با وجود همه گیری ویروس کرونا، آمریکایی ها این هفته سالگرد راهپیمایی بزرگ واشنگتن برای شغل و آزادی سال ۱۹۶۳، نقطه اوج جنبشی که به تصویب قوانین مهم حقوق مدنی در ایالات متحده منجر گشت را گرامی خواهند داشت.
آنها بصورت آنلاین و شرکت در رویدادهایی که در سراسر ایالات متحده و همچنین در واشنگتن، جاییکه در ۲۸ اوت ۱۹۶۳ تقریباً ۲۵۰ هزار آمریکایی گرد هم آمدند، این روز را گرامی خواهند داشت.
بسیاری از آنها از مجموعه سه گانه رمان گرافیکی به نام راهپیمایی، که با همکاری جان لوئیس، عضو فقید کنگره ایالات متحده نوشته و بین سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۶ به چاپ رسید، الهام خواهند گرفت. سومین جلد این مجموعه پرفروش، برنده جایزه کتاب ملی شده است.
۵۷ سال پیش، لوئیس ۲۳ سال داشت و جوان ترین سخنران این راهپیمایی در مقر بنای یادبود لینکلن بود، و درست قبل از اینکه مارتین لوتر کینگ جونیور سخنرانی معروف “من رویایی دارم” خود را ایراد کند، خطاب به تظاهرکنندگان سخنرانی کرد.
ShareAmerica با اندرو آیدین، نویسنده و نیت پاول، تصویرگر این رمان گرافیکی تماس حاصل کرد تا درباره مشاركت هنری آنها با مرحوم جان لوئیس اطلاعات بیشتری به دست آورد.
آنها گفتند که این ایده نخست سال ها پیش مطرح شد. آیدین که در آن زمان یکی از دستیاران لوئیس در دفترش بود به همكاران خود گفت كه قصد دارد در کامیک- کان، كنفرانس سالانه خلاقان و دوستداران کتاب داستان های مصور شرکت کند. همتیان آیدین به او خندیدند ولی لوئیس گفت که در ۱۹۵۷ یک کتاب مصور درباره کینگ در طول زندگی او از یک فعال جوان گرفته تا عضو بلند مدت کنگره ایالات متحده تأثیر گذاشته بود.
آیدین پیشنهاد کرد که لوئیس تجربه خود را برای یک کتاب مصور روایت کند. اما لوئیس که کتاب خاطرات خود را تحت عنوان راه رفتن با باد نوشته بود، در این مورد تردید داشت. آیدین گفت: “کمی زمان برد تا آقای لوئیس را متقاعد کنیم كه یک کتاب مصور راه خوبی برای منتقل کردن تاریخ جنبش حقوق مدنی به نسل های جدید است، اما وقتی این ایده را پذیرفت، با تمام وجودش به آن متعهد شد.”
ایجاد یک اثر کلاسیک امروزی
آیدین به خاطر آورد که در آخر هفته و یا پس از پایان روز کاری با لوئیس مصاحبه می کرد. او در حین نگارش متن را با لوئیس در میان می گذاشت و از او نظرخواهی می کرد.
پس از انتشار هر جلد، این سه همکار در کنار یکدیگر در رویدادهای مختلف برای گفتگو درباره آن حضور می یافتند. آیدین گفت که گاهی اوقات “سوال مخاطبان یا مکان رویداد خاطره ای را در ذهن لوئیس زنده می کرد و می گفت که باید حتماً از آن در کتاب مصور یاد کنیم.”
پاول – که به یاد گزارش های تلویزیونی دوران جنبش حقوق مدنی تصاویر را به رنگ سیاه، سفید و سایه های خاکستری کشید- روند همکاری را “بسیار فشرده” توصیف کرد و گفت که مستلزم ارتباط سه جانبه در تک تک مراحل بود.
پاول گفت: “من بر اساس متن اندرو، جزئیات را با سایر مراجع و گزارش های تاریخی و کتاب خاطرات لوئیس مقایسه می کردم، و دنبال عکس های مرتبط وقت می گشتم. کل روند واقعاً همه جانبه بود.” هر وقت این سه مرد با هم مسافرت می کردند، لوئیس جزئیات جدیدی را با آنها به اشتراک می گذاشت، و این اتفاق زیاد می افتاد.
پاول مطمئن نبود چگونه خشونت علیه فعالان حقوق مدنی را که علیه جداسازی نژادی و محرومیت از حق رأی آمریکایی های آفریقایی تبار اعتراض می کردند، به تصویر بکشد.
پاول گفت: “اگر یک صحنه خشونت آمیز احساس بیزاری، وحشت و اضطراب در من پشت میز کارم به وجود می آورد، می دانستم که صحنه را به درستی ترسیم می کنم. خشونت زشت و دهشتناک است، بنابراین روند کارم را سریع و خام نگه داشتم.”
“یک جشنواره”… و یک درس
پس از انتشار راهپیمایی، برای آیدین که هنوز هم از طرفداران سفت و سخت کامیک- کان است – معرفی لوئیس در این کنفرانس بسیار جالب بود. آیدین گفت: “آقای لوئیس عاشق رفتن به كامیك- کان بود و آن را “یک جشنواره” می نامید. او مردم را دوست داشت و بودن در کنار گروه کاملاً جدیدی از مردم برای او بسیار جذاب بود. من شادی را در چهره او، اولین باری که در کامیک- کان شرکت کرد و هنگامیکه مردم برای امضای او در صف ایستاده بودند، به یاد دارم.”
آیدین گفت، لوئیس به خصوص از بازآفرینی راهپیمایی های مشهور خود برای کودکان در جشنواره های کتاب داستان های مصور لذت برد.
آیدین گفت: “راهپیمایی در کنفرانس های کامیک- کان فوق العاده بود. ما با چند صد دانش آموز شروع به راهپیمایی می کردیم و وقتی به محل کنفرانس می رسیدیم هزاران نفر با ما راهپیمایی می کردند. … ما سعی می کردیم شیوه راهپیمایی را به نسل های جدید نشان دهیم تا برای ادامه مبارزه آماده باشند.”
پاول گفت، مجموعه سه گانه راهپیمایی – که اکنون در بسیاری از برنامه های درسی مدارس ارائه داده می شود- نشان می دهد که چگونه جوانان در دهه های گذشته تغییرات لازم را در جامعه ایجاد کردند. امروزه، همه جوانان باید درک کنند که این لحظه در زندگی آنها یک تمرین نیست، و هرگز چنین نبوده است.”