دکتر سولومون کارتر فولر در اوایل قرن بیستم دو کشف اساسی در مورد بیماری آلزایمر، یک اختلال مغزی و عصبی که به تدریج حافظه و تفکر ذهنی را از بین می برد، انجام داد.
او همچنین اولین روانپزشک آمریکایی آفریقایی تبار در ایالات متحده بود.
امروزه، دانشمندان می دانند که یکی از مشخصات بیماری آلزایمر، نوعی زوال عقل که تقریباً ۴۴ میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد، نابود شدن نورون ها و سیناپس ها در قشر مغز است.
اما بیش از یک قرن پیش، روانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب معتقد بودند که این نوعی جنون است، اصطلاحی که در آن زمان برای اشاره به بیماری روانی استفاده می شد. تحقیقات فولر این دیدگاه را تغییر داد.
پدربزرگ پدری فولر که در لیبریا به دنیا آمد، یک برده در ایالات متحده بود که آزادی خود را خرید و به آفریقا مهاجرت کرد. فولر در ۱۸۸۹ برای تحصیلات دانشگاهی خود به ایالات متحده بازگشت و در کالج لیوینگستون در کارولینای شمالی به تحصیل پرداخت.
فولر کمتر از ده سال بعد مدرک پزشکی خود را از دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون دریافت کرد. او در رشته پاتولوژی – آسیب شناسی تخصص یافت و در آن دانشکده به تدریس پرداخت.
تمرکز بر بیماری
چند سال بعد، فولر برای پژوهش در زمینه مغز و اعصاب در بیمارستان رویال روانپزشکی مونیخ با آلویس آلزایمر انتخاب شد. فولر تحت نظارت آلزایمر تحقیقات خود را در زمینه علوم اعصاب و آسیب شناسی این بیماری آغاز کرد.
در حالیکه این بیماری هنوز به نام آلزایمر (به نام محقق اصلی آن) نامگذاری نشده بود، فولر شروع به مطالعه روی مغز بیمارانی کرد که علائم آن را نشان می دادند. وقتی فولر به ایالات متحده بازگشت، به مطالعه آسیب شناسی بیماری آلزایمر در بیمارستان وست بورور در ماساچوست ادامه داد و در آنجا دو اکتشاف انجام داد.
فولر دریافت که بیماران مبتلا به این بیماری دو ناهنجاری مغزی کلیدی را نشان می‌دهند – پلاک های آمیلوئیدی و درهم تنیدگی های نوروفیبریلاری که اکنون هر دو به عنوان علائم بارز بیماری آلزایمر شناخته می‌شوند.
فولر نه تنها پنج ماه قبل از آلزایمر در مورد درهم تنیدگی های نوروفیبریلاری نوروفیبریلاری نوشت، بلکه راه را برای متخصصان مغز و اعصاب در ایالات متحده و خارج از کشور هموار کرد تا این بیماری را به عنوان یک رنج جسمی – نه روحی – بهتر درک کنند.
فولر علیرغم سهمی که در تحقیقات درباره آلزایمر داشت، از اثرات نژاد پرستی مصون نبود. فولر سال ها به طور غیررسمی بدون ترفیع یا افزایش حقوق به عنوان مدیر بخش نورولوژی در دانشگاه بوستون فعالیت کرد، و در ۱۹۳۳ پس از این که یکی از همکاران سفیدپوستش رسماً به این سمت ارتقاء یافت، خود را بازنشسته کرد.
او درباره بازنشستگی اش گفت: “با همه کارهایی که انجام داده ام، اگر به خاطر رنگ پوستم نبود شاید می توانستم بیشتر پیشرفت کنم و به سمت های بالاتری دست یابم.”
با این حال، مشارکت فولر در علم در قرن گذشته به رسمیت شناخته شده است. انجمن روانپزشکی آمریکا جایزه خود برای متخصصان سیاهپوست در عرصه بهداشت روانی را به افتخار او نامگذاری کرد و مرکز بهداشت روانی دکتر سولومون کارتر فولر در بوستون نیز به افتخار او نامگذاری شده است.
