سخنان پرزیدنت اوباما در نخستین جلسه کنفرانس آب و هوا در پاریس (COP21)
لو بورژه
پاریس، فرانسه
پرزیدنت اوباما: پرزیدنت اولاند، آقای دبیرکل، رهبران همکار، ما به پاریس آمده ایم تا عزم راسخ خود را نشان دهیم.
ما مراتب تسلیت خود را به مردم فرانسه به خاطر حملات وحشیانه به این شهر زیبا ابراز می داریم. ما با اتحاد در همبستگی، نه تنها برای اجرای عدالت در قبال شبکه تروریستی مسؤل این حملات، بلکه برای محافظت از مردم خود و پاسداری از ارزش های پایداری که ما را نیرومند و آزاد نگه می دارند در کنار یکدیگر می ایستیم. و ما به مردم پاریس به خاطر پافشاری برای برگزاری این کنفرانس حیاتی– به عنوان یک اقدام چالشگرانه که ثابت می کند هیچ چیز در عزم ما در بنا نهادن آینده ای که برای فرزندانمان می خواهیم خلل وارد نمی کند- درود می فرستیم. و در طرد کسانی که می خواهند جهان ما را به ویرانی کشند، اقدامی بزرگتر از هماهنگ کردن بهترین تلاش هایمان برای نجات آن وجود ندارد.
این هفته نزدیک به ٢۰۰ کشور در اینجا گردهم آمده اند – این یک اعلام حضور در برابر همه چالش های پیش روی ما است. خطر روز افزون تغییرات آب و هوا می تواند حدود و وضعیت این قرن را بیش از هر عامل دیگری تعیین کند. آنچه باید ما را امیدوار سازد این است که این یک نقطه عطف، زمانی برای تصمیمگیری قاطع نهایی به منظور نجات سیاره مان است؛ و این واقعیت است که کشورهای ما در مورد فوریت این چالش احساس مشترکی دارند و به طرز روز افزون درمی یابند که مبادرت به چاره جویی در برابر آن در توانایی ما است.
درک ما از راه هایی که انسان ها موجب ایجاد اختلال در آب و هوا می شوند هر روز افزایش می یابد. ۱۴ سال از ۱۵ سالی که به عنوان گرم ترین سال ها ثبت شده اند از سال ٢۰۰۰ به این سو پیش آمده اند. – و ٢۰۱۵می رود تا به عنوان گرم ترین سال شناخته شود. هیچ کشوری چه بزرگ و چه کوچک، چه غنی و چه فقیر- از پی آمد چنین وضعی در امان نیست.
در این تابستان من آثار تغییرات آب و هوا را از نزدیک در آلاسکا که شمالی ترین ایالت ما است مشاهده کردم. در آنجا دریا تقریبا در حال بلعیدن روستاها و فرسودن خطوط ساحلی است، در آنجا یخ های دائمی در حال آب شدن هستند و گستره توندراها در حال سوختن است، در آنجا یخچال های طبیعی با آهنگی که در عصر امروزی ما بی سابقه بوده است در حال آب شدن هستند. این پیش منظره ای از یک آینده ممکن بود—نگاهی سریع به سرنوشت کودکان ما در صورتی که آب هوا از کوشش هایی که ما برای مقابله به کار می بندیم سریع تر تغییر پیدا کند. کشورهای زیر آب رفته. شهرهای متروک. مزارعی که دیگر چیزی در آنها نمی روید. اختلالات سیاسی که به بحران های تازه دامن می زنند، و حتی سرازیر شدن سیل عظیم تری از مردم ناامید که در جستجوی پناهگاه به کشورهایی غیر از کشور خود می روند.
این آینده، آینده ای نیست که در آن اقتصادها قوی باشند و حتی آینده ای نیست که در آن کشورهای آسیب پذیر بتوانند تکیه گاهی برای خود بیابند. این آینده ای است که ما قدرت تغییر دادنش را داریم. همین جا و هم اکنون. اما فقط به شرطی که برای رویارویی با این لحظه به پا خیزیم. همانگونه که یکی از فرمانداران آمریکا گفت: “ما نخستین نسلی هستیم که اثرات تغییرات آب و هوا را احساس می کنیم، و آخرین نسلی هستیم که می توانیم چاره ای برای آن بیابیم.”
من شخصا به عنوان رهبر بزرگترین اقتصاد دنیا و دومین کشور انتشار دهنده گازهای آلاینده جهان به اینجا آمده ام، تا بگویم ایالات متحده نه تنها نقش خود را در ایجاد این مشکل تایید می کند، بلکه مسؤلیت خود را برای مبادرت به اقدام در برابر آن می پذیرد.
ما طی هفت سال گذشته به سرمایه گذاری های بلندپروازانه ای در انرژی پاکیزه و کاهش بلندپروازانه انتشارات [کربن] خود دست زده ایم. ما برق حاصل از نیروی باد را سه برابر و برق حاصل از نیروی خورشیدی را بیست برابر ساخته ایم. و به ایجاد مناطقی در آمریکا یاری رسانده ایم که این منابع انرژی پاکیزه سرانجام ارزان تر از انرژی متعارف آلوده تر تمام می شوند. ما برای کارآمد ساختن انرژی از هر راه قابل تصوری سرمایه گذاری کرده ایم. ما به تاسیسات زیربنایی که سوخت های فسیلی با کربن بالا را از زمین بیرون می کشند نه گفته ایم، و از برقرار شدن ضوابطی که برای نخستین بار میزان آلودگی کربن منتشر شده در هوا را توسط نیروگاه های ما محدود می کنند، استقبال کرده ایم.
پیشرفت هایی که به دست آورده ایم به بالا بردن بی سابقه بازده اقتصادی ما یاری داده اند، و آلودگی کربن ما به پایین ترین حد خود، در تقریبا دو دهه گذشته رسیده است.
ولی خبر خوش این است که این روند فقط منحصر به آمریکا نیست. سال گذشته، اقتصاد جهانی رشد داشت، در حالیکه میزان کربن ناشی از سوخت های فسیلی ثابت باقی ماند. و هر چه از اهمیت این موضوع سخن بگوییم کم است. ما استدلال های گذشته را برای خودداری از دست زدن به اقدام در هم شکسته ایم. ما ثابت کرده ایم که رشد اقتصادی و محیط زیست ایمن تر دیگر نباید با یکدیگر در تضاد باشند، آنها می توانند همزمان و هماهنگ با یکدیگر کار کنند.
این باید برای ما مایه امیدواری باشد. یکی از دشمنانی که ما در این کنفرانس با آن مواجه خواهیم بود بدبینی است، این تفکر که ما در برابر تغییرات آب و هوا نمی توانیم هیچ کاری انجام دهیم. پیشرفت ما در طی این دو هفته باید به ما امیدواری بدهد، امیدی که در اقدام جمعی ریشه دارد.
در اوایل این ماه در دوبی، پس از سال ها تاخیر، جهان موافقت کرد تا به اتفاق هم برای کاستن از آلاینده های بزرگ که به عنوان HFCs شناخته می شوند تلاش کند. تاکنون، پیش از رویداد پاریس، بیش از ۱۸۰ کشور که ٩۵ درصد از انتشارات جهانی را نمایندگی می کنند، هدف های خود را در ارتباط با آب و هوا ارائه کرده اند. این یک پیشرفت است. آمریکا نیز به نوبه خود در تلاش است تا به هدف هایی که من شش سال پیش در کپنهاگ تعیین کردم دست یابد – ما انتشارات کربن را تا سال ٢۰٢۰ به میزان ۱٧ درصد در مقایسه با سطوح سال ٢۰۰۵ کاهش خواهیم داد. به همین دلیل، من سال گذشته هدف جدیدی تعیین کردم: ایالات متحده ظرف ده سال دیگر از حالا، انتشارات کربن ما را به ٢۶ تا ٢۸ درصد پایین تر از سطوح سال ٢۰۰۵ خواهد رساند.
بنا بر این کوشش ما اینجا در پاریس معطوف به این است که این دستاوردها را به یک چارچوب پایدار برای پیشرفت انسان تبدیل کنیم—نه یک راه حل موقت، بلکه یک راهبرد بلندمدت که به جهان برای آینده ای با کربن پایین اعتماد می دهد.
اینجا در پاریس، بگذارید به توافقی دست یابیم که بر بلندپروازی بنا شده باشد، جایی که پیشرفت راه را برای رسیدن به هدف هایی که به طور منظم روزآمد می شوند هموار می کند- هدف هایی که نه تنها برای هر کدام از ما، بلکه توسط هر کدام از ما با توجه به تفاوت هایی که هر کشور با آنها مواجه است تعیین شده باشند.
اینجا در پاریس، بگذارید درباره یک نظام نیرومند شفافیت به توافق برسیم که به هر یک از ما از این بابت که همه ما به تعهدات خود عمل می کنیم اطمینان می بخشد. و بگذارید اطمینان یابیم که کشورهایی که هنوز توانایی کامل برای گزارش هدف های خود را ندارند از حمایت مورد نیازشان برخوردار شوند.
اینجا در پاریس، بگذارید تعهد خود را به فراهم آوردن منابع لازم برای کشورهایی که به منظور احتراز از مرحله کثیف توسعه آمادگی دارند، بار دیگر مورد تأکید قرار دهیم. و من تصدیق می کنم که این کار آسانی نیست. این کار مستلزم تعهد به نوآوری و تامین سرمایه برای تداوم کاهش هزینه انرژی پاکیزه است. و به همین سبب است که من امروز بعد از ظهر، برای اعلام یک اقدام تاریخی مشترک به منظور تسریع نوآوری مربوط به انرژی پاکیزه در سطح دولتی و خصوصی در یک مقیاس جهانی، به بسیاری از شما خواهم پیوست.
اینجا در پاریس، همچنین بیایید اطمینان حاصل کنیم که این منابع در دسترس کشورهایی قرارمی گیرند که برای آماده شدن برای مقابله با تاثیرات تغییرات آب و هوا که دیگر اجتناب پذیر نیستند به کمک نیاز دارند. ما از این حقیقت آگاهیم که برخی از کشورها نقش چندانی در انتشار آلاینده ها و تغییرات آب و هوا ندارند، ولی از نخستین کشورهایی خواهند بود که با مخرب ترین آثار آن مواجه خواهند شد. برای برخی از کشورها، به ویژه کشورهای جزیره ای که من فردا با رهبرانشان ملاقات خواهم کرد، تغییرات آب و هوا تهدیدی برای موجودیت آنها است. به همین دلیل است که امروز، در هماهنگی با سایر کشورها، آمریکا بر تعهد قوی و مداوم خود به صندوق کشورهای کمتر توسعه یافته تاکید می کند. و فردا، ما کمک های جدیدی را به طرح های بیمه خطر که به جمعیت های آسیب پذیر در بازسازی قوی تر خود پس از وقوع بلایای مرتبط به آب و هوا یاری می رسانند، تعهد خواهیم کرد.
سرانجام، اینجا در پاریس، بیایید به کسب و کارها و سرمایه گذاران نشان دهیم که اقتصاد جهانی بر روی مسیر استواری به سوی آینده ای با کربن کم قرار دارد. اگرمقررات و مشوق های درستی را به اجرا بگذاریم، قدرت خلاقیت برترین دانشمندان و مهندسان و کارآفرینان را به منظور گسترش فناوری های انرژی پاکیزه، و شغل ها و فرصت های جدید در سراسر جهان آزاد خواهیم ساخت. صدها میلیارد دلار آماده سرمایه گذاری در کشورهای سراسر جهان هستند، به شرطی که کشورها این پیام را دریافت کنند که این بار ما جدی هستیم. پس بیایید این پیام را بفرستیم.
این همان کاری است ما می خواهیم ظرف دو هفته انجام دهیم. هدف ما نه تنها دستیابی به موافقتنامه ای برای کاهش گازهای آلاینده ای است که در هوا منتشر می کنیم، بلکه رسیدن به موافقتنامه ای است که به ما در رهایی دادن مردم از فقر بدون محکوم ساختن نسل آینده به زندگی در سیاره ای که دیگر ظرفیتی برای ترمیم ندارد، کمک خواهد کرد. اینجا در پاریس، ما می توانیم به جهان نشان دهیم که وقتی گردهم می آییم و در تلاش هایمان به سوی هدفی مشترک متحد می شویم، همه چیز امکان پذیر است.
بگذارید جای شکی باقی نماند، نسل آینده به اقدامات ما چشم دوخته است. بیش از یک هفته پیش، من در مالزی بودم و در نشستی با جوانان شرکت کردم. نخستین پرسش توسط یک زن جوان اهل اندونزی مطرح شد و سؤال او درباره تروریسم، یا اقتصاد، و یا حقوق بشر نبود. سؤال او درباره تغییرات آب و هوا بود. او در مورد آنچه که در پاریس می توانیم به انجام برسانیم پرسید، و اینکه جوانانی مانند او چه کاری برای کمک می توانند انجام دهند.
من می خواهم اقدامات ما به او نشان دهند که ما به جوانان گوش می دهیم. من می خواهم اقدامات ما به اندازه ای چشمگیر باشند تا ما استعدادهای همه مردم، مردان و زنان، ثروتمندان و فقرا را جلب کنیم. من می خواهم به نسل جوان پر شور و آرمان گرا نشان دهم که ما به آینده آنها توجه داریم.
چون من بر این باورم، که به گفته دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور، اگر دست به اقدام نزنیم، خیلی دیر می شود. در مورد تغییرات آب و هوا، زمان اقدام فرارسیده است و اگر هم اکنون دست به کار نشویم کار از کار می گذرد. ولی اگر ما در اینجا عمل کنیم، اگر هم اکنون دست به کار شویم، اگر به جای منافع کوتاه مدت خود، به هوایی که جوانان تنفس خواهند کرد، به غذایی که خواهند خورد، به آبی که خواهند نوشید، و رویاهایی که زندگی هایشان را برقرار نگه خواهند داشت اولویت دهیم، برای آنها دیر نخواهد شد.
رهبران همکار من، پذیرفتن این چالش پاداش و پیروزی آشکار یا سریعی را برای ما در بر نخواهد داشت. پیشرفت ما با معیارهای متفاوتی اندازه گیری خواهد شد- رنج و محنتی که از آن پیشگیری شده است، و سیاره ای که مورد محفاظت قرار گرفته است. و این همان عاملی است که این کار را همواره دشوار ساخته است. نسل ما ممکن است حتی تحقق آنچه را که در اینجا انجام می دهیم به چشم نبیند. ولی آیا ما می توانیم پاداشی ارزشمندتر از این را تصور کنیم که بدانیم نسل بعدی به خاطر کاری که ما در اینجا انجام می دهیم وضع بهتری خواهد داشت؟ حاصل این کار را برای فرزندان و نوه هایمان به جای می گذاریم، تا وقتی آنها به گذشته می نگرند ومی بینند که ما اینجا در پاریس چه کردیم، بتوانند به دستاوردهای ما افتخار کنند.
بگذارید هدف مشترک ما در پاریس این باشد. جهانی که ارزش فرزندان ما را داشته باشد. جهانی که نه با جنگ، بلکه با همکاری؛ نه با رنج انسان ها، بلکه پیشرفت بشریت رقم خورده باشد. جهانی که امن تر، کامیاب تر، ایمن تر، و آزادتر از جهانی باشد که ما به ارث بردیم.
بیایید دست به کار شویم. بسیار سپاسگزارم.
