علیرغم کاهش عضویت در اتحادیه های کارگری آمریکا در چندین دهه گذشته، که به عوامل متعدد از جمله سیاست و کاهش اشتغال در بخش تولید نسبت داده می شود، متخصصان نشانه های جدیدی از احیای اتحادیه ها را مشاهده می کنند.
شش درصد از کارگران ایالات متحده به یک اتحادیه تعلق دارند، میزانی که از ۱۷٪ در ۱۹۸۳ و ۳۵٪ در ۱۹۵۴ – بالاترین درصد عضویت- کاهش یافته است. اما در یک دوره شش ماهه از اکتبر ۲۰۲۱ تا مارس ۲۰۲۲، میزان درخواست ها برای عضویت در اتحادیه های کارگری ۵۷٪ نسبت به همان دوره در سال قبل افزایش یافت.
درخواست ها برای انتخابات اتحادیه های کارگری در سال جاری به بالاترین سطح خود در دهه اخیر رسیده است.
اتحادیه های کارگری منافع تعداد زیادی از کارگران در صنعت حمل و نقل و ادارات دولتی را نمایندگی می کنند و در نمایندگی از کارمندان در بخش آموزش، مراقبت های بهداشتی، ساخت و ساز و اطلاعات (انتشارات، فیلم، رادیو، پردازش داده ها) فعال هستند.
افزایش اخیر تلاش ها برای تشکیل اتحادیه از کارمندان خطوط هوایی، خرده فروشی و صنعت فناوری که خواستار صدای قوی تری در محیط کار خود هستند، سرچشمه می گیرد. در پی یک رأی گیری تاریخی برای اتحادیه سازی، جنبش کارگری اکنون رانندگان تحویل کالا و کارمندان کافی شاپ ها را نیز شامل می شود.
کارفرمایان و کارگران احساسات شدیدی نسبت به اتحادیه سازی دارند. حامیان آن می گویند که اتحادیه های کارگری به کارمندان کمک می کنند تا در مورد ساعات کاری، حقوق، مزایا و شرایط کاری بهتر با کارفرمایان خود مذاکره کنند. مخالفان آن می گویند اتحادیه های کارگری پر هزینه هستند و به جمع کل درآمد شرکت ها لطمه می زنند.
پرزیدنت بایدن با اشاره به اینکه حق هر کارمند یا کارگر برای انتخاب آزاد و منصفانه برای عضویت در یک اتحادیه کارگری توسط قوانین ایالات متحده تضمین شده است، می گوید که کارگرانی که به یک اتحادیه می پیوندند “از حق شرکت در تصمیمگیری هایی که بر زندگی شان تاثیر می گذارد برخوردار می شوند … به عبارت دیگر، اتحادیه یعنی اینکه دموکراسی وجود دارد.”
نحوه تشکیل اتحادیه های کارگری
قانون ملی روابط کاری که در دوران رکود بزرگ در ۱۹۳۵ به تصویب رسید و با امضای رئیس جمهور فرانکلین روزولت به قانون تبدیل گشت رسید، از حق کارگران برای تشکیل اتحادیه حمایت می کند.
این قانون به ایجاد هیئت ملی روابط کاری (NLRB) انجامید، یک نهاد دولتی مستقل که نظارت و تأیید آرای کارگران برای اتحادیه سازی، بررسی نقض قانون ملی روابط کاری، و حل و فصل اختلافات بین اتحادیه ها و کارفرمایان بخش خصوصی را بر عهده دارد.
اگر کارگران یک شرکت، یک نهاد دولتی، یا یک سازمان بخواهند یک اتحادیه تشکیل دهند، دو راه برای این کار وجود دارد:
۱- اگر حداقل ۳۰٪ از کارگران با امضای یک درخواستنامه خواهان تشکیل یک اتحادیه شوند، هیئت ملی روابط کاری یک انتخابات برگزار می کند. اگر اکثریت کارگران به اتحادیه سازی رأی مثبت دهند، این هیئت تأیید خواهد کرد که اتحادیه نمایندگی کارگران در مذاکرات جمعی با کارفرمایان خود را بر عهده خواهد داشت.
۲- کارفرمایان بر اساس شواهد- معمولاً کارت های مجوز اتحادیه سازی که توسط اکثریت کارمندان امضا شده- می توانند داوطلبانه یک اتحادیه را به رسمیت بشناسند.
نقش اتحادیه های کارگری
وقتی یک اتحادیه تأیید و به رسمیت شناخته شد، کارفرما موظف است در مورد شرایط و ضوابط استخدام با نماینده اتحادیه مذاکره کند. حدود نیمی از اتحادیه ها برای تضمین اولین قرارداد خود با کارفرمایان، بیش از یک سال مذاکره می کنند.
مذاکرات یک اتحادیه برای بهبود دستمزد و شرایط کار به ویژه برای کارگرانی که ممکن است با تبعیض مواجه و یا به حاشیه رانده شوند، از جمله رنگین پوستان، زنان یا افراد دارای معلولیت بسیار مهم است.
اتحادیه های کارگری در برابر انتقام جویی غیرقانونی به دلیل استفاده از حقوق خود برای کسب حداقل دستمزد، دستمزد اضافه کاری، شرایط کار ایمن، مذاکرات جمعی و یک محیط کار عاری از تبعیض از اعضای خود محافظت می کنند.
علاوه بر این، اتحادیه های کارگری به طور فزاینده از طریق طرح هایی مانند برنامه های پیش از کارآموزی که می تواند به مشاغل با درآمد خوب منجر شود، مسیرهای شغلی را پیش پای اعضای خود قرار می دهند.
این مقاله توسط هالی روزنکرانتس، یک نویسنده مستقل نوشته شده است.
