اکثر آمریکایی ها می دانند که چگونه راه آهن زیرزمینی در اوایل قرن نوزدهم حدود صد هزار برده را از ایالت های جنوب به شمال ایالات متحده و کانادا انتقال داد و به آزادی رساند.
اما تعداد کمی از مردم از راه‌آهن زیرزمینی که بردگان را به جنوب برد و در مکزیک به آزادی رساند، آگاهی دارند.
آلیس بامگارتنر، دانشیار تاریخ در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و نویسنده کتاب به سوی آزادی در جنوب: فرار بردگان به مکزیک و مسیر جنگ داخلی می گوید: “این مسیر فرار در تاریخ ایالات متحده اساسی بود. تهدید فرار بردگان به مکزیک باعث بی ثباتی برده داری در تگزاس و لوئیزیانا گشت.”
به گفته بامگارتنر، یکی از دلایلی که مسیر فرار به سوی جنوب کمتر مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته، این است که به راهنماها که از طرفداران لغو برده داری بودند و خانه‌های امن رسمی که در امتداد مسیر شمالی رایج بودند، اتکا نداشت.
در عوض، بردگان عمدتاً به صورت شفاهی از راه‌آهن زیرزمینی جنوب خبر دار می شدند.
بامگارتنر می‌گوید کارگران مکزیکی که در تگزاس کار می‌کردند، گاهی بردگان را راهنمایی می کردند و به آنها درباره گذرگاه ها به سوی مکزیک اطلاعات می دادند. او در پایان می گوید: “خیلی کمتر از آنچه که ما فکر می کنیم سازماندهی شده بود.”
مکزیک قبل از ایالات متحده وعده آزادی داد
از زمان لغو برده داری در سال ۱۸۲۹ مکزیک برای بردگان به مکان امنی به عنوان مقصد و آغاز زندگی جدید تبدیل شد.
بامگارتنر اولین بار راه آهن زیرزمینی به سوی جنوب را در اسناد تاریخی بایگانی شده مکزیک کشف کرد. در آنجا، او به صورت تصادفی یک پرونده دادگاه را به دست آورد که در آن مالک یک مزرعه در تگزاس برای بازگرداندن بردگان فراری به مکزیک رفته بود. سیستم حقوقی مکزیک ادعای او را رد کرد.
همچنین در همین دوران، لوس ماسکوگوس، شبه نظامیان سازمان یافته سمینول سیاه (بومیان آمریکا) در برابر صاحبان برده که سعی می کردند ادعای خود را در مکزیک ثابت کنند، مقاومت می‌کردند.
پیگیری نشانه های ناشناخته
مورخان و مردم شناسان سعی کرده اند راه آهن زیرزمینی به سوی جنوب را با حداقل اطلاعات و بدون آثار و نشانه هایی که از راه آهن زیرزمینی به سوی شمای در دست می باشد، بازسازی کنند.
بامگارتنر گفت: “این واقعیت که ما اطلاعات زیادی در مورد این مسیر و نحوه کار راه آهن زیرزمینی در دست نداریم، نشان می دهد که آنها تا چه حد در انجام این کار موفق بوده اند، زیرا هیچ ردی برای ما یا برده داران به جا نگذاشتند.”
در سال ۲۰۱۰، سازمان پارک های ملی ایالات متحده مسیر فرضی را از شهر ناکیتاش، لوئیزیانا، به تگزاس، و به مونکلووا، مکزیک ترسیم کرد.
زندگی جدید در مکزیک
بامگارتنر و سایر محققان به این نتیجه رسیده اند که ده هزار برده بین سال های ۱۷۰۰ تا ۱۸۶۵ به مکزیک فرار کردند. بامگارتنر تخمین می زند که بین ۱۸۵۰ و ۱۸۵۹ تقریباً پنج هزار برده به مکزیک رفتند، و بنابراین این سال ها را فعال ترین سال های فعالیت در تاریخ این راه آهن زیرزمینی می نامد.
اطلاعات کمی در مورد زندگی آنها در مکزیک وجود دارد، فقط اینکه آنها هرگز به ایالات متحده بازنگشتند.
فلیکس هیوود که در تگزاس به بردگی درآمده بود در تاریخ شفاهی که در ۱۹۳۶ به جا گذاشت به یاد می آورد که خانواده‌اش باید بین رفتن به شمال یا جنوب برای یافتن آزادی انتخاب می کرد.
خانواده او به کسانی که پیشنهاد می کردند به شمال بروند می خندید. او گفت: “تنها کاری که باید انجام می‌دادیم پیاده رفتن به سمت جنوب بود، و به محض عبور از ریو گرانده آزاد یودیم.”
هیوود ادامه داد: “در مکزیک می توانستید آزاد باشید. صدها برده به مکزیک رفتند و کار درست را انجام دادند. ما از آنها خبر می شنیدیم که تابعیت مکزیک را به دست آوردند و فرزندان خود را منحصراً به زبان مکزیکی بزرگ کردند.”
دویستمین سالگرد روابط دیپلماتیک بین ایالات متحده و مکزیک و بزرگداشت ماه تاریخ سیاهپوستان فرصتی فراهم می کند تا هم در مورد برده داری و هم روش‌های مقاومت بردگان تأمل کنیم و برای ایجاد زمینه برای آینده‌ای امیدوارکننده تر تلاش کنیم.
