یخچال های طبیعی هستند که به عنوان مخزن های طبیعی در زمستان آب را ذخیره و در تابستان با آب شدن یخ آن را آزاد می کنند. به نیکلز گفته شد که در اثر بالا رفتن درجه حرارت که به ذوب شدن یخچال های طبیعی می انجامد، کمبود آب می تواند بسیار زوتر از آنچه که انتظار میرفت رخ دهد. از آنجا که شهر بخش عمده برق خود را از انرژی آبی می گیرد، این پدیده همچنین می توانست موجب برانگیختن بحرانی در زمینه انرژی شود.
این برای نیکلز یک ندای بیدار کننده بود. او با گردآوردن شهرداران ۱۴۱ شهر دیگر اندکی بعد در همان سال بانی موافقتنامه شهرداران ایالات متحده برای مقابله با تغییرات آب و هوا گردید. این موافقتنامه از امضاء کنندگان می خواست تا در جوامع خود به هدف های تعیین شده در پروتکل بین المللی کیوتو برای مقابله با تغییرات آب و هوا با کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در ایالات متحده جامه عمل بپوشانند یا از آن نیز فراتر روند. نیکلز برای انتشار این پیام که بسیاری از شهرهای ایالات متحده برای مقابله با تغییرات آب و هوا آمادگی دارند، به سراسر جهان سفر کرد.
شهر به عنوان آزمایشگاه سیاستگذاری
در ایالات متحده تغییر و نوآوری اغلب در سطح محلی روی می دهد. شهرهای ایالات متحده مرتب به عنوان آزمایشگاه های سیاست گذاری به کار می روند و برنامه های نوآورانه ای را از طریق آزمون و ارزیابی تدوین می کنند.
تامی لینستروث و رایان بل، در کتابشان به نام “اقدام محلی: الگویی جدید در سیاست های مقابله با تغییرات آب و هوا” می گویند دولت های محلی برای اصلاح مسائل زیست محیطی به دلایل متعدد در موقعیت مناسبی قرار دارند. شهرها سیاست ها و بودجه های خود را خودشان کنترل می کنند و این امر آنها را در مقایسه با نهادهای بین المللی چابک تر و کارآمد تر می سازد.
در دهه گذشته، جوامع ایالات متحده تجربه های خود را با سیاست های شهری و زیست محیطی آغاز کردند. آنها در صدد مقابله با تغییر آب و هوا و در عین حال بهبود کیفیت هوا، کاستن از تراکم ترافیک و تضمین انرژی و قابلیت اتکاء بر آن بودند. جوامع محلی با به کار بستن مقررات، مشوق ها، سرمایه گذاری و فرارسی به مردم، برنامه های زیست محیطی خود را به اجرا گذاشتند.
برخی از اقدامات محلی با ناکامی مواجه شدند. ولی برنامه های موفق در مکان های دیگر نیز به اجرا گذاشته شدند و باعث بهبود محیط زیست در تمامی ایالت یا یک منطقه شدند. برای نمونه، برخی از شهرها دست کم بخشی از راهبرد “رشد هوشمند” پورتلند، اورگان را برای جلوگیری از گسترش حومه شهر و پی آمدهای ناشی از آن، ازجمله آلودگی هوا توسط اتومبیل ها، از دست دادن زمین های کشاوزی و فضاهای باز- به اجرا گذاشتند
به گفته لینستروث، رویکردهای محلی به تغییرات آب و هوا متفاوت هستند، ولی آنهایی که با موفقیت روبرو می شوند معمولا از رهبری نیرومند فرماتداران و شهرداران، هدف های خوب مشخص شده، منابع اختصاص داده شده، و کار و مشارکت صاحبان کسب و سرمایه و ساکنان برخوردارند .
در اثر کوشش های محلی تعدادی از بهترین عملکردها شناسایی شده اند:
- وضع مجموعه مقرراتی که کارآیی انرژی را تشویق می کند.
- سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی به منظور کاهش انتشارات خودروها.
- ارتقاء منابع انرژی تجدیدپذیر.
- ارائه طرح هایی برای جلوگیری از اتلاف و کاهش مصرف آب.
- افزیش تراکم توسعه شهری برای حفظ زمین های کشاورزی و فضاهای باز.
- بازیابی زباله ها.
هزینه ها و مزایا
موفقیت های بسیاری از رویکرد محلی به دست می آیند:
- اکثریت ایالات آمریکا دارای برنامه های کاری در زمینه آب و هوا و برنامه ها و مأموریت هایی برای شرکت های برق هستند که باید مقدار مشخصی از برق خود را از منابع تجدیدپذیر به دست آورند.
- بیش از هزار شهر ایالات متحده با نزدیک به ٩٠ میلیون جمعیت موافقتنامه شهرداران ایالات متحده برای مقابله با تغییرات آب و هوا را امضاء کرده اند.
- سیاتل به هدف های تعیین شده در پروتکل کیوتو در ٢٠٠۸ دست یافت. پورتلند، اورگان؛ نیویورک؛ سان فرانسیسکو؛ شیکاگو؛ و دیگر مراکز شهری در فهرست سبزترین شهرهای آمریکا و جهان قرار گرفته اند.
در اوایل ٢٠۱۵، دولت اوباما ۱۶ جامعه محلی ایالات متحده را به عنوان “قهرمانان اقدام در زمینه آب و هوا” معرفی کرد و پشتیبانی خود را از اقدامات آنها ارائه داد. این شهرها و جوامع دیگر دست به اقدام زدند زیرا با بالا آمدن سطح دریاها و بروز دیگر بلایای طبیعی ناشی از گرمایش جهان مواجه بودند.
بیل بلازیو، شهردار نیویورک با اشاره به اقدامات شهر خود در ارتباط با آب و هوا به مجله علمی آمریکا گفت: “اگر بی درنگ دست به کار نشویم، دیگر دیر خواهد بود.”
بنا بر آنچه که کاید برنفیلد در تارنمای هافینگتون پستنوشته است، حتی شهرهای کوچک و روستاها نیز با منابع محدود خود در تلاشند تا تفاوتی ایجاد کنند. آنها با استفاده از کمک هزینه های خصوصی یا وام های دولتی اقدامات پایداری را پیش می گیرند که به اندازه کافی پردامنه هستند و با شهرهای بزرگ رقابت می کنند.
کلمبوس، ویسکانسین، با ۵٫٠۱۵ نفر جمعیت به استفاده از لامپ های ال ای دی برای روشن کردن خیابان ها، تامین اتومبیل های دوسوخت شهرداری، ارائه پارکینگ های مجهز به پریز برق برای شارژ اتومبیل ها، بازرسی های مربوط به کارآَیی انرژی و مشوق های مالی برای صاحبخانه ها به منظور درختکاری به خود می بالد. جنوب دیتونا، فلوریدا، با ۱٢٫٢٧٩ نفر جمعیت، توجه خود را روی صرفه جویی در مصرف انرژی در تأسیسات شهرداری، نصب آب گرم کن های خورشیدی در اداره های آتش نشانی و آموزش دادن به کارکنان در مصرف انرژی تمرکز داده است.
بسیاری از شهرداران و شوراهای شهری پی برده اند که سبز شدن می تواند به رشد اقتصادی کمک کند.
نیکلز در مصاحبه ای با Grist ، یک مجله اینترنتی گفت: “ولی شما باید دست اندرکار باشید، شما باید این واقعیت را بپذیرید که این تغییر به تحقق خواهد پیوست، و سپس کارآفرینان را تشویق کنید تا ببینند چگونه می توانند مشاغل سبز ایجاد کنند..”
بعد از این که کلمبوس شروع به بازاریابی برای دستاوردهای سبز خود کرد، میلیون ها دلار سرمایه گذاری مالی به سوی این شهر سرازیر شدند. این گنج باد آورده بودجه لازم برای ساخت یک مجتمع مسکونی، یک مرکز کمک کار- زندگی، و توسعه عملیات بسته بندی و ساختن تلمبه را تأمین کرد. یک کارشناس و پرورش دهنده هنر، کلمبوس را به دیگر شهرهای ویسکانسین ترجیح داد.
اقدامات محلی حائز اهمیت اند
در حالی که برخی از منتقدان می گویند سیاست های ملی می توانند با اثرات چشگیرتری همراه باشند، سیاست ها و برنامه های اتخاذ شده در سطح شهرها غالبا توسط تمامی ایالات یا تمامی مناطق پذیرفته و به اجرا گذاشته می شوند. سیاتل الهام بخش اقدام مربوط به تغییرات آب و هوا در سرتاسر ایالت واشنگتن بود و سان فرانسیسکو راه کالیفرینا را برای به دست گرفتن رهبری اقدامات در زمینه آب و هوا در سرتاسر ایالات متحده هموار ساخت.
بعضی از ایالات قدرت اقتصادی بیشتری نسبت به ایالات دیگر دارند. وقتی کالیفرنیا، پرجمعیت ترین ایالت که اقتصادش از اقتصاد ٧ کشور وسیع تر است، معیارهای سخت گیرانه تری را می پذیرد، دیگر ایالات و مجموعه صنایع به این موضوع توجه می کنند. به عنوان نمونه، کالیفرنیا ضوابطی را از تصویب گذارند که مقرر می کند یک اتومبیل از ٧ اتومبیل فروخته شده در آن ایالت باید برقی یا انتشارات آن در حد صفر باشد و ۵٠ درصد کاهش در میزان انتشار گازهای گلخانه ای را الزامی می کند. از آن هنگام، ٧ ایالت دیگر هم این ضوابط را به اجرا گذاشته اند. چندی پیش، مقررات کالیفرنیا برای اتومبیل های پاکیزه تر به نوآوری در صنعت خودروسازی در زمینه فناوری کنترل انتشارات دامن زد.
در ایالات متحده ابتکارات در چندین صحنه مانند طرح غربی آب و هوا، طرح منطقه ای گازهای گلخانه ای و طرح حمل و نقل و آب و هوا به تأثیر سیاست های سازگار با محیط زیست می افزایند. شهرها از طریق توافق میان شهرداران به اقدامات مشابه دست می زنند. امروزه، ۴۵٠ شهر و فرمانداری ایالات متحده در شبکه های جهانی دولت های محلی در ارتباط با آب و هوا مشارکت دارند.
به گفته جفری ساش اقتصاددان و مدیر مؤسسه زمین در دانشگاه کلمبیا می گوید، از آنجا که شهرها مسؤل حد اقل نصف آلودگی ناشی از گازهای گلخانه ای هستند، اقدامات آنها ممکن است نقش نهایی تعیین کننده ای در مبارزه با گرمایش جهانی داشته باشند.
در یک گردهمایی سازمان ملل متحد در ٢٠۱۴، دو هزار شهر از سرتاسر جهان تعهداتی را برای اقدام در رابطه با تغییرات آب و هوا به موجب یک پیمان جهانی شهرداران متعهد شدند.
مایکل بلومبرگ، نماینده ویژه سازمان ملل متحد و شهردار پیشین نیویورک خاطر نشان ساخت که شهرها مصمم هستند پیشگام واکنش در برابر تغییرات آب و هوا باشند. وی اظهار داشت: “آنها می توانند به کشورها برای تعیین هدف های لازم و تعرضی در ارتباط با گازهای گلخانه ای یاری دهند.” زیرا در نهایت، تغییرات آب و هوا یک مسئله جهانی است که یک اقدام جهانی را ایجاب می کند.”
